River is degene hier thuis die verreweg het meeste met haar adoptie bezig is. Waar Jeremiah er zelden bij stil staat en Joshua er op een totaal andere manier mee bezig is, is het iets wat bij haar altijd in haar hoofd zit.

Ze kan enorm boos zijn op haar biologische moeder maar waag het niet om mee te gaan in dat gevoel door te bevestigen dat het inderdaad niet zo leuk is wat ze doet of heeft gedaan want dan ben je aan de beurt.

 

Daarover kunnen de andere kinderen hier thuis maar ook ik meepraten. Zij is de enige die haar biologische moeder mag afvallen, niemand anders mag slecht over haar praten.

Ze plaatst haar voor de buitenwereld op een voetstuk.

 

Het is niet makkelijk om een biologische moeder te hebben die zwaar verslaafd is en een onvoorspelbaar leven heeft. Toch is River er heel duidelijk in dat ze dit liever heeft dan de situatie bij Joshua. "Daar ziet niemand het, daar snapt niemand het en lijkt het veel meer alsof ze het gewoon niet wou, terwijl zij het ook niet kon" zei ze toen iemand zei hoe erg hij het voor haar vond dat ze niet bij haar moeder kon opgroeien doordat deze verslaafd is.

 

De vrouw die op straat slaapt, die altijd op jacht is naar het volgende moment om high te worden, die daar heel ver voor gaat is ook de vrouw die haar 9 maanden droeg.

Het is de vrouw die iets met haar deelt wat niemand anders ter wereld met haar kan delen. 

Ze lijkt op haar en aan de ene kant is dat zo belangrijk voor haar want op die manier is ze altijd een beetje bij haar maar aan de andere kant maakt dat haar ook zo angstig, want wat als ze net zo wordt als haar.

Die vrouw die door vele mensen als uitschot, crimineel, verslaafde en gevaarlijk wordt genoemd draagt ook een andere titel. De titel mama.

Doet ze wat je verwacht van een mama? Nee, dat zeker niet maar inmiddels weet ik ook na al die jaren dat ook al doe je dat niet, ook al stel je een kind keer op keer teleur, ook al zie je elkaar niet, die band die is onlosmakelijk verbonden aan houden van. Het is een ander soort liefde dan zij en ik voor elkaar hebben.

Het is een band die zij en ik nooit zullen krijgen.

Niet omdat ze niet van mij houd, want dat doet ze inmiddels absoluut maar omdat haar biologische moeder het puzzelstukje is wat ik nooit kan worden.

 

Ieder jaar vieren we de verjaardag van haar biologische moeder uitgebreid. Met een echt feest, taart, verkleed enz. Een echt Halloween-feest. River en Jeremiah zingen hun moeder toe waarna de kaarsjes worden uitgeblazen en de taart wordt aangesneden.

Vorig jaar was het voor het eerst anders. 

Normaal volgt er snel na het versturen van het filmpje een reactie maar nu bleef het stil, doodstil.

Ik had dit probleem zien aankomen. Hun biologische moeder was al een tijdje vermist maar iedereen hield hoop dat ze toch ergens het berichtje van de kinderen op Facebook zou zien en contact op zou nemen.

Niet alleen ik had die hoop, de familie in Amerika had die hoop ook. Voor sommige van hen was het duidelijk dat als ze hier niet op zou reageren dan was er echt iets mis, dan zou ze flink in de problemen zitten.

 

Wachten en niets weten is misschien erger dan weten wat er is, daar kwam ik in die maanden achter.

Je kind oprecht geen antwoord kunnen geven op de vraag of haar moeder nog leeft is vreselijk.

River zelf was er van overtuigd dat ze nog in leven was. Niet omdat ze het probleem niet begreep of deed alsof het niet bestond maar omdat ze diep van binnen voelde dat het goed zou komen.

Het werd haar grootste wens. "Als ze buikmama maar vinden voor Kerstmis, dan hoort niemand alleen te zijn".

Maar ook Kerstmis ging voorbij, zonder berichtje....

 

Toen was daar enkele maanden geleden opeens een berichtje van iemand die haar had gezien. Tenminste die haar dacht te herkennen. Het was vaag maar op een gegeven moment grijp je ieder aanknopingspunt aan. Ik stuurde iemand op pad en ze bleek het te zijn!

Tot echt contact kwam het niet. Wel liet ze een berichtje achter via een vriendin. We hebben voor zulke situaties ooit een codewoord afgesproken. Een zin die totaal ridicuul is voor ieder ander maar waardoor ik 100% zeker weet dat zij het is. Ze liet weten dat het goed met haar gaat naar omstandigheden maar dat ze geen contact aan kan op dit moment. Ze vroeg mij goed voor haar kinderen te zorgen en vertrouwen te houden als andere het opgaven.

Een zin waarvan ik niet zeker wist wat ze er mee wou zeggen. Ze praat eigenlijk altijd heel cryptisch dus het zou verscheidene dingen kunnen betekenen.

 

Ze verdween weer uit beeld om een tijd later door hun oma gevonden te worden in een supermarkt. Een foto volgde maar oma moest haar ook weer laten gaan. Zelf vecht oma iedere dag om niet toe te geven aan haar drugsverslaving. Een verslaving die ze 40 jaar actief heeft gehad en sinds bijna 2 jaar onder controle heeft.

Ze wist dat omgang met een verslaafde haar de strijd tegen de drugs zou doen verliezen en dus moest ze met pijn in haar hart haar dochter weg zien lopen, terug naar de straat, terug naar de drugs.

De dagen worden afgeteld tot het moment dat het Halloween is.

River weet exact wat voor taart er op tafel moet staan, hoe we het huis gaan versieren, welke eten er gekookt moet worden, wie er bij aanwezig moeten zijn, wat ze aandoet en ze bleek ook te weten wat ze dit jaar aan haar biologische moeder wil geven.

 

Normaliter sturen we tekeningen enz. op. Dingen waar hun biologische moeder altijd erg blij van werd. Ze leeft op straat maar er is een centraal adres waar je dingen heen kunt sturen waar zij het dan vandaan kan halen. Hier gaat soms een flinke tijd overheen maar tot nu toe kwam het altijd goed.

Vorig jaar was het eerste jaar dat er niets richting Amerika ging rond haar verjaardag.

River was heel stellig "Ik stuur niets naar iemand die niet laat weten waar ze is".

Dit jaar is het anders. Ik acht de kans zelfs zeer groot dat er op een filmpje een reactie zal volgen.

Ik polste daarom of ze iets wou maken. Jeremiah had al aangegeven dat hij wel een foto zou sturen van een tekening dan kon ze het wel zien. Een tekening meeslepen als je op straat woont leek hem niet handig.

 

River keek mij heel bedenkelijk aan voordat ze begon te praten zag ik alle radertjes in haar hoofd overuren draaien.

"Kan je iemand ook een kans geven voor zijn verjaardag. Niet een kans voor een cadeautje maar een echte kans".

Ik wist niet welke kant ze op wou gaan en weet inmiddels uit ervaring dat ik dan beter stil kan blijven dan dat ik probeer te vissen want dan klapt ze dicht.

"Vorig jaar was buikmama weg toen heb ik hoop gewenst voor haar verjaardag toen ik de kaarsjes uitblies. Hoop dat ze terug zou komen. Dat is gebeurt".

Ik knik bevestigend.

Dan gaat ze verder "Als ik dit jaar nu een kans voor haar wens, zal ze die dan pakken?. Zal ze voelen dat het tijd is om haar kans te nemen. Oma Amerika zei dat je pas met drugs kunt stoppen als je voelt dat het nu het moment voor jou is, dat het nu je kans is op een ander leven. Als ik nu een kans voor haar wens dan lukt het haar misschien om volgend jaar meer een echte mama te zijn".

Ik heb een brok in mijn keel maar weet er uit te persen dat ik het een prachtig cadeau vind en het zeker het proberen waard vind.

Als ik haar even later achter mij voel staan als ik aan het koken ben weet ik dat ze verder zal gaan over haar cadeau.

"Eigenlijk vraag ik het niet alleen voor haar, ik vraag het ook voor mezelf. Ik wil zo graag weten hoe ze echt is, gewoon hoe ze hoort te zijn zonder drugs".

Ik zeg haar dat ik mij dat heel goed voor kan stellen.

Zwijgend staan we daar in de keuken, het enige wat te horen is, is het pruttelen van het eten.

 

Die nacht spreek ik haar biologische oma en vertel haar het verhaal. Ze is diep ontroerd meer dan dat ze normaal over zoiets zou zijn. Het is een vrouw die gehard is door het leven. Niet een vrouw die snel sentimenteel wordt bij het horen van een verhaal.

Ik vraag haar wat haar zo raakt. 

Dan legt ze het uit "Hoop houden is het enige wat je overeind houd op straat. Hoop dat er ooit een moment komt dat je het kunt. Hoop kan drugs verslaan maar die kans moet je grijpen, moeten durven grijpen. Voor iedereen is die kans er maar vaak zie je die niet meer door de uitzichtloze situatie. Ik zal zorgen dat haar buikmama zal weten dat er aan de andere kant van de wereld haar dochter haar die kans toewenst, hopend dat ze die kans zal aangrijpen met beide handen zodat ze samen aan een nieuwe fase kunnen beginnen, een fase zoals die altijd had moeten zijn".

Dan is ze weg, het beeld blijft zwart.

Tot ik de volgende ochtend wakker wordt met een berichtje in mijn inbox.

"Jij gaf mij die hoop en die kans. Jij zei ondanks alles wat je hebt gedaan wil ik zeggen dat we naar Amerika komen en als jij het aankunt om te stoppen dan wil ik alles vergeven en je de kans geven om een band met je kleinkinderen op te bouwen. River doet voor haar moeder wat jij deed voor mij, God bracht ons op elkaars pad met een reden, dat besefte ik mij toen je het vertelde en dat maakte mij emotioneel".

 

Lieve buikmama wat hoop ik dat je van het cadeau hoort en nog meer dat je ooit de kracht zult vinden om het gevecht aan te gaan. We zijn er voor je en we zullen er altijd voor je zijn.

Nu gaan we beginnen aan de eerste voorbereidingen voor jouw feest, want ook al is contact niet mogelijk op dit moment en heb je het zwaar, je leven vieren wij met liefde. Met net zoveel liefde als jij meegaf aan je kinderen. Met een lach en een traan en een flinke dosis hoop dat je hun berichtje zult zien 31 oktober.