Eindelijk was het zover, na maanden wachten was dan daar het moment dat we zouden vertrekken richting Florida in de hoop daar hun buikmama's en overige familieleden te ontmoeten.

Al maanden was ik bezig met het papierwerk. Met adoptiekinderen en pleegkinderen kan reizen nou eenmaal voor een uitdaging zorgen.

Er werden nog nieuwe Amerikaanse paspoorten geregeld, alle papieren werden in 5 showmappen gestoken zodat ik alles kon bewijzen, ik had dan wel geen invloed op hoe ontmoetingen zouden verlopen, ik had zelfs geen invloed op het feit of die ontmoetingen überhaupt zouden plaatsvinden maar dit kon ik tot in de puntjes regelen.

 

De ochtend van vertrek bracht Djimon ons naar Schiphol. Ruimschoots op tijd liepen we richting de incheckbalie. We namen afscheid en gingen vervolgens naar de incheckbalie waar alle papieren uitvoerig werden bekeken.

Het feit dat ik niet volledig gevaccineerd ben en dat ook niet kan worden aangezien ik een anafylactische shock kreeg bij de eerste inenting was een punt waar lang bij werd stilgestaan, want zo zei de mevrouw "Het feit dat u niet gevaccineerd ben is echt een probleem met inreizen".

Ik was daarop voorbereid en kon haar alle uitslagen van het ziekenhuis, een brief van de allergoloog, een briefje van de huisarts, papieren van het CDC, er was geen brief die ik niet kon overleggen. Allemaal op het gewenste briefpapier, met de juiste handtekeningen en de juiste tekst.

Ze bekeek alles grondig, liet het nog een andere medewerker zien en zei toen dat het akkoord was.

Deze horde was genomen, een last viel van mijn schouders ondanks dat ik wist dat ik al het benodigde papierwerk bij mij had.

Er werd gecheckt of we de ESTA's hadden verkregen en toen dat ook allemaal in orde bleek mochten we door naar de douane.

 

Een volgende horde om te nemen want geloof mij er is altijd wel 1 papier wat uitvoerig bekeken moet worden of vragen die beantwoordt moeten worden.

Bij de douane aangekomen leiden een super aardige mevrouw ons naar een andere balie "Jullie zijn met zoveel kom maar even hier". Ideaal want zo konden we een enorme wachtrij passeren.

De douane-medewerker bekeek ieder paspoort uitvoerig, liet ieder kind op zijn of haar naam reageren en toen ging het mis want 1 van de kinderen reageert niet op de naam die in het paspoort staat. Toen er aan het desbetreffende kind gevraagd werd hoe het heet gaf het dan ook een andere naam. Na enige uitleg werd het verhaal geloofd maar moest ik wel verzekeren dit probleem op te pakken. Ik knikte braaf en antwoordde dat ik daarmee aan de slag zou gaan zodra we weer terug waren uit Florida.

De medewerker keek nog eens nadrukkelijk naar alle kinderen voor hem en stelde toen op standje marktkraam-volume de vraag "Van hoeveel vaders heb je deze kinderen?".

Ik gaf netjes antwoord en toen mochten we doorlopen. 

Alle hordes waren genomen.

Tenminste dat dacht ik.

Enkele uren verkeerde ik in de waan dat we over enkele uren weer voet op Amerikaanse bodem zouden zetten.

Wat zat ik er naast....

 

De eerste vlucht richting Londen vertrok keurig op tijd, wat wel een beetje jammer was was dat we onze handbagage niet mee mochten nemen als handbagage. Deze moesten we afgegeven en ging in het ruim. Op zich geen probleem maar ik ben al vaker bagage kwijt geweest en heb ook al 2 keer gehad dat er spullen uit mijn koffer verdwenen waren dus ik houd mijn spullen het liefste gewoon bij mij.

Maar goed het was niet anders en een ramp is het uiteraard ook niet.

De vlucht vertrok naar Londen en dat is natuurlijk maar een heel kort stukje dus de landing werd al snel ingezet waarna we snel richting de overstap moesten.

Dat ging prima en we gingen door de gate, namen plaats in het vliegtuig. Toen werd er iets omgeroepen wat ik slecht kon verstaan maar de tweede keer dat het omgeroepen werd dacht Kyana haar naam te horen. Ze zat niet bij ons maar een stuk voor ons. Ik besloot even naar haar toe te lopen om te kijken of er wat aan de hand was. Bij haar stoel aangekomen trof ik haar in tranen aan. Ze vertelde dat ze gekomen waren om haar paspoort te vragen en dat ze die had moeten afgegeven. Twee stewardessen verzekerde haar en mij dat er niets aan de hand was en dat alles goed zou komen ze moesten enkel even iets checken. 

 

Ondertussen zat het hele vliegtuig vol, iedereen was klaar om te vertrekken.

Iedereen met een vragend gezicht wat er nu precies werd omgeroepen. 

Na de tweede keer dat het bericht werd omgeroepen begon de stress bij zowel Kyana als mij te stijgen.

Wat was er in vredesnaam met haar paspoort aan de hand?

Waarom kwam er niemand uitleg geven?

Ik stelde opnieuw de vragen maar wederom werd mij verzekerd dat er echt geen reden tot zorg was, ze zouden zo terugkomen met haar paspoort en dan kon het vliegtuig vertrekken.

Ondanks hun goed bedoelde geruststelling merkte ik aan hun lichaamstaal dat zij er helemaal niet zo gerust op waren als dat ze wilden doen overkomen.

Een paar minuten later (die een eeuwigheid leken te duren) met een kind compleet in tranen (want wat had ze verkeerd gedaan) kwamen er 3 mannen het vliegtuig binnen.

Hun blik was voldoende om te weten dat zij niet gezellig nieuws kwamen brengen. 

'Ze moet nu het vliegtuig verlaten, Amerika heeft laten weten dat zij geen toegang tot Amerika krijgt. We mogen haar niet die kant op vervoeren'.

 

Wie Kyana kent weet dat zij de zorgzaamste van het stel is, degene die altijd klaar staat voor een ander, altijd aan een ander denkt, geen vlieg kwaad doet.....waar werd zij van verdacht?!

Ik ben van mening dat als je zo'n mededeling doet je ook een uitleg paraat moet hebben maar die kwam niet, tot op de dag van vandaag niet. Zij moest per direct het vliegtuig verlaten en wij dus ook.

Dat moment dat je je kinderen moet vertellen dat je niet mee mag met het vliegtuig, terwijl dat vliegtuig hun naar hun buikmama zou brengen is niet in woorden uit te drukken. Als een soort criminelen werden we het vliegtuig uitgeleid.

Op mijn vraag wat er nu ging gebeuren en waar onze bagage was, was het antwoord simpel. Het vliegtuig moest nu echt weg, het had al te lang gewacht. Onze bagage zou het enige zijn wat richting Amerika vertrok.

Daar stonden we dan, zonder spullen maar nog steeds met een doel.

We waren nu zo dichtbij ons doel, de buikmama's keken zo uit naar de komst van hun kinderen, hier ging ik mij niet zo maar bij neerleggen. De uitleg van de hele situatie werd dat haar ESTA afgekeurd zou zijn, waarom kon niemand zeggen. Hoe hij 's morgens nog wel goed was op Schiphol kon ook niemand verklaren.

Een ESTA goedkeuring is vrij snel te verkrijgen dus besloot ik dat als niemand een reden kon geven we het gewoon opnieuw zouden gaan proberen en ik direct een nieuwe vlucht zou boeken.

De luchtvaartmaatschappij begreep het en probeerde mee te denken. Zo kwam iemand pyjama's brengen voor ons zodat we iets hadden om in te slapen, dat ze allemaal XL waren deed er niet toe.

Ze wisten een hotel in de buurt en lieten mij zien waar ik een nieuwe vlucht zou kunnen boeken. De weg naar de gate duurt altijd lang, de weg andersom, dus zonder dat je gevlogen hebt terug proberen te keren, duurt vele malen langer.

Overal moet je uitleg geven waarom je niet mee mocht aan boord en ja dat antwoord op die vraag dat wisten we zelf niet.

 

We boekten tickets voor de volgende morgen in de hoop dat er dan wel een goede ESTA zou zijn. Ik kon mij namelijk niets bedenken waarom zij die niet zou krijgen maar spannend zou het wel worden qua tijd want het kan tot 72 uur duren voordat je hem krijgt, ik besloot het erop te wagen.

Van de luchtvaartmaatschappij kregen we tickets voor een bus richting het hotel en ze hadden gebeld om te kijken of er plek was. Die plek bleek er te zijn maar aangekomen bij het hotel moesten we ruim een uur wachten voordat ze die kamers hadden. Normaal geen probleem maar wel als je daar staat met kinderen die zoveel emoties doormaken. Kinderen die hun droom uiteen zien spatten en een kind die zich vreselijk schuldig voelt zonder dat ze er iets aan kan doen. Dan wil je niet in een foyer staan met starende blikken, dan wil je ergens zijn waar je even alleen met elkaar bent.

Ondertussen moest er van alles geregeld worden. De huurauto moest ik laten weten dat we niet kwamen maar dat we hoogstwaarschijnlijk nog wel kwamen dus dat ze de auto niet moesten annuleren. Ze konden de huur niet uitstellen maar de auto zouden ze 24 uur vasthouden, was ik er niet binnen die 24 dan werd de auto automatisch geannuleerd.

Het huis dat we gehuurd hadden was makkelijker, ik had ze al betaald dus of we kwamen of niet maakten voor hun niets uit.

Terwijl we aan het wachten waren keek Kyana continue op haar mail om te zien of er een bevestiging was dat haar ESTA was goedgekeurd. Nog binnen het uur wachten in de foyer sprong ze opeens omhoog juichend met haar armen in de lucht. Ze had een nieuwe ESTA gekregen. Morgen konden we het opnieuw gaan proberen.

Iedereen viel elkaar in de armen, de droom kwam weer een stukje dichterbij...

 

We zullen het verhaal over onze reis in delen schrijven, dit is deel 1. Hoe het verder ging lees je in deel 2.