Kyana gaat nog steeds vooruit, minder snel dan zij zou willen maar er is nog iedere week vooruitgang te zien.

Ze krijgt weer meer energie en ze heeft het gevoel makkelijker weer adem te halen.

Nadenken blijft lastig. Wat ze zelf vooral heel vervelend vind is het zoeken naar woorden en dat ze vergeet wat ze van plan was te doen.

We kennen allemaal wel de momenten dat we in de keuken staan en dat we denken wat was ik ook al weer van plan.

Op dit moment heeft zij deze momenten de hele dag door. Vooral met schoolwerk is dat erg lastig. Waar ze normaal de tekst een keer hoeft te lezen, moet ze nu na enkele regels de tekst weer over nieuw lezen omdat ze simpelweg vergeten is wat ze had gelezen.

Het dromen komt iets minder vaak voor maar de dromen blijven even heftig. Iedere keer dat ze zo'n nachtmerrie heeft gaat ze in die droom dood door verstikking. Op welke manier dat gebeurt verschilt per droom. In iedere droom is er naast de verstikking nog een ding dat naar voren komt en dat is dat iedereen haar dood wil hebben. Niet alleen onbekende mensen maar ook wij als haar gezinsleden en haar vriend.

Wat ze vooral erg moeilijk vind is dat iedereen een mening heeft over iets dat ze gehad heeft. Normaal als je de griep hebt hoor je daar niemand over. Nu met Corona heeft iedereen een mening over datgene waar jij zo ziek van bent geweest. 

Al die berichten over dat het wel mee valt, dat mensen het zien als natuurlijke selectie en we ons dus absoluut niet moeten laten beperken in onze manier van leven en dat mensen het zelfs zien als iets wat niet bestaat maakt het moeilijk voor haar. 

Het geeft haar het gevoel dat ze zich moet verdedigen, iets wat uiteraard niet nodig is. 

Net als het feit dat ze het gevoel heeft te moeten verklaren dat ze misschien nog niet de oude is maar dat ze echt geen gevaar is voor anderen. Dat het compleet veilig is om met haar om te gaan. Niet dat ze ergens komt maar ze merkt nu al aan reacties dat mensen haar toch liever mijden of dat mensen zich afvragen of ze wel zo dichtbij haar broertjes en zusjes moet komen, helemaal omdat sommige daarvan tot de risicogroep behoren.

Ze is hele dagen thuis, gaat soms mee om ergens in de natuur een stukje te wandelen en besteed de tijd die ze echt goed wakker is voornamelijk aan school.

Ik kan niet anders dan zeggen dat ik trots ben op de manier hoe ze er allemaal mee omgaat.

Van de week stond het in de krantenkoppen "Anouk neemt drastisch besluit". Vervolgens bleek dat drastische besluit in te houden dat haar kinderen nog niet naar school gaan.

Mijn kinderen gaan ook nog niet naar school en ondanks dat het natuurlijk praktischer is als zij naar school gaan en ik werk in plaats van dat ik juf, ondernemer en moeder in een ben, voelt het niet als een drastisch besluit dat ze nog niet naar school gaan.

De hoofdreden dat ze niet gaan is niet dat 2 van de 3 kleintjes en Zinsy tot de risicogroep behoren maar het simpele feit dat Kyana nog dusdanig zwak is dat een "simpel" griepvirus of flinke verkoudheid er bij haar genadeloos hard in kan hakken. Uiteraard kan ze dat nu ook krijgen maar de kans is vele malen kleiner. 

We komen dan ook nog steeds zo min mogelijk in contact met anderen.

Dus nog geen sport, school en afspreken met vriendjes en vriendinnetjes. De kinderen weten natuurlijk dat hun klasgenootjes en teamleden elkaar al wel weer zien maar ze begrijpen ook waarom we dit zo doen en daar gaan ze fantastisch mee om.

Eigenlijk is er voor ons dus nog niet zoveel veranderd. We starten de dag vroeg en beginnen dan met hun huiswerk. Dat loopt ook steeds soepeler. Ik krijg van de term 'het nieuwe normaal" een beetje kriebels maar we hebben wel een "nieuw ritme" gevonden in die afgelopen weken. Een ritme dat ontstaan is uit een groot probleem maar dat ritme voelt prima op dit moment.

Volgende week zullen de kinderen ook nog thuis zijn. In die week zullen we ook overleg hebben en daaruit zal een besluit vloeien of ze nog langer thuisblijven of weer mee gaan draaien. 

Als iemand mij van tevoren deze situatie geschetst zou hebben dan zou ik zo mijn bedenkingen hebben gehad. Je leven totaal omgooien (want dat is het toch wel geweest, van werken, school, sporten, sociaal leven, reizen als dagelijkse gang van dingen doen als boodschappen) leek mij iets heel moeilijks maar dat is het niet gebleken. Vooral de flexibiliteit van de kinderen daarin is echt iets om de rest van mijn leven te onthouden. 

Gisteren kreeg River een lief appje van haar juf. Ik vroeg haar toen of ze het erg vind dat zij nog niet naar school kan gaan. "Natuurlijk niet, iets jammer vinden terwijl je weet waarvoor je het doet zou niet slim zijn en dat ben ik wel hoor ook als ik niet naar school ga en gewoon thuis huiswerk maak!".