11 jaar geleden was er een vrouw aan de andere kant van de wereld in totale paniek. Ze wist dat ze aan de vooravond stond van iets wat ze niet kon laten gebeuren maar hoe ze het kon voorkomen wist ze niet. Ze was zo bang dat ze haar familie om hulp vroeg, iets wat ze normaal nooit doet. 

De familie heeft met haar de afspraak gemaakt dat ze niet bij haar problemen betrokken willen worden en dat de deur altijd openstaat als ze aan zichzelf gaat werken. Dat ze van haar houden maar niet van haar verslaving. Toch hebben ze geen seconde gewacht toen ze daar 11 jaar geleden voor de deur stond en hulp vroeg.

De paniek in haar ogen was zo vurig dat niet helpen geen optie was.

Ze vertelde kort wat er aan de hand was, een fractie van het verhaal. 

Ondanks dat niemand wist hoe dit probleem opgelost moest worden werd er direct besloten dat ze haar zouden helpen.

Dit ging niet alleen om hun nicht, hun zusje, hun kleindochter maar vooral om het kind dat ze droeg.

 

Ze werd naar het ziekenhuis gebracht en er werd besloten om één verpleegkundige in te lichten over de situatie. Eentje die ze vertrouwde, eentje die uit hun woonplaats kwam, die de familie kent en waarvan ze wisten dat ze zou handelen volgens haar hart en niet volgens protocol.

Daarmee namen ze een groot risico maar een andere oplossing zagen ze niet. Ze kozen de juiste vrouw uit. Een vrouw die weet hoe je leven kan lopen als je wiegje niet op de goede plek staat. Die vrouw zei direct ik doe wat nodig is, niet wat ik hoor te doen. Het waren de woorden die het meisje dat ik nu mijn dochter mag noemen het leven hebben gered.

 

Zwanger en zo bang zijn voor het moment dat zal volgen als je kind ter wereld komt dat je ontsluiting niet komt. Zo intens bang zijn dat je lichaam volledig blokkeert, dat was wat er gebeurde. Het kindje moest er uit, er was geen tijd meer, een spoedkeizersnede volgde maar niet voordat die zwangere vrouw op haar knieën met haar operatieschort al aan smeekte aan de arts of hij haar niet direct zou kunnen steriliseren. Nooit maar dan ook nooit wou ze nog een keer in haar leven in zo'n situatie terecht komen. Niet voor zichzelf maar vooral voor het kind dat ze droeg.

De arts was resoluut in zijn antwoord. 'Als God wilt dat je zwanger wordt zul je zwanger worden, daar ga ik niet in ingrijpen'.

Die arts dacht ongetwijfeld dat dit ging om een verslaafde vrouw die op het moment van bevallen bedacht dat ze haar kindje zou moeten afstaan. En dat klopt, dat is een waarheid maar er speelde veel meer.

Dat af moeten staan van haar kind had ze al 4 keer eerder moeten doen. Ze wist wat haar te wachten zou staan. De pijn, het verdriet, het gemis, het schuldgevoel, de schaamte, waren allemaal dingen die ze allang had mee moeten maken. Waarvan ze wist hoe hevig die in het begin zouden zijn om daarna even iets minder te worden maar op onverwachte momenten haar keihard van haar sokken zouden blazen. Ze wist dat ze dan weer naar de drugs zou grijpen om de pijn te verzachten. Pijn verzachten met datgene wat de pijn veroorzaakt heeft. Ze wist hoe dubbel dat was maar ook dat het zo zou gaan. Zo ging het al vier keer eerder en ze wist dat ze niet sterk genoeg zou zijn om dat roer te keren. Mensen konden dan wel zeggen dat ze de titel moeder niet waardig was maar juist doordat ze zich wel in hart en nieren moeder voelt bleef het probleem bestaan.

Toch was dit niet het probleem waar ze nu zo bang voor was. Er speelde nu zoveel meer.

 

Als je verslaafd bent maak je verkeerde keuzes. Eigenlijk maak jij ze niet zelf maar beslist de verslaving voor jou. Zo kan het zijn dat je keuzes maakt die je met je volle verstand nooit gemaakt zou hebben. Keuzes waarop je niet terug kunt komen omdat je ze met de verkeerde mensen hebt gemaakt.

Met haar rug tegen de muur had ze tijdens de zwangerschap compleet onder invloed met iets ingestemd wat ze niet kon, wat ze niet wou maar waarvan ze wist dat het zou gaan gebeuren. Verkeerde mensen bieden niet een andere optie, hebben geen begrip voor spijt van een beslissing en zullen overgaan tot maatregelen als je een afspraak breekt.

Mensen die het hele verhaal kennen zeiden 'hoe kan je met haar omgaan terwijl je weet wat ze deed?'. 

Het antwoord daarop is heel simpel. Ik zie het niet als iets wat zij deed. Haar verslaving maakte de keus, de totaal verkeerde beslissing en zij deed er alles aan om het terug te draaien.

Zij was van plan haar leven op te geven voor dat van haar kind. 

 

Met een spoedkeizersnede kwam ze ter wereld, een klein meisje dat met angstige ogen de wereld inkeek.

Verslaafd kwam op het dossier te staan maar de angst had een grotere impact.

Een baby'tje dat niet sliep want voelde dat ze wakker moest blijven om alles in de gaten te houden.

Zij werd geboren en ik wist van niets.

Voor mij was het gewoon een dag als vele andere.

De verpleegkundige zorgde dat er geen naam op de deur kwam en dat er contact gelegd werd met een adoptiebureau.

Alles ging in sneltreinvaart en zo gebeurde het dat ik nog geen dag na haar geboorte het telefoontje kreeg van het adoptiebureau dat er een klein meisje was geboren en of ik haar mama wou zijn. Ze zei nog dat er een flink dossier bij zat maar ik hoorde niets meer, kon alleen nog maar ja zeggen.

Ik weet nog exact waar ik stond, hoe ik de stoel die voor mij stond vastgreep. De auto's langs zag rijden, mij bedacht dat ik zo de kinderen uit school moest halen, de wasmachine begon te piepen dat hij klaar was en ik zojuist moeder was geworden van een klein meisje.

Ik hoorde wel dat ze van alles zei over problemen, drugs, moeilijk plaatsbaar enz. maar echt tot mij doordringen deed het niet. Mijn hoofd zat bij die moeder aan de andere kant van de wereld, mijn hart bij dat meisje in haar armen.

 

Nooit vergeet ik hoe ik daar stond op dat schoolplein een paar minuten later. Niemand zag aan mij dat ik enkele minuten daarvoor voor de vijfde keer moeder was geworden. Die avond zag ik haar voor het eerst tijdens videobellen met de familie. Wat was ik zenuwachtig, hoe moest ik doen, wat moest ik zeggen. De hele familie was erbij. Het was een mooi gesprek maar daarna bleef het stil. 

Terwijl ik twijfelde of ik iets verkeerds had gezegd bleek dat hun met hele andere zaken bezig waren. Hoe die dag exact verliep zou ik pas jaren later horen.

Er werd van alles in werking gezet om dit kleine meisje in veiligheid te brengen. Ze hadden mij willen zien, dingen rechtstreeks in mijn gezicht willen zeggen om te kijken of ik zou schrikken. Toen ze zagen dat ik meelevend was maar niet schrok of terugdeinsde besloten ze met elkaar dat hun geliefde meisje bij ons zou opgroeien.

 

Die avond nog kwam er een maatschappelijk werkster die dat kleine meisje via een zij-uitgang even het ziekenhuis mee uitnam zodat haar vader haar in de naastgelegen Mc Donalds even kon zien. Een kus en een knuffel, een het ga je goed, dat zou het eerste en hoogstwaarschijnlijk ook het laatste contact zijn dat er tussen hun tweeën zou zijn.

Het kon niet anders om heel veel redenen maar dat zegt niets over de liefde die er is. Soms is loslaten het dapperste wat je kunt doen. Voor veel mensen zal het klinken als makkelijk opgeven maar dat was het niet. Het was een daad uit liefde.

 

De volgende ochtend vroeg kwam er een jonge man het ziekenhuis inlopen met een maxicosi met daarin een dekentje waardoor niet zichtbaar was of er een kindje in zat. Hij zei dat hij een check-up had voor zijn kind terwijl hij langs de balie liep en de lift nam. Boven aangekomen nam hij een andere afslag, schoot de kamer snel in waar dat kleine meisje lag. Legde haar in de maxicosi, knikte naar de moeder in het bed die dapper voor zich uit bleef kijken, trok zijn pet iets verder over zijn hoofd, het dekentje trok hij hoog op en liep daarna resoluut naar de lift. Geen woord werd er gewisseld.

Hij knikte naar de mevrouw achter de balie en liep naar buiten.

Het adoptiebureau kreeg het eerste berichtje, de eerste stap was gelukt.

Terwijl hij wegreed richting het pleeggezin dat op dat moment in de kerk was om hun 45 jarig huwelijk te vieren, kwam er niet veel later een man het ziekenhuis in op zoek naar de baby. Een baby die er niet meer was.

Hij kreeg te horen dat de baby het helaas niet had gered.

De verpleegkundige had geen moeite met het vertellen, nog steeds kan ze zeggen dat ze hier volledig achterstond en staat. Mensen met verkeerde bedoelingen verdienen een leugen waren destijds haar woorden.

Het kleine meisje kwam de kerk in via een zijdeur waar ze een doopjurk aan kreeg. Het enige dat er hing, ze droeg tot op dat moment slechts een luier. Terwijl de dienst begon,  begon zij te huilen vanuit dat kamertje. 

De mensen gingen kijken waar het gehuil vandaan kwam en daar lag ze.

De pleegouders waren op de hoogte dat ze daar ergens te vinden zou zijn maar de rest van de aanwezige wist uiteraard van niets en dat lieten de pleegouders zo voor ieders veiligheid.

Een baby in een doopjurk, het werd gezien als het geschenk van God voor hun leven dat ze geleefd hadden voor de gemeenschap. Altijd klaar staand voor een ander.

Op dat moment kreeg ik het telefoontje dat alles goed was gegaan. 

Mijn meisje was veilig. 

 

Ik had maar één doel en dat was zo snel mogelijk naar dat kleine meisje toe, haar in mijn armen nemen. Haar in haar oor fluisteren dat alles goed zou komen, dat ik er altijd voor haar zou zijn, dat niets ons kan scheiden.

Ik moest nog een week wachten.

Toen zat ik bij de pleegouders op de bank en kreeg ik haar in mijn armen.

Die blik in haar ogen zal ik nooit meer vergeten, mijn belofte aan haar zal ik altijd houden.

Nog een kleine maand en dan gaan we terug, terug naar waar alles begon.

De plek waar zij het allerliefste is.

 

Vandaag is ze jarig, mijn kanjer is 11.

Nog niet elf jaar lang fysiek in mijn leven maar na dat eerste telefoontje zat ze in mijn hart. 

We gaan er een dag van maken zoals zij dat wil. Met pancakes in de ochtend en pannenkoeken in de avond.

De schoenen die ze wou staan op de tafel als cadeau. Ze wil niet veel, daar houdt ze niet van. Nieuwe schoenen en een lipgloss voor mee naar Amerika, dat moest het worden.

Lieve schat, je weet niet half hoeveel er van je gehouden wordt. 

We maken er een geweldige dag van, jouw dag!