Het waren echt prachtige weken die we doorbrachten in Florida.

Er waren wel zorgen en er kwam ook genoeg verdriet voorbij maar de euforie dat hij leefde, dat ik hem in mijn armen had, dat de hoop had gewonnen van alle doemscenario's die overheerste.

 

We spraken meerdere keren af met de biologische familie van River en Jeremiah. Steeds beter leerden we elkaar echt kennen, steeds opener werden de verhalen en steeds duidelijker werd voor mij hoe tragisch het leven van hun buikmama was verlopen tot nu toe.

De verhalen waren zo schrijnend dat ik soms dacht "hoeveel kan een mens hebben". 

De biologische familie had graag gezien dat het anders was gelopen maar ook zij hadden moeten toekijken hoe hun zus en nichtje (de buikmama en biologische oma van de kinderen) niet te helpen waren door alles wat ze mee hadden gemaakt.

Een van de tantes zei het zo treffend "Het is teveel om zonder drugs onder ogen te kunnen zien, er is een roes nodig om hiermee te kunnen leven".

 

Er vond zelfs een ontmoeting plaats met de biologische overgrootvader en overgrootmoeder van de kinderen. Voor deze mensen was dit een enorm stap. Ze waren het niet eens met de adopties. "Problemen los je in de familie op, die stuur je niet naar het buitenland", daar waren ze heel stellig in, ook al wisten zij dat het onmogelijk was om nog meer kinderen in de familie op te vangen. Het bleek vooral om angst te gaan. Angst dat de kinderen uit hun leven zouden verdwijnen. 

Overgrootoma had een stapeltje foto's van hun buikmama in de hand, die ze mij trots liet zien. Met eigen ogen zag ik voor het eerst hoeveel River op haar buikmama lijkt. Ik zag niet alleen het uiterlijk maar ook kleine gebaartjes, houdingen, de blik. Het is een gezicht.

Ik vertelde dat de toekomst iets van ons samen is, onze levens horen bij elkaar en uiteraard zullen zij altijd onderdeel blijven van het leven van de kinderen. Ik zou het nooit anders willen.

Toen stond de overgrootmoeder op, gaf mij een flinke knuffel en zei "We zijn opa en oma van al je kinderen, we horen bij elkaar, wij zien geen onderscheid".

Al die tijd heeft de overgrootopa aan tafel gezeten. Hij zat daar op de enige stoel aan een tafeltje met zijn pruimtabak, hij staarde voor zich uit.

Hij heeft keelkanker gehad en heeft daardoor een tracheotomie.

De man bleek eigenlijk nooit meer te praten.

Toen het voor hun tijd werd om naar huis te gaan, schuifelde de man mijn kant op en drukte met zijn hand op het gat in zijn keel en zachtjes hoorde ik de woorden "Niemand vertrouw ik buiten de familie mijn kleinkinderen toe, maar jou wel, je bent nu familie en wij zullen er altijd zijn voor hun en jullie".

 

Net zoals kraamtranen na de eerste drie bevallingen, heb ik ook bij de eerste twee adoptieprocedures last gehad van adoptietranen of hoe ze ook maar mogen heten. Dit keer had ik daar geen last van, tot dat moment. Dat iemand zoveel moeite doet om dit tegen je te zeggen, is onbeschrijfelijk. Het raakte mij zo enorm dat de tranen over mijn wangen stroomden.

De familie stond als versteend toe te kijken, zoveel had hij al in geen maanden gezegd.

Die avond vierde we met de rest van de biologische familie en enkele van hun vrienden om 21 uur Oud en Nieuw.

Eerst waren we verbaasd over het tijdstip. Ik ging er toch wel vanuit dat dat wereldwijd overal om 0.00 de jaarwisseling werd gevierd en niet al enkele uren eerder. Na hun uitleg begreep ik de noodzaak ervan. Het is simpelweg te gevaarlijk daar om middernacht. Dan ga je niet meer over straat, dan ben je binnen, dan rijd je niet meer terug naar je eigen huis.

Geen groot feest maar een kampvuur waar op stokken worstjes boven worden geroosterd. Er werd gelachen, gezongen en even leek gebrek aan geld, zorgen, geweld, verdriet om familieleden die het niet hebben gered, er niet te zijn. Hier werd het leven gevierd.

Ik kan geen moment terughalen dat ik ooit zo heb gevoeld wat de kracht van het moment kan zijn. Hoe geliefd je je binnen een familie kunt voelen. Dat DNA er niet toe doet. Dat mensen die zo weinig hebben in staat zijn om de overleefstand om te zetten in de vier het leven stand, als was het maar voor een avond.

Het geluk was voelbaar, de liefde was voelbaar. Een moment om nooit te vergeten.

Om 22 uur stappen we in de auto, ze drukken ons op het hart over de spoorlijn niet rechts maar links te gaan en niet te stoppen voor wat dan ook op de weg. Ligt er iemand, rijd er gewoon snel omheen.

De magie is weg. Dit is hun werkelijkheid.  Zij  gaan nergens heen zonder wapen. Op zo'n moment ben ik echt dat meisje dat opgroeide in het Gooi. Het meisje dat dingen zo anders heeft geleerd als dat zij die leren, simpelweg omdat de omstandigheden zo anders zijn.

 

De dagen erna vlogen voorbij. Er moest een paspoort geregeld worden en er stond nog een bezoek aan een arts op het programma maar ik wilde ook heel graag proberen om de buikmama te ontmoeten. Ik stuurde haar foto's van de ontmoetingen tussen haar familie en de kinderen. Iedere dag stuurde ik een kort berichtje met een update over de kinderen en terwijl iedereen riep dat ik niet moet denken dat die ontmoeting gaat plaatsvinden stuurde ze uiteindelijk een berichtje terug. Ze wilde ons ontmoeten. 

Ik weet in wat voor kringen ze zich begeeft op dat moment en besluit dan ook voor de veilige weg te kiezen en af te spreken bij het adoptiebureau. Het adoptiebureau was zelf niet overtuigd van het feit dat dit een veilige plek zou zijn en roept ondersteuning van de politie in. Ook het adoptiebureau in Nederland drukt mij op het hart echt voorzichtig te zijn.

Ik snap hun bezorgdheid en ik beloofde echt voorzichtig te zijn. 

We wachten en wachten maar ze komt niet.

 

Ik realiseer mij heel goed dat ik een bevoorrecht mens ben dat ik zoveel contact heb met de biologische families en buikmama's. Zij was het zelf die mij op de hoogte bracht van de zwangerschap, samen deelde we dingen die altijd tussen ons zullen blijven, zij is degene die twee prachtige kinderen in mijn leven bracht en gedurende de reis ben ik nog meer doordrongen geraakt van het feit hoe moeilijk haar leven is. Ik ben trots op haar ondanks en dankzij alles. Zij zal altijd een plek in mijn hart hebben. Ik zou haar zo graag bij de hand nemen om haar te helpen maar zoals ze zelf zei "Jij helpt mij door mijn kinderen bij de hand te nemen".

We vertrekken en gaan nog even langs Mc Donalds om nog snel wat te eten. Terwijl we teruglopen naar de auto zie ik een vrouw op een bijrijdersstoel zitten en haar schouders heel opzichtig ophalen en haar hoofd schudden. De auto trekt hard op en rijd richting de uitgang. Onze blikken kruizen elkaar en wat ik dan zie is liefde en angst.

Alles in mij zegt mij dat dit hun buikmama was. Alles zegt mij dat ze mij zojuist een enorme dienst heeft bewezen door te doen alsof ze ons niet zag.

Zodra we terug zijn op ons verblijfadres stuur ik haar een berichtje waarin ik schrijf wat ik denk dat er plaats heeft gevonden en vraag haar of ze mij wil laten weten of het klopt en of ze veilig is.

Binnen een paar minuten wordt het bericht gelezen en ontvang ik een duimpje.

 

Wat vond ik het jammer dat we haar niet hebben kunnen zien maar wat ben ik haar enorm dankbaar voor de manier waarop ze heeft gehandeld.

Maanden later zou ze mij uitleggen wat er op dat moment had plaatsgevonden, waar ze ons voor had behoed.

Op dat moment realiseerde ik mij dat je leven zo anders kan zijn maar dat je de ander feilloos aan kunt voelen omdat je exact hetzelfde had gedaan. Een moeder ben je niet alleen als je kind bij je opgroeit, een moeder wordt je ook niet alleen als je een kind zelf op de wereld zet. Moeder zijn we beiden, ieder op een totaal andere manier maar als het erop aankomt dan vechten we als een leeuw voor onze kinderen, dan beschermen we op iedere manier die we kunnen. Zelfs als dat betekent dat je je kans om ze te zien daarmee overboord gooit.

Liefde is iets dat soms niet te begrijpen valt als je de achtergrond niet volledig weet. Veel mensen riepen direct zie je die kijkt er niet meer naar om, uit het oog uit het hart maar zo lag het dus niet. Absoluut niet.

 

We zouden twee dagen later terugkeren naar Nederland. 

Ik wou dolgraag naar huis om mijn zoon aan alle mensen die mij lief zijn voor te stellen maar aan de andere kant wou ik ook zo graag in Florida blijven, daar waar hun leven lag. Daar waar nog zoveel puzzelstukjes te verzamelen waren, daar waar ik haar zo graag nog zou willen ontmoeten.

Ik sprak dat de volgende dag uit toen we met de biologische familie foto's gingen maken. Ze knikten en leken mij te begrijpen maar ik had niet door dat zij ondertussen een plan aan het maken waren. Een plan waarvan ze mij pas op het laatste moment op de hoogte zouden stellen. 

 

Hoe dat ging lees je de volgende keer.