Als ik goed of slecht zou moeten antwoorden dan zou ik zeker voor goed gaan maar hoe het echt gaat ligt uiteraard een stuk genuanceerder.

Iedereen wil zijn kind een zorgeloze jeugd geven. Je wilt niet dat je kinderen wereldvreemd zijn maar ergens hoop je ze zo lang mogelijk bij alle ellende in de wereld weg te kunnen houden.

Door te kiezen voor adoptie wist ik dat ik altijd kinderen met een rugzak zou hebben en dat de kinderen die ik zelf op de wereld had gezet meer zouden weten over hoe het leven ook kon zijn dan het gemiddelde kind dat opgroeit in Nederland.

Ik was mij daar heel bewust van.

Ook toen ik voor pleegzorg koos was ik mij er wederom bewust van dat mijn kinderen meer zouden weten over hoe het leven ook kan zijn. Een bewuste keuze dus, een keuze waar ik achter sta. 

Ze mogen weten hoe goed we het hebben, ze mogen weten dat er buiten je schuld om problemen kunnen ontstaan. Ze mogen leren dat ik vind dat je hulp bied aan iemand die hulp nodig heeft. Ze mogen weten dat het leven niet alleen maar uit leuke momenten bestaat maar dit had ik ze willen besparen.

 

Ik zal nooit op details ingaan, simpelweg omdat die er niet toe doen. Je kan zeggen dat mensen dan beter zouden kunnen begrijpen wat ik bedoel, waarom ik het zo voel maar ik weet dat niemand er wijzer van zal worden en dus blijft dat bij mij. Het is die onbevangen blik in die ogen die weg is, die twijfel over hoe het leven kan zijn, de vragen waar geen antwoord op is en dan die vraag die je kind je stelt bij het naar bed brengen 'Mama wanneer wordt ons leven weer normaal?'.

Ons normaal was vast en zeker niet de standaard voor de meeste mensen maar het was wel ons normaal.

Een normaal waarbij meerdere mama's betrokken waren en waarvan we er nu een voor altijd moeten missen en waarvan er een al een hele tijd vermist is. Er is geen handboek voor hoe je dan moet leven, er zijn geen ervaringsverhalen, er is gewoon een zwart gat waarin je als moeder, of dat nu via geboorte, adoptie of pleegzorg is, moet zorgen dat het leven doordraait, dat er structuur blijft, dat er momenten zijn waarop er volop genoten wordt, dat het leven zijn kleur terug krijgt maar waar ik bovenal de verplichting voel om de herinneringen aan de mama's levend te houden. Ik zal er altijd alles aan doen zodat ze weten hoeveel er van hun gehouden wordt, ze vertellen over hun mama's, ze een plek geven hier in huis, herinneringen verzamelen en nieuwe tradities maken zodat ze altijd een plek in hun leven blijven houden.

 

Iemand die mij goed kent zei 'Je dendert door, je gaat vol op adrenaline ervoor dat alles wat je kan doen gebeurt, sta je zelf ook wel eens stil?'

Ik weet waarom ze het vroeg, ze kent mij gewoon te goed. Ik rust niet tot ik alles heb gedaan wat mogelijk is om hun buikmama te vinden. Ik zal er alles aan doen zodat de peuter altijd zal weten wie zijn mama is en daarnaast is het mijn taak om sterk te zijn voor de kinderen. Om hun rots te zijn, die hebben ze harder dan ooit nodig.

Het is zeker niet zo dat ik nooit een traan laat. Soms duurt een toiletbezoek net iets langer, niet omdat ik iets bekijk op een telefoon oid maar omdat die tranen even hun weg mogen vinden waarna ik zodra ik de wc-deur weer open er weer voor hun kan zijn. Er ben om hun tranen te drogen, om hun vragen te beantwoorden en om samen lol te maken.

Want niets is zo belangrijk als lol maken, genieten van het leven. Ergens zit daar ook een gevoel van schaamte want hoe kun je zo genieten als er zulke dingen spelen? 

Ik houd mij daarbij altijd vast aan dat wij de kans hebben om te leven, om te stralen en dat wij dat dus volop moeten doen voor degene die dat niet meer kunnen. Ik weet zeker dat ze dat niet anders gewild zouden hebben. 

 

Ik houd hoop dat ik de buikmama van River en Jeremiah zal vinden maar ben ook realistisch, de kans dat er een goed einde aan deze zoektocht komt wordt steeds kleiner. Opgeven kan ik niet, hoop houden wel.

Ze moet ergens zijn en dus moet ik haar ook ooit kunnen vinden.

Ik sprak hun biologische oma en ze vroeg mij op de man af of ik spijt had van hun adoptie, of ik spijt had van pleegzorg.

Ze is gehard door het leven en windt er geen doekje om als ze je iets duidelijk wil maken. Zo ook die keer. 

'Besef je je hoe makkelijk je leven was geweest zonder adoptie, zonder pleegzorg. Wat je allemaal had kunnen doen, waar je geen rekening mee had hoeven houden, wat voor dingen er nooit op je pad waren gekomen, hoeveel verdriet het je had gescheeld, hoeveel rust je had gehad, hoe anders het leven van je biologische kinderen eruit had gezien?'.

Ik begreep wat ze bedoelde maar als ik al die dingen weg zou denken, dan dacht ik ook 4 kinderen weg uit mijn leven. Kinderen waar ik voor door het vuur zou gaan. Kinderen die mij zoveel hebben geleerd. Kinderen die ik zo lief heb.

Ik antwoordde 'maar dan zou het niet mijn leven zijn'.

Er volgde een emoji die ik niet begreep en toen schreef ze 'Sommige zullen je raar vinden, vinden dat je veel op je hals haalt maar ik zie een vrouw die familie is geworden. Die zich rijk voelt door de zorg die ze draagt, die nooit een plek in wil nemen van de vrouw die het kind droeg, nooit oordeelt en iedereen in haar hart sluit. Als iemand haar kan vinden dan ben jij dat. Mijn dochter heeft voornamelijk verkeerde keuzes gemaakt in het leven maar ze maakte de beste keuze door jou te kiezen als moeder voor haar kinderen. Je doet het goed'.

 

Haar bericht betekende zoveel voor mij. Niet alleen door haar goedkeuring (die enorm veel voor mij betekent) maar vooral doordat ik mij besefte dat mijn kinderen op dit moment veel meemaken en dat ik dat misschien door niet voor adoptie of pleegzorg te gaan bij de 3 oudste weg had kunnen houden maar dat het zo niet werkt. Het gevaar van leven is dat het pijn kan doen. Hoe intensiever je leeft hoe meer pijn je kunt ervaren. Dat is ons overkomen en dat wens ik niemand toe maar ik weet ook dat wij dit samen kunnen. Er zijn geen woorden voor die beschrijven en recht doen aan hoe trots ik ben op mijn kanjers. In Amerika zeggen ze Your family is just like a quilt. Een lappendeken, ieder een uniek stukje maar aan elkaar verbonden. Een vangnet voor elkaar, geen gedeeld DNA maar een team dat gek op elkaar is. Ze horen bij elkaar en wat ben ik blij dat ik daarbij hoor!

Kort samengevat het gaat goed, soms met een traan maar bovenal vastberaden om samen alles te halen uit het leven wat erin zit.  

Wat ben ik in en in trots als ik zie hoe ze er voor de peuter zijn.

Wat ben ik blij met hoe het met hem gaat.

Wat ben ik dankbaar dat er nog hoop is om de buikmama van River en Jeremiah te vinden.

En tot slot wil ik jullie nogmaals bedanken voor alle lieve berichtjes, steun, hartjes enz. ze doen ons enorm goed.