Vannacht kon ze niet slapen, ze was eenzaam, kreeg rode bultjes en ze was maar aan het denken of er iets in haar bloed gevonden was, hoe lang ze er nog zou moeten liggen, of het nu echt corona was of iets anders en ondertussen appte zij en ik. 

Het deed mij denken aan die nachtvoedingen van toen ze nog een baby was, de hele wereld slaapt terwijl jij en je kind wakker zijn. Toen veilig in mijn armen, nu achter een deur. 

16 jaar zijn voorbij gevlogen, ze is uitgegroeid tot een eigenzinnige, zorgzame meid waar je op kunt bouwen. Een die van gezelschap houd, een die altijd in is voor gezelligheid maar nu ligt ze al 12 dagen alleen.

 

De rode vlekjes leken tijdens het videobellen enigszins op puntbloedinkjes, ik vroeg haar of ze ze kon wegdrukken en of ze haar kin op de borst kon. Dat kon ze gelukkig beiden. Een goede vriendin vroeg vanochtend hoe het ging en of het ook met mij goed ging. Ik kwam toen uiteindelijk tot de conclusie dat ik in de afgelopen 4 dagen 14 uur heb geslapen. Ben ik moe?

Nee, eigenlijk niet eens. We zitten nu in een rollercoaster en uitstappen is geen optie. Straks als dit allemaal achter de rug is doe ik wel een inhaalrondje slaap.

 

Om 8 uur belde ik de huisarts voor de uitslagen van het bloedonderzoek. Deze bleken allemaal goed te zijn. Ik wou ook graag weten hoe dit nu verder moest, ik kon haar toch niet weken achter een deur laten en haar situatie veranderde niet echt.

De assistente gaf aan dat de huisarts zou terugbellen daarover.

Even later belde ze terug dat Kyana nu geheel aan de kinderartsen was overgedragen dus dat ik daar mijn vraag neer mocht leggen.

 

Bij het ziekenhuis kreeg ik eerst de kinderpoli aan de lijn waarna ze mij doorverbonden met de kinderafdeling daar was de kinderarts druk dus werd ik later teruggebeld. We hadden een uitgebreid gesprek waarbij ze aangaf dat het nog wel even kan duren voordat Kyana echt beter is. Ze legde ook uit dat het niet echt belangrijk is om te weten of Kyana corona heeft of gewoon ziek is, we handelen goed en of het nu de griep is en ze straks nog corona oploopt of andersom is niet echt heel interessant. Wel is het zo dat ze zich moet realiseren dat als ze beter is ze de eerste weken geen contact mag hebben met andere buiten het gezin om, om geen nieuw virus op te lopen. Ze zal echt even een tijd moeten herstellen als ze beter is. 

De komende weken zitten wij dus nog met zijn allen thuis om zo min mogelijk op te lopen wat we aan haar kunnen overdragen. Waar ik eerst obstakels zag, zie ik nu hoe goed alles verloopt. De Jumbo in het dorp denkt mee door boodschappen klaar te zetten die iemand anders voor ons ophaalt en hier voor de deur neerzet, zelfs de pizzeria dacht vanavond mee toen ze ineens zin had in pizza. Ze zorgde ervoor dat ze toch konden bezorgen door een tikkie te sturen in plaats van met de pin bij de deur betalen en lieten de pizza voor het hek achter. Waar een wil is, is een weg zei mijn ene oma vroeger altijd en mijn andere oma zei altijd "Op het moment dat je hulp nodig hebt zal je zien dat er veel meer mensen om je heen staan dan je eerst had gedacht, hulp komt altijd uit een onverwachtse hoek". Beide hadden gelijk, dat heb ik mij de afgelopen dagen goed gerealiseerd.

 

De kinderarts begreep dat Kyana er moeite mee kreeg om alleen te zijn en dat ik mij afvroeg hoe lang je een kind alleen kunt laten, aangezien ze nog wel een tijdje ziek kon blijven. Ze adviseerde mij om de GGD te bellen en daar de situatie voor te leggen. Daar te vertellen dat de kinderarts ook de schaarste van de testen begreep maar dat als Kyana getest zou worden ze zich weer bij het gezin kan voegen als de test negatief zou blijken te zijn en dat haar dat ook belangrijk leek voor een 16 jarige.

 

Ik belde de GGD en na een hele tijd in de wacht, waarbij ik opeens bij de gemeente uitkwam, en meerdere keren werd doorverbonden kreeg ik een hele aardige mevrouw aan de lijn. Ze schreef alles op incl. bsn nummer en beloofde dat een arts zou terug bellen. De arts belde vrij snel terug waarna ik mijn verhaal deed. Ook zij begreep het en ging dit intern overleggen. Ik werd nog enkele keren teruggebeld voor aanvullende informatie en toen was daar het besluit; Ze zal niet getest worden.

We moeten er gewoon vanuit gaan dat ze het heeft en over 3 dagen moet het mogelijk zijn dat ze zich weer bij ons voegt met een mondkapje en handschoenen aan. De koorts moet dan wel verdwenen zijn.

 

Het valt Kyana tegen dat ze hierna ook nog zo'n lange herstelperiode tegemoet kan zien maar ze begrijpt wel dat dit in haar geval zo is en als er iets is om een situatie zoals deze te voorkomen dan doet ze dat heel graag.

 

In de loop van de dag zakte haar hoofdpijn iets af en kreeg ze voor het eerst sinds 12 dagen zin in iets, een pizza. Het is gelukt deze te regelen, ze genoot ervan.

Even zag ik weer mijn oude vertrouwde meisje voor mij via het scherm. Weliswaar afgevallen en zwak maar wel mijn meisje die geniet van eten.

Dag 12 bracht dus inderdaad wat vooruitgang, al was het maar heel minimaal het was er wel.

 

Jeremiah zei net bij het naar bed brengen "Mama ik mis zelfs het bemoeien van Kyana" en dat begrijp ik maar al te goed. Het is waar dat de dingen die je normaal ergeren ook de dingen worden die je mist. Het wegblijven van haar verhalen die altijd dwars door de ander heen gaan zorgen nu voor een stilte. Ik kan niet wachten tot ze er weer bij zit aan tafel en we allemaal samen zijn. Nu eerst duimen dat het herstel ook morgen doorzet.

 

Eerdere updates over Kyana lees je hier:

UPDATE 1

UPDATE 2

UPDATE 3

UPDATE 4

UPDATE 5

UPDATE 6

UPDATE 7

UPDATE 8

UPDATE 9