Met die opmerking maakt u zoveel kapot....

Houden van, vertrouwen hebben, het waren altijd woorden waarbij ik niet echt stilstond.

Het waren woorden waarbij ik er van uitging dat iedereen ze gewoon bezat.

Bij vertrouwen hebben kon ik mij nog wel indenken dat het moeilijk kon zijn. Ook ik vertrouw niet iedereen zo maar.

Maar de mensen dicht om je heen, die vertrouw je toch eigenlijk automatisch?

En houden van, dat is toch ook iets wat je automatisch voelt voor de mensen die dicht bij je staan?

 

Inmiddels weet ik (flink door de wol geverfd) dat dit juist de meest moeilijke dingen in het leven kunnen zijn.

En misschien is dat toegeven juist zo moeilijk om dat het voor de buitenwereld vanzelfsprekende begrippen zijn.

Houden van is iets dat je moet kunnen en dat kan je pas als je vertrouwen durft te hebben.

Vertrouwen durft te hebben in de mensen die voor je zorgen. Vertrouwen durft te hebben in de mensen die zeggen dat ze van je houden.

Vertrouwen durven hebben in dat het waar is wat ze zeggen, terwijl jij alleen maar bezig kunt zijn met het tegendeel bewijzen.

Want is het wel waar dat ze zeggen dat ze van je houden en tot welk punt zullen ze dat doen?

Hoe vervelend moet je doen om te bewijzen dat, dat houden van niet voor altijd is.

 

Terwijl zij vecht om te bewijzen dat de ander niet te vertrouwen is en toch niet echt van haar houd, bleef ik staan.

Niet dat, dat altijd makkelijk was, zeker niet!

Het is niet leuk om je kind te zien vechten tegen liefde.

Simpelweg omdat liefde teveel pijn doet.

Het is niet makkelijk om altijd de angst te zien voor die liefde als je kind moeilijk gedrag vertoont maar het was het allemaal meer dan waard.

Want in dat hele harde masker, kwamen scheurtjes.

Er zat geen plank meer op schoot maar een kind.

Er kwamen spontaan armen om mij heen.

Een blik die mij recht aankeek, in plaats van dwars door mij heen en uiteindelijk kwamen daar die woorden "Ik denk dat ik van jou durf te houden".

De mooiste liefdesverklaring ooit.

Dat je dat nu kunt zeggen neemt niet weg dat het moeilijk blijft.

Een tegenslag komt harder aan dan bij een ander.

Je krachtige karakter verbloemd vaak dat tere zieltje dat er in verborgen zit.

Mensen zien niet hoe je in complete angst in bed kunt liggen omdat je bang bent dat je weer een moeder kwijt zult raken.

Mensen zien niet dat je bang bent dat je later ook niet voor je kindje zal kunnen zorgen.

Mensen zien niet dat je intens bang kunt zijn om niet goed genoeg te zijn.

Mensen zien niet het verdriet dat achter je schuilt, simpelweg omdat je dat niet toelaat. 

 

Soms zou ik willen schreeuwen van de daken hoe hard je vecht. Hoe ver je bent gekomen met je vertrouwen maar hoe makkelijk dat onderuit geschopt kan worden.

Nee, er hoeft geen glazen huisje om je heen gebouwd te worden want ik weet dat je de wereld aan zult kunnen.

Maar soms zou het zo fijn zijn als mensen hun opmerkingen voor zich zouden houden.

Zoals van de week, toen we samen in de supermarkt waren en jij iets wou wat ik niet nodig vond.

Jij bleef even mokken, terwijl ik tot het einde van het gangpad verder liep en daar was ze, die oude dame.

"Ik zal maar niet zeuren hoor want je moeder laat je zo achter".

Vast leuk, lief, opvoedend of wat dan ook bedoeld maar door deze opmerking doen wij weer 10 stappen achteruit.

 

Net zoals bij mij die ene negatieve opmerking langer blijft hangen dan die 10 positieve over mijn uiterlijk, hoort zij deze zin zoveel harder als al die keren dat ik zeg dat ik er voor altijd voor haar zal zijn.

Ik weet dat deze dame het vast en zeker niet verkeerd bedoeld heeft maar mensen wees alsjeblieft bewust dat een simpele opmerking enorm veel te weeg kan brengen.

Of dat nu is over iemand zijn gewicht, zijn opvoeding, zijn maniertjes of wat dan ook. We kennen het verhaal vaak niet ergens achter en dat maakt dat we niet goed kunnen inschatten wat een opmerking doet met een ander.

 

Voor nu doen wij weer wat we al zo vaak deden, het vertrouwen terugwinnen dat ik er altijd zal zijn.

Want dat zal ik, voor, achter en naast je!

Mama, houd van je.