Een opa, een oma, een nicht, een neefje, de ex van je tante die de vader is van jouw biologische broers, ze horen er allemaal bij.

Iedereen op zijn eigen unieke wijze belangrijk in de lappendeken die onze familie is. Het is een gevoel, familie hoort bij je, ook als het volgens het boekje dat DNA heet, niet echt bij je hoort. Met grote regelmaat krijg ik de vraag of het niet verwarrend is voor kinderen, of het niet veel is en waar de grens ligt.

 

Die grens is niet van tevoren aan te wijzen want het kan zijn dat iemand die veel dichterbij staat je niet het gevoel geeft dat je bij familie hebt, dat die ander je misschien zelfs verdriet doet doordat je herinnert wordt aan trauma's of doordat je beide heel anders denkt over contact en elkaar daardoor alleen maar zal teleurstellen.

Ik heb niet een lijstje liggen waarop staat wie ik nog graag zou toevoegen, geen lijstje waarop nog verzoeknummers staan als het gaat om mensen die ik hoop dat ze ooit bij de lappendeken een plekje in zullen nemen.

Natuurlijk hoop ik dat de biologische vader van Joshua ooit contact zal opnemen of dat wij hem gaan vinden maar de kans is ook reëel dat dat niet gaat gebeuren. Misschien horen we wel iets van een broer of zus van zijn vader (als hij die heeft) en kunnen die dat stukje wat nu niet opgevuld wordt vullen.

Misschien is het wel een goede vriend, een buurman of een oud leraar van hem die de vragen die er zijn kan beantwoorden. Misschien is er dan wel zo'n goede klik dat degene erbij gaat horen. Dat degene een stukje van onze lappendeken wordt.

 

Hoe die lappendeken die onze familie is er over 10 jaar uit zal zien? Ik heb oprecht geen idee. 

Ik kan alleen maar hopen dat er niemand afvalt en dat er nog meer antwoorden zullen komen.

Want dat is naast de liefde die er in overvloed is, wat deze mensen doen. Zij hebben antwoorden die ik niet heb.

Antwoorden op vragen die belangrijker zijn dan de vragen die ik dagelijks van de kinderen krijg.

 

Het is zeker niet altijd makkelijk om met iedereen contact te onderhouden en het is zeker niet zo dat er nooit wrijving kan zijn of dat er met iemand een tijdje minder contact is maar het is altijd zo dat de liefde overwint.

De liefde die al deze mensen samen voelen voor deze kinderen.

Ik krijg vaak de vraag of het mijn kinderen zijn en ja, zo voelt het zeker. Mijn kinderen waarvoor ik door het vuur zal gaan, waar ik zielsveel van houd en waar geen verschil in houden van zit maar een aantal van die kinderen zijn niet alleen mijn kinderen. Daar horen nog andere ouders bij. Ik ben ervan overtuigd dat wij niet tegenover elkaar staan maar naast, voor en achter elkaar en juist daardoor is er de ruimte om af en toe van mening te verschillen, om op elkaar te kunnen bouwen en te weten dat het altijd goed zal zitten.

Zou het altijd koek en ei zijn dan was het niet oprecht of een van de partijen kon niet zijn wie hij of zij is. Het is een utopie om te denken dat je het altijd met iemand eens kan zijn en en dat dat dan een perfecte match is. Juist als je echt kan zijn, als je mag verschillen, als je de ander kan zeggen wat je niet leuk vind of moeilijk dan pas is het een perfecte match en ik ben in de gelukkige omstandigheid om die inmiddels te hebben.

Want dat was er natuurlijk niet vanaf dag 1, dat was soms en nog soms keihard werken maar het is het 100% waard.

 

Ik snap dat mensen kunnen denken dat het best veel kan zijn en ja, dat is het soms ook. Ieder familielid heeft recht op informatie, aandacht, een luisterend oor. Het is een van de redenen waarom ik de dingen deel op social media, op die manier kan iedereen het op zijn of haar moment bekijken en krijgt iedereen even veel.

De term opa, oma, tante, oom heeft hier misschien een andere lading. Er is geen grens aan hoeveel je er kunt hebben. De oma van River en Jeremiah kwam in ons leven door hun maar is net zo goed oma van de rest. Zij was een van de eerste die hoorde dat Julius zijn mama niet meer leefde. Niet omdat zij qua dna een link met hem heeft, niet omdat zij hem ooit al zag, niet omdat het iets doet met haar kleinkinderen River en Jeremiah (wat het uiteraard deed) maar omdat het ons gezin treft, onze familie en dus gaat het haar aan haar hart. Er is geen scheidslijn wie bij wie hoort. De enige lijn die er is, is door wie iemand aan ons verbonden is maar daarna is het gewoon een stukje van de deken. 

Een stukje van het geheel.

 

Ik geloof niet in hokjes, niet in versnippering. Niet is de maatschappij en al helemaal niet in mijn gezin.

We zijn een geheel en daar horen nu eenmaal heel veel mensen bij.

Ieder met zijn of haar eigen verhaal.

Ieder met zijn of haar eigen connectie.

Ieder van onschatbare waarde in het opvoeden van deze kanjers.

We doen het samen. Ik ben degene die verzorgt, die het financieel draaiende houdt, die de dagelijkse gang van zaken doet, degene die altijd binnen handbereik is voor de kinderen maar die andere die zijn altijd maar 1 knop verwijderd. Die zijn het die antwoord geven tijdens het drinken van een kopje thee als een van de kinderen wil weten wat het lievelingskoekje is van buikmama, zij zijn het die antwoord kunnen geven op een vraag van de dokter over dingen die voorkomen in de familie, zij zijn het die kunnen antwoorden op een vraag van school of er dyscalculie in de familie voorkomt. Zij zijn het die kunnen vertellen waarom ze bij mij zijn, dat dit echt de bedoeling is, dat het niet anders kan.

Dat ze het anders zouden willen maar dat het leven zo liep als het liep. Zij zijn het die zorgen dat er geen open eindjes zijn. Dat er berusting is, dat er geen buikmama is die het toch eigenlijk zelf had kunnen doen. Zij zijn het waardoor ik weet dat de liefde die we met zijn allen voelen iets is om trots op te zijn. Niet iets vanzelfsprekends maar een liefde waarbij iedereen in staat is om soms te slikken, om ruimte te geven aan de ander, respect te hebben voor elkaar en ziet wie de ander echt is en bovenal waar het echt om draait.

Familie, de een heeft een kleine, de ander een grote zoals die van ons.

Een met allemaal zijtakken en soms een unieke tak eraan zoals bijv. een verpleegkundige uit het ziekenhuis die buikmama bijstond tijdens de bevalling en indringende gesprekken met haar had toen ze voor het babyluik stond. 

Ik weet niet hoe groot die familie ooit wordt en om de vraag te beantwoorden of het niet een beetje veel is.

Liefde heb je nooit teveel dus ik maak mij daar totaal geen zorgen over!.

Wie weet met hoeveel meer familie we terug zullen komen uit Amerika? We zullen zien.