Het kindje dat nooit kwam

Er gaan weken voorbij dat ik er niet aan denk.

Soms komt het ineens weer in mijn gedachten voorbij.

Zelfs na al die jaren.

Het kindje dat nooit kwam.

Hoe zou het gaan?

Hoe zou het met de geboortemoeder gaan?

Is alles op zijn pootjes terecht gekomen?

Het is geen gevoel van spijt. Ik weet dat het zo goed is.

Dat het zo moest zijn.

Daar twijfel ik geen moment aan.

Maar er was toch een korte periode waarin we dachten dat wij ouders zouden worden van een kindje.

En dat kindje, dat was niet Bram.

Op een middag belde Sanne van A New Way, waar we op de wachtlijst stonden.

"Zit je?" vroeg ze. We waren uitgekozen door een geboortemoeder.

Hoera! Is de eerste reactie.

Maar dan.

Tijdens het adoptieproces moet je vaak en goed je wensen en je grenzen aangeven. Dit zijn niet de keuzes jongen of meisje (die je niet mag maken trouwens, maar dat terzijde).

Het gaat om aangeven wat je aankunt. Waar jouw grens ligt. En tot waar jij de beste ouder bent voor een kindje.

Dit is altijd in het belang van het kind en nooit een kwestie van een perfect kind willen.

Dit is een kwestie van de beste ouders voor een kind vinden, en daar zijn wensen en grenzen essentieel in.

Eerder schreef ik deze blog hierover (keuzes in het proces).

Bij de onderzoeken van de Raad voor de Kinderbescherming. Bij de inschrijving bij het bureau in Nederland en in Amerika. 

Formulieren, stapels papierwerk, hokjes, keuzes en stress.

Het is echter niet zo zwart en wit, als het formulier dat je invult.

Soms is het een kwestie van nuances, combinaties en intuïtie.

Deze zaak, dit kindje. Het was nu nog een dossier.

Een stapel papierwerk met informatie en gegevens.

Een stapel papierwerk met een verhaal.

Een stapel papierwerk met een kloppend hartje.

En met een geboortemoeder die naarstig op zoek was naar ouders voor het kindje in haar buik, terwijl de tijd tikte.

Wij maakten de keuze niet voor onszelf. Hoe graag we ook wilden.

Je gevoel roept JA.

Natuurlijk is dit kindje welkom.

Toch moesten we kritisch zijn.

Zijn wij echt de beste ouders voor dit kindje? Zijn wij de ouders die dit kindje verdient?

De beste ouders die dit kindje alles kunnen geven die het nodig heeft?

Na een lang weekend met veel uren en weinig slaap, bleek op maandag dat wij inderdaad niet de ouders zijn die dit kindje nodig heeft.

Waren we verdrietig? Natuurlijk.

Maar de grootste vraag die door ons hoofd spookte was "Hoe moet het nou met dit kindje?"

Hoe gaat deze moeder, die met haar dikke buik zo hard op zoek is naar ouders voor haar kindje, hoogzwanger, nu dit nieuws verwerken?

We vonden het hartverscheurend.

We wilden niet dat zij zich afgewezen zou voelen, dat zij het gevoel zou hebben dat haar kindje niet gewenst was.

Dat zij niet goed genoeg is. Het was de lastigste beslissing die we ooit moesten nemen, en we waren dan ook bijna opgelucht toen de knoop voor ons werd doorgehakt.

"Nee" horen is lastig, maar "Nee" zeggen is in dit geval bijna nog lastiger.

We werden gerustgesteld: ook voor dit kindje zouden ouders gevonden worden.

De juiste ouders, de beste ouders.

Die zijn er, maar wij zijn dit niet.

Mismatches zijn dikwijls nog vele malen heftiger.

Er is dan sprake van een echte match. Na al het wachten, ben je dan eindelijk uitgekozen.

Dan ineens gebeurt er iets - tijdens de zwangerschap, of soms zelfs na de bevalling - waardoor ineens alle kaarten anders zijn geschud. De geboortemoeder bedenkt zich, tijdens de zwangerschap of na de bevalling.

Ze besluit het kindje misschien zelf te verzorgen. Ze kiest er toch voor om voor een andere oplossing te kiezen, of ze verdwijnt ineens helemaal uit beeld.

En dit kindje, waar je al weken of al maanden van droomt. Dit kindje, wat voor je gevoel echt jullie kindje is, dit kindje waar je al een naam voor hebt bedacht en wat je al in het kamertje zag liggen, wordt ineens bruut uit jouw dromen gerukt. Er wordt een beslissing genomen die ervoor zorgt dat die droom in 1000 kleine scherven uit elkaar spat.

En je kunt er zelf helemaal niets aan doen.

Natuurlijk wordt je van te voren op de hoogte gebracht van het risico, en je snapt het.

De geboortemoeder heeft dit recht, en dat is terecht, bedenk je van tevoren.

Maar die hele berg aan gevoelens en emoties die hierbij komen kijken, man, die zijn van het kaliber emotionele atoombom.

Je maakt je druk over het kindje. Over de geboortemoeder. Hoe moet het verder?

Komt het goed?

En komt het ooit goed voor jullie?

En aan het eind van de rit, sta jij weer met lege handen.

Het is 1 van de dingen die adoptie soms zwaar en complex maken.

Het is niet voor te stellen als je het zelf niet hebt meegemaakt.

Het is slopend en het is soms gewoon even zwaar klote.

Maar soms moet er een deur sluiten, om een andere deur open te laten gaan.

Ik geloof niet in een God, en zelfs dat weet ik niet zeker.

Het universum, dat mij rugdekking geeft, daar loop ik ook niet meteen warm voor.

Tips voor wachtende of beschikbare ouders heb ik niet.

Er is echter 1 zinnetje dat wellicht moed of hoop geeft, die ik graag met jullie deel.

Dit zinnetje vat ons hele verhaal eigenlijk in 1 korte zin samen. 

Dit is het gevoel dat ik jullie allen enorm gun.

AND IN THE END YOU WILL SEE, IT WAS NEVER RANDOM.

xxx Natasja

Vind je het leuk om ons te volgen en meer te zien en te lezen? Klik dan hier om naar Natasja haar Instagram account te gaan.