Soms denk ik dagenlang na voordat ik iets plaats omdat ik weet dat er keiharde reacties zullen volgen. Dit weet ik bijvoorbeeld van tevoren als ik schrijf over White privilege. Schrijf je over zo'n onderwerp dan zijn er diverse groepen lezers.

De mensen die je met de grond gelijk maken want het is iets dat niet bestaat. Vaak gaan de reacties dan gepaard met allerlei verwensingen en verwijzingen waarom ze het recht hebben om die dingen naar je hoofd te slingeren.

Je hebt een groep mensen die vind dat ik het recht niet heb om er iets over te zeggen want als ik geen kinderen, met een andere huidskleur dan mijn eigen had gehad dan zou ik het ook niet doen. Of ik het niet zou doen, dat weet ik niet. Wat ik wel weet is dat ik mij er dan vast en zeker minder van bewust was geweest. Om de simpele reden dat het dan nooit zo op mijn pad was gekomen.

Dan zijn er nog mensen die het gewoon lezen en er is een groep mensen die zich er dingen door gaan realiseren. Die laatste groep is de groep waarvoor ik dan toch de stap maak en de negatieve reacties terzijde leg.

Ik ga er van uit dat iedereen het liefst de ander gelukkig ziet, toch doen we soms dingen die verkeerd overkomen, dingen waar we niet bij stil staan die kunnen kwetsen enz. Als ik door openheid over bepaalde dingen ervoor kan zorgen dat 1 iemand zich bewust wordt van iets dan neem ik die negatieve reacties op de koop toe.

 

Toen ik schreef over de misschien wel een van de grootste taboes in het moederschap, als je kind niet van je houdt, gebeurde hetzelfde.

Ik vond het spannend om te delen maar als ik terug kijk op alle waardevolle reacties die ik ontving en nog steeds ontvang op die blogpost dan zou ik het zo weer doen. Soms vragen mensen of ik het niet heftig vind voor mijn kinderen om zoiets te delen maar ik zie dat anders.

Het is namelijk geen schande, geen gebrek, geen tekortkoming of een fout, het is iets waar ze niets aan kan doen. Juist door er open over te zijn hoop ik dat meer mensen zich gaan realiseren dat hechtingsproblemen een serieus probleem zijn. Een probleem waarbij datgene wat ons allemaal zo gelukkig maakt, de liefde, zo moeilijk is om te omarmen. Dat het dan zo moeilijk is om datgene wat je zo graag wilt toe te laten want wat als het er niet meer is.

Ik maak liever ruim baan voor datgene wat aandacht verdient dan dat ik het verberg alsof het iets is wat er niet mag zijn. 

 

Toch zijn er dingen waar ik niet over schrijf. Onderwerpen waardoor mijn pubers gillend het huis zouden verlaten zoals menstruatiecups en alle aan sex gerelateerde dingen. Maar er zijn ook onderwerpen waarbij ik het zelf lastig vind omdat ze heel dichtbij komen. Onderwerpen waarbij het voelt alsof ik een beetje naakt sta als ik ze deel.

Toch ga ik het doen. Niet omdat het moet maar omdat het voelt als het juiste.

 

Ik ben als kind gepest, flink gepest. 

Niet een keertje maar jarenlang.

Van schoppen, slaan, haren afknippen, bijten, omgooien tot spullen afpakken en bekogelen met dingen.

Die littekens die dat veroorzaakt heeft zijn allemaal al jarenlang weg.

De littekens van de woorden die gesist werden, de littekens van de dingen die geschreeuwd en opgeschreven werden zijn er nog steeds.

Groter en dieper dan ik wil toegeven.

Weet je wat het grootste gevaar van pesten is? 

Dat is niet dat been dat breekt tijdens het omgooien, de nieuwe jas waar in geknipt wordt of die blauwe plekken op plekken waar je niet wist dat je ze kon hebben.

Nee, het grootste gevaar van pesten is dat je de woorden van de pesters gaat geloven. Dat die woorden je waarheid worden.

Dat je gaat denken dat ze het recht hebben om zo tegen je te doen. Dat het eigenlijk logisch is dat ze die dingen naar je roepen want heb je zelf wel eens in de spiegel gekeken hoe lelijk je bent. Je gaat geloven dat je eigenlijk dankbaar moet zijn dat ze nog tegen je praten.

Je gaat geloven dat jij dat domme, lelijke, kind bent dat vooral niet gezien moet worden. Dat kind waarvan het eigenlijk zonde is dat ze is geboren.

Dat kind is nu een vrouw van bijna 43 jaar. Een vrouw met zes fantastische kinderen. Een vrouw die al ruim 20 jaar succesvol ondernemer is maar nog steeds in de spiegel dat kind ziet waarvan het eigenlijk zonde is dat ze is geboren.

Die vrouw ziet nog steeds wat de pesters riepen, een lelijk persoon die geen ruimte in mag nemen.

Ergens weet ik dat het belachelijk is.

Ergens weet ik dat die pesters van toen nu ook volwassenen zijn die hoogstwaarschijnlijk al in geen 25 jaar ooit maar 1 seconde aan mij hebben gedacht. Dat zij nooit meer hebben stil gestaan bij het pesten dat ze deden als kind. Ik weet dat het voor de pesters vast en zeker iets was wat gewoon bij het jong zijn hoorde. Dat er gewoon een het pispaaltje moest zijn en dat ik daarvoor de uitverkorene was.

Ik neem het ze dan ook totaal niet kwalijk.

Wel neem ik het mezelf kwalijk dat ik het nog steeds mijn leven laat beïnvloeden.

Van de week was ik zo enorm boos op mezelf. Zo boos dat ik ervan moest huilen, puur uit frustratie.

Ik zal je uitleggen wat er gebeurde.

Er gebeurde iets waarover ik een storie wou maken. Gewoon zoals ieder ander dat doet. Je pakt je telefoon, draait de camera naar jezelf en filmen maar en daar ging het mis.

Ik bevroor en dat niet alleen ik kon alleen maar denken nee, dat kan ik die mensen niet aandoen. Ik kan niet zo maar met mijn lelijke hoofd op hun scherm verschijnen. Er waren duizenden dingen die ik dacht en kort samengevat was er niets wat positief was.

Ik zie in iedereen het goede, bekijk iedere situatie positief en zie eigenlijk nooit bergen behalve als het op mezelf aankomt. 

Dat is niet normaal. Ik hoef mezelf niet geweldig te vinden maar dit is wel een beetje doorslaan naar de andere kant.

Zodra dingen je daadwerkelijk gaan beperken moet je ze aanpakken. Dan is het de hoogste tijd voor een verandering.

En dat ga ik doen!

 

Ik wou in die storie uitleggen hoe lief ik alle berichtjes vind die ik ontving na het posten van River die bezig was met haar geldblikje. Niet 1 maar echt heel veel lieve volgers vroegen of ze konden helpen. Of ik niet een tikkie kon aanmaken enz. Zo lief maar ook zo eng. Ik help iedereen altijd heel erg graag, wordt daar echt gelukkig van.

Mijn eigen dingen los ik altijd zelf op. Het woord help of hulp nodig hebben zal je mij niet horen zeggen, niet omdat ik te trots ben, niet omdat ik denk dat een ander niet kan helpen maar omdat het niet in mij op komt of omdat ik het misschien niet durf. Ik los alles altijd zelf op. Iets wat te maken heeft met de aard van het beestje en ook wel zo gegroeid zal zijn doordat ik heel lang gedacht heb dat ik het niet waard was om hulp te bieden.

Mijn probleem, dan moet ik er ook voor zorg dragen en ik weet natuurlijk wel dat een reis naar Amerika, zodat zij haar buikmama kan zien, niet mijn probleem is en iemand het heel lief bedoelt maar ik twijfel dan direct of mijn filmpje als een verkapte "He wil je wat doneren" vraag overkwam want dat zou het laatste zijn wat ik wil. Dat wou ik uitleggen. Ik wou vertellen dat ik het enorm waardeer en hoop dat het filmpje dus niet verkeerd over kwam. Dat ik er alles aan ga doen om de droom, de intense wens van River uit te laten komen. Dat ik nog geen flauw idee heb hoe maar dat het vast en zeker een keer gaat lukken, gewoon omdat ik het haar beloofd heb en ik kom iedere belofte na. 

Een simpel verhaal in principe, iets wat ik in 15 seconde met jullie had kunnen delen. Iets waar niet zo'n lap tekst voor nodig had moeten zijn maar die was wel nodig omdat ik open en eerlijk wil zijn en omdat hij als een stok achter de deur gaat dienen.

Het is genoeg, we zijn zoveel jaren verder, het is tijd om ook deze littekens te laten vervagen. Ze hoeven niet helemaal weg te gaan, ze hebben mij ook gemaakt tot wie ik ben maar ze mogen mij nooit meer gaan belemmeren in wie ik ben en wat ik wil zeggen.