Met nog minder dan 20 dagen op de kalender voor dat we afreizen naar Florida, is Florida steeds vaker hier thuis het onderwerp van gesprek.
Mijn herinneringen aan Florida zijn vooral doordrenkt van emoties.
Het in mijn armen sluiten van mijn kinderen. De eerste tijd met hun samen.
Die speciale weken waarin alles nieuw was maar direct zo vertrouwd voelden.
Waar we verbleven in een prachtige omgeving maar het had net zo goed een flat acht-hoog achter op een industrieterrein kunnen zijn.
Alles kon mij op dat moment gestolen worden. Er was maar een ding dat telde, we waren samen.
De afgelopen weken merk ik dat de kinderen er totaal andere herinneringen aan hebben overgehouden.
Het maakt maar weer eens duidelijk dat kinderogen heel anders in het leven staan en dat kinderen enorm in het nu leven.
Samen halen we dus herinneringen op aan mooie tijden en maken we plannen voor wat komen gaat.
Ze hebben een pistool.
We zijn meerdere keren naar DisneyWorld geweest, bezochten Gatorland, gingen naar de dierentuin, veelvuldig uit eten enz. maar dat zijn niet de dingen waar de kinderen mee komen als we het hebben over Florida.
Het zijn ook niet de momenten van de overdracht.
Niet de momenten van het eerste badje of die eerste fles.
Het zijn momenten die voor hun ieder afzonderlijk grote indruk maakten.
De herinnering waar het meeste over gepraat wordt is de ontmoeting met de biologische familie van River en Jeremiah.
Heel gedetailleerd herinneren ze zich hoe we een terrein op reden waar ze zouden moeten wonen. Hoe ik alleen uitstapten want ik wist niet wat ik zou kunnen verwachten.
Dat ze nadat ik nog maar net weg was een enorm luid geroep hoorden en een vrouw op haar kniëen zagen vallen.
Het was de biologische tante die de deur open deed en het te kwaad kreeg.
Naar God riep, schreeuwde, dat hij haar gebeden had verhoord en toen letterlijk ter aarde stortte.
Het is het moment dat ze tot de ontdekking kwamen dat als we ergens heen gingen met de familie er pistolen mee gingen.
Een besef voor de oudste twee destijds dat opgroeien hier, niet zonder risico's was en dat je zelf voor je veiligheid moest zorgen.
Het gevoel dat we erbij hoorden. Dat we niet slechts die mensen waren waar River en Jeremiah opgroeiden.
Nee, ze gaven het gevoel dat we familie waren.
Ieder met ons totaal andere achtergrond maar met een bindende factor, de liefde voor deze kinderen.
Het moment dat we Oud en Nieuw om 21 uur s' avonds vierden omdat het anders niet veilig zou zijn voor ons.
Je kunt je afvragen of je het dan wel moet doen. Moet je je kinderen laten weten dat de wereld zo kan zijn.
Ik heb daar zelf voor die tijd en ook na die tijd vaak over nagedacht.
Nu de kinderen er met zoveel liefde en begrip over praten, als een liefdevolle herinnering, weet ik dat ik destijds de juiste beslissing heb genomen.
Die herinneringen aan de momenten met hun geven direct een warm gevoel.
Een gevoel van bij elkaar horen.
Dingen samen willen delen.
Het beste maken van wat de situatie te bieden heeft.
De kinderen hebben er heel veel van geleerd, blijkt nu.
Je kunt nog zoveel mooie dingen zien, nog zoveel mooie attracties bezoeken, het mooiste is als je ergens voelt dat er van je gehouden wordt, simpelweg om wie je bent.
Ik ben dan ook reuze benieuwd hoe het nu zal zijn.
River was de laatste keer bijna 2 en Jeremiah een baby.
Zij liep tussen de aardbeiplantages door alsof ze nooit anders had gedaan.
Ze lag tegen haar biologische broer aan terwijl hij op zijn telefoon een spelletje speelde.
Gek genoeg is het niet zij die het meest uitkijkt naar het weerzien met haar broers. Dat is Joshua, hij noemt ze ook zijn Amerikaanse broers.
Daarmee kom je direct op een ingewikkeld punt, hoe noem je iedereen en is dat dan een naam die iedereen in ons gezin gebruikt of niet?
Hierover binnenkort meer.
Reactie schrijven