In het buitenland denken ze vaak dat we in Nederland geen taboes meer kennen maar wij hebben er in ons kikkerlandje nog meer dan genoeg.

 

Soms zijn taboes, zo'n taboe dat je er zelf helemaal niet bij stil staat. 

Dat je het helemaal niet als optie meeneemt in je gedachten, want zo iets gebeurd jou toch niet.

Soms zijn taboes er ook gewoon, omdat de gedachten toelaten dat zo iets bestaat, pijn doet en je wanhopig maakt.

 

En soms is er een taboe in je leven waar je simpelweg niet van weet dat je er midden in zit omdat je niet toe durft te geven, aan dat onderbuikgevoel, want wat als het waar is?!

Het is zomervakantie en we genieten volop in Hongarije. Alles zit mee, het weer, de locatie, de mensen, het eten. Kortom alle ingrediënten om te genieten.

 

Die dag hebben we een flinke wandeling gemaakt en bezichtigen we daarna een kasteel. Het is er extreem rustig en dat maakt dat de kinderen er heerlijk rond kunnen kijken zonder mensen voor de voeten te lopen.

 

Het uitzicht is werkelijk fenomenaal en ik besluit op een van de muurtjes te zitten en te wachten tot iedereen uitgekeken en gespeeld is.

"Hier kan je mij wel een paar uur laten zitten" denk ik net als River naast mij kruipt. Ze is een enorme spring in het veld dus ik verwacht niet lang meer rustig te kunnen zitten.

We hebben het over het uitzicht en dat als we straks aan het einde van de berg zijn, we een lekker ijsje gaan eten.

 

Dan kijkt ze mij opeens aan met een blik in haar ogen die ik nog nooit eerder zag.

"Ik wil je iets vertellen"

"Ik moet je iets vertellen"

De ernst op haar gezicht en de ernst in haar stem passen zo niet bij het meisje dat ik normaal zie, dat ik mij direct zorgen maak.

 

Wat zou er met haar gebeurd zijn?

Heb ik signalen van iets gemist?

Waar loopt ze mee rond?

Hoelang loopt ze hier al mee rond?

 

Alle rust die, dit mooie plekje met zich mee bracht is in één keer weg. 

 

Ik trek haar dicht tegen mij aan en zeg haar dat ze altijd alles kan zeggen tegen mij.

"Ja, dat weet ik nu ook, daarom ga ik het je ook zeggen".

In mijn hoofd probeer ik mij voor te bereiden op wat komen gaat. Snel roep ik nog naar de twee oudste dat ze op de kleintjes moeten letten want dat mama even iets moet doen.

 

Dan pakt ze mijn gezicht in haar twee handen, kijkt mij strak aan en zegt dan "Joshua en Jeremiah die hielden direct van jou, ik niet"

"Ik vond je lief maar ik hield niet van je"

De woorden landen en hoe hard ze ook klinken, het was een bevestiging na al die tijd. 

 

Iets wat ik eigenlijk diep van binnen wist maar waar je niet aan wilt denken.

Een moeder houd van haar kind en een kind van haar moeder.

We gaan er allemaal standaard van uit, zo hoort het en zo gaat het ook meestal.

 

Mijn meisje had het al zo pittig gehad voor ik haar in mijn armen kreeg. Ik vergeet nooit het moment dat haar pleegmoeder met haar, in haar armen, naar mij toe liep en zei "Ze is uniek, zo als haar is er geen één. Ze heeft een oude ziel die dwars door je heen kijkt. Deze moet je voor je winnen, deze geeft zich niet zo maar"

 

 

Ik vind het zo dapper van haar dat ze dit zegt.

Ik vind het zo moeilijk voor haar.

Ik heb gefaald...

 

Niet goed wetende wat te zeggen, kijk ik haar aan en zeg haar dat het ook niet verplicht is om van iemand te houden maar dat ik altijd zielsveel van haar gehouden heb en zal houden. 

 

Dan kijkt dat wijze koppie mij weer aan en zegt dat ze het wil uitleggen. 

"Joshua en Jeremiah die hielden direct van jou. Ik niet. Zij hadden jou nodig en jij hielp hun. Jij bent er altijd voor hun geweest en dus wisten ze, van haar kan je houden".

 

Ik voel mij vreselijk onzeker. Heb ik haar het gevoel gegeven dat ik er niet altijd voor haar was. Heb ik signalen gemist, momenten gemist dat ik er voor haar had moeten zijn. 

Ja, absoluut toen ik haar nog niet in mijn armen had maar dat kon en kan ik niet veranderen.

Ik ben verre van een perfecte mama maar ik ben er wel altijd geweest, tenminste dat dacht ik.

 

Alsof ze voelt wat er door mijn hoofd gaat, gaat ze verder "Ik had je niet nodig. Ik kon alles best wel zelf. Ik wou niet zo veel knuffelen want ik vond dat niet leuk, straks ging ik dan wel van je houden en dat wou ik niet"

 

Mijn lieve, kleine, dappere meisje heeft het houden van "gewoon" uitgeschakeld uit zelfbescherming.

Ondanks dat ze zo klein was toen ze geadopteerd werd, wist ze dat dingen anders kunnen lopen dan je wilt, had ze teveel gezien en meegemaakt om zich echt aan iemand over te geven.

 

"Ik ben zo blij met mijn gat in mijn hoofd mama, want toen kon ik het niet zelf en had ik je echt nodig. Je bleef de hele tijd bij mij en ook al kwam je onder het bloed en schopte ik en sloeg ik, jij wilden mij redden. Je bleef maar roepen 112 mijn dochter, help dan, ik kan niet zonder haar! " 

 

Het beeld wordt direct bij mij opgeroepen. Ik weet niet meer wat ik riep. Ik weet alleen mijn angst, mijn alles overstijgende angst om haar op dat moment, op die trap te verliezen.

Ik weet alleen dat het enorm lang leek te duren voor de ambulance er was, terwijl het slechts 2.40 minuten heeft geduurd. Ik weet alleen nog dat ik die mannen aan keek en van hun gezicht af kon lezen dat het foute boel was. Dat ik dacht al moet ik de rest van mijn leven onder een brug wonen, prima,  maar laat mijn meisje leven.

"Nu weet ik dat je altijd blijft. Dat wat ik ook doe of wat er ook gebeurt, je er bent. Ik kan er op vertrouwen dat ik van je mag houden".

 

Een mooiere liefdesverklaring is er niet mogelijk.

We knuffelde even, gaven een kus en toen sprong ze op om te gaan schommelen. 

Ik bleef met een betraand gezicht achter.

 

De WIFI was in Hongarije niet erg goed, daarom sprak ik haar biologische familie er pas later over.

Ik vertelde hen wat er gebeurt was en dat ik mij schuldig voelde. Ze hadden mij uitgekozen om de beste moeder voor haar te zijn en nu was dit gebeurt. Toen kreeg ik een bericht terug:

Dit maakt voor ons dat we weten dat we de juiste moeder voor haar hebben uitgekozen. Een moeder die ze kon gaan vertrouwen. Ze lijkt in zo veel kleine dingen op haar moeder. Hoe ze haar nagel tussen haar tanden zet, hoe ze springt, hoe ze boos kijkt, hoe ze denkt over sommige dingen en ook hoe houden van voor haar werkt. 

Voor hun beiden is houden van een kwestie van:

Don't talk,

just act.

Don't say,

just show.

Don't promise,

just prove.

And I will love you.

Dit waren de woorden die ik nodig had. Soms is de kijk van een ander erop, de manier en moet je, je schuldgevoel laten varen.

Het is gewoon nog een taboe maar mijn meisje had simpelweg meer tijd nodig, om zich over te kunnen geven aan het echte houden van.

Hoe het nu is?

Het is daadwerkelijk anders. Zeker als ik met de wetenschap die ik nu heb, terug kijk op de tijd hiervoor. 

 

Het is heel makkelijk om te zeggen "Ze is niet zo knuffelig als de rest" maar dat zat dus totaal anders.

Ze haalt dat knuffelen nu ruimschoots in en wat genieten we daar samen van.

Als ze zegt "wij houden van elkaar hé" straalt ze van oor tot oor.

 

Het is niet alleen het houden van wat ons beide zo gelukkig maakt maar vooral het feit dat ze zo ver is gekomen, dat ze dat gevoel kan voelen, toelaten en er van kan genieten.

Houden van is niet langer iets om bang voor te zijn en dat is de grootste overwinning die ze in haar leven kon maken.

Mijn kanjer!!