Mijn gezin is voor mij dan misschien wel standaard maar dat is het voor de buitenwereld zeker niet.

Dat het anders is dan de meeste gezinnen zorgt voor blikken, opmerkingen en reacties.

Zowel leuke als minder leuke.

 

Als moeder vind ik het heel belangrijk om te weten wat er in mijn kinderen hun hoofd om gaat.

Uiteraard hoeven ze niet alles met mij te delen en dat zullen ze ook zeker niet doen.

Maar ik pols wel regelmatig hoe ze over dingen denken en hoe ze in bepaalde dingen staan.

 

Zo kwam het dat we het op een avond aan tafel kregen over hoe het nu eigenlijk is om in een gemixt gezin op te groeien.

Ze zijn het er unaniem over eens dat het voor hun gewoon normaal is.

Ze weten niet anders dan dat hun gezinssamenstelling zo is.

Ook zijn ze het er over eens dat er leuke dingen en minder leuke dingen aan zitten.

Dat ze er dingen door geleerd hebben.

Soms dingen die ze misschien liever niet hadden geweten.

 

"Het is onzin dat mensen zeggen, kleur doet er niet toe"  zegt een van de oudste drie.

Ik vraag om uitleg en iedereen valt bij in die uitleg.

"Mensen kunnen wel heel nobel zeggen dat ze geen kleur zien maar de praktijk is toch echt anders. Mensen vinden bepaalde dingen bij Joshua horen omdat hij donker is. Hoezo?

Kennen ze hem?

Weten ze met zekerheid te zeggen dat hij in een lichte versie niet exact hetzelfde gedrag had vertoond?".

Een ander vult aan.

"Mensen die mijn thuissituatie niet kennen denken dan een grap te maken maar snappen niet dat hij keihard aankomt omdat ik mij net zo gekrenkt voel als de grap denigrerend is over andere huidskleuren. Ik ben dan wel niet gekleurd maar voel mij dat tijdens zo'n grap wel. Ze vallen daarmee mijn broertjes en zusje aan en dan voelt het alsof je met de grap mij rechtstreeks belachelijk maakt".

 

"Zelf "vergeet" ik heel vaak dat we anders zijn maar als we dan ergens in een restaurant zitten en een hele tijd begint te wijzen of komt zelfs naar de tafel om te vragen hoe het zit, dan besef ik mij weer hoe mensen tegen ons aan kijken" vertelt de oudste.

De eerste keer dat het gebeurde was ik extreem verbaasd, inmiddels niet meer. Soms lijken we zelf wel een attractie. Toen we in de Keukenhof liepen werd ons om de haverklap gevraagd of ze een foto van ons mochten maken. Dat zijn dingen waar ik nooit bij zou kunnen. 

 

"Weet je nog die ene keer dat een kindje niet op mijn verjaardag mocht komen omdat ik een pinda thuis had en ik niet begreep wat ze bedoelde?"

We kunnen ons allemaal het voorval glashelder herinneren. Ze kwam thuis uit school en vertelde mij dat een kindje niet kon komen vanwege pinda's. Ik dacht te begrijpen dat het kind allergisch was dus zocht de moeder de volgende dag op en vroeg of er geen mogelijkheid was dat we rekening konden houden met de pinda-allergie. De moeder werd vuurrood en zei dat ze gewoon niet kon komen. Ergens begon het mij te dagen maar het kwartje viel nog niet helemaal, tot mijn dochter de volgende dag uit school kwam en verontwaardigd uit riep "Ze bedoelde Joshua toen ze het over een pinda had. Ze mocht hier niet komen omdat hij mijn broertje is" 

De link tussen hem en een pinda ontgaat mij tot op de dag van vandaag. Het voorval maakten mij en de kinderen wel keihard duidelijk dat volwassenen de toon kunnen zetten hoe kinderen leren kijken naar een ander.

 

Mensen die je dan denken iets te moeten melden door te zeggen: "Ik vind het knap hoor "zo'n" kind in huis te nemen. Ik zou het niet kunnen, ik stem dan ook op Wilders". Ik reageer niet op ze, knik vriendelijk en loop door.

Mijn oudste zoon was er echter een keer zo klaar mee dat toen het weer een keer voorviel hij de volgende dag met een geboortekaartje in zijn tas naar school vertrok. Een jongen die iedere dag dacht te moeten melden dat "zijn" Wilders er wel voor zou zorgen dat kinderen zoals Joshua hier niet meer zouden kunnen zijn, keek raar op toen Djimon een geboortekaartje dat Wilders en zijn vrouw stuurden bij de aankomst van Joshua onder zijn neus hield. Wilders en ik hebben hele andere ideeën over dingen maar hij stuurde mij wel een kaartje toen hij las dat ik Joshua in mijn armen mocht sluiten. Je hoeft het namelijk niet over alles eens te zijn om blij te zijn voor een ander. 

Ze besluiten al snel dat er nadelen zijn maar dat er eigenlijk veel meer voordelen zijn aan opgroeien in een gemengd gezin.

 

"Ik had nooit geweten dat oorsmeer verschillende kleuren heeft" lacht de eerste.

Iets wat ik overigens ook nooit wist.

"Slapen met een muts was in mijn beleving iets uit sprookjes, iets voor kabouters. Nu weet ik wel beter!" lacht de ander.

 

"Doordat ik jullie heb weet ik dat ik exact hetzelfde ben als alle witte mensen. Het is niet alleen dat ik voel dat ik hetzelfde ben, doordat ik ze altijd om mij heen heb weet ik het ook 100% zeker, ik ben exact hetzelfde. Er is geen verschil, enkel de kleur van mijn velletje".

 

"Ik heb dingen geleerd die ik anders nooit geleerd zou hebben. Ik weet nu dat iemand niet je broer of zus is door een bloedband. Ik weet nu dat je zo intens veel van iemand kunt houden dat je dolgelukkig bent als die ander een stukje van zijn roots vind of hoe het voelt als iemand na een slopende dag wachten toch nog zijn moeder ontmoet. Ik weet door mijn broers en zussen wat liefde is". 

De rest knikt instemmend.

 

Jeremiah die eigenlijk enkel druk met zijn eten is (zodra hij eten ziet, hoort en ziet hij eigenlijk niets anders) zegt dan uit het niets "Waar hebben jullie het toch over, wij zijn toch gewoon wij!".

Hij heeft helemaal gelijk. Voor ons is dit normaal. Een niet alledaags gezin maar 9 van de 10 zijn we net als ieder ander gezin. 

Mijn kinderen hebben broers en zussen van diverse vaders en moeders, hebben diverse achtergronden, hebben diverse culturen in zich en hebben een diverse huidskleur maar als het op liefde aan komt is die universeel, gewoon broer en zussenliefde zoals bij ieder ander gezin.