Ergens wilde ik hem gewoon graag aanspreken want dat hij iets wilde vragen of herkenning zag dat was duidelijk.

Kyana opperde nog dat hij misschien de gezinssamenstelling opmerkelijk vond en daarom zo keek iedere keer maar dat betwijfelde ik.

Het gevoel dat hij iets wou zeggen maar niet durfde, overheerste bij mij.

 

Toen hij op een ochtend weer zijn hoofd omdraaide terwijl hij langs fietste en een van de ouders die ook bij het schoolplein mij vroeg wat die jongen toch wel niet van mij moest, besloot ik dat ik het de volgende keer dat ik hem weer zou zien, het hem zou vragen.

 

Ik hoefde daar niet lang op te wachten want 2 dagen later toen ik net wou uitstappen zag ik hem aan komen fietsen.

"Hi, mag ik je iets vragen?" vroeg ik.

Hij remde en kwam naast de auto tot stilstand.

In perfect Nederlands sprak hij terug. "Uiteraard mag u dat, kent u mij nog?".

 

Dat is altijd zo'n moment waarop ik het liefste door de grond zak want hoe gênant is het als je de ander niet herkent.

Schoorvoetend gaf ik toe dat ik niet zo goed wist wie hij was maar dat ik wel iets van herkenning zag.

Hij zette zijn fiets op de stoep en begon enthousiast te praten.

"Weet u nog dat u bij de gezinslocatie kwam van het AZC. Mijn moeder en ik waren daar net heen gebracht. Ik was enorm bang voor alles en zag telkens alle beelden voor mijn ogen van wat er onderweg was gebeurd. U was daar op visite bij mensen die weg moesten maar u ging proberen ze hier te houden omdat u vond dat er dingen niet goed waren gegaan. U geloofde in hun en kwam daar iedere keer. Ook die keer".

Nog steeds gaat er bij mij geen lichtje branden. Het klopt dat ik enkele jaren geleden veel op een AZC locatie te vinden was en het zou best kunnen dat ik deze jongen toen ook heb gezien maar waarom heb ik dan zo'n indruk op hem gemaakt dat hij mij nu nog herkent?

 

"U ging weg nadat u om een nieuwe tolk had gevraagd en toen u het kantoor uitliep, liep u nog even langs de speelplaats om ons allemaal een ballon te geven".

Dat stukje klopt inderdaad. Ik had altijd iets kleins op zak om aan de kinderen in de speeltuin te geven.

"Toen kwamen er opeens drie helikopters aan vliegen en wij waren bang. Ik probeerde te vluchten in het speelhuisje maar daar zat al een ander kind. Ik wist niet waar ik heen moest rennen en toen zag ik u staan als enige volwassene. Ik zag dat u mij zag en toen deed u iets wat ik nog nooit had gezien. U begon te springen en met u armen te zwaaien en rond te dansen. Er kwam een andere vrouw aan die met u mee ging doen. En toen kwamen er nog meer. Ik en de andere kinderen dachten dat het bij Nederland hoorde om zo te doen. Dat jullie blij waren met de helikopters. Dat we niet bang hoefde te zijn".

 

Het voorval flitst weer terug in mijn hoofd. Toen die helikopters er aan kwamen waren die kinderen in blinde paniek. Je zag de doodsangst in hun ogen. Het kind dat ze net nog waren geweest met de ballonnen waren ze niet meer. Dit waren wezentjes die bang waren en enkel angst uit leken te stralen. Ik was daar als enige volwassene op dat moment en het eerste wat mij te binnen schoot was laten zien dat ze niet bang hoefde te zijn.

Door de taalbarrière en het lawaai van de helikopters leek mij op dat moment het de beste manier om overenthousiast heen en weer te springen en te zwaaien. Al snel kreeg ik bijval van een medewerker van het AZC die op het gegil was af komen rennen. Na een tijdje stonden er heel wat volwassenen en kinderen enthousiast te zwaaien en te springen.

Ik weet nog dat ik met kippenvel terug reed naar huis.

 

Hij was dus dat jongetje.

Niets in zijn ogen leek nog op die ogen vol angst. Die ogen zonder uitzicht.

Dit waren ogen van een jongen vol levenslust. 

"Ik zag u al een paar keer bij deze school. U heeft kinderen van andere nationaliteiten zag ik, dat past bij u. Ik weet zeker dat u ook hen kunt helpen en zult begrijpen. Ik wou u laten weten dat u mij liet zien dat ik mijn angsten achter mij mocht laten, dat hier alles anders was. U was die helikoptermevrouw en als mijn moeder en ik bang waren dan gingen we springen en zwaaien, net als u toen. Wij mogen blijven. We wonen nu hier. Ik wou eigenlijk nog iets vragen  mochten zij ook blijven. Is het gelukt?".

 

Wat ben ik blij dat ik daar bevestigend op kan antwoorden. Want die jongen en zijn familie waar hij het over heeft, hebben een speciaal plekje in mijn hart. Het heeft heel wat pijn en moeite gekost maar ze mochten blijven. 

Die uitspraak vergeet ik nooit meer, net als kerstmis vieren op het AZC bij hun, hun hoop, hun geloof, hun vertrouwen en hun kracht.

Vanavond gaat Djimon toevallig bij hem op bezoek. Op bezoek bij die jongen die inmiddels een man is. Bij die jongen die achter Djimon bleef staan, die jongen die liet zien wat echte vriendschap inhoud.

Hij gaf mij mijn zoon vertrouwen. Ik kon niet anders dan hem het vertrouwen, dat hij kwijt was in de wereld, teruggeven.

 

De jongen kijkt mij aan en stapt op zijn fiets. Terwijl hij wegfietst zwaait hij overenthousiast "Dag helikoptermevrouw, bedankt voor alles".

Ik slik een paar keer voordat ik naar huis rijd, soms blijken bepaalde dingen, die we 'gewoon' doen  omdat we niet weten wat we moeten doen, een zoveel grotere impact te hebben op de ander dan we ooit hadden kunnen verwachten.

Deze jongen zal ik nooit vergeten en vanaf nu zal ik de titel helikoptermevrouw vol trots dragen.