Dagen als deze hebben voor mij wel een extra lading.

December is sowieso een maand vol emoties door het overlijden van Jesiah in die maand maar daarnaast zijn er ook de verjaardagen van Djimon, Jeremiah en Julius.

 

Er gaat geen dag voorbij dat ik niet denk aan de mama van Julius. Vorig jaar vierde we zijn eerste verjaardag dat hij bij ons was, niet wetend dat het de laatste verjaardag met zijn mama zou zijn.

Ondanks dat ze nog geen jaar in ons leven was heb ik heel veel herinneringen aan haar.

Zeker niet alleen maar mooie, het was geen sprookje.

We liepen niet huppelend samen door de wereld maar er was wel een band en dan bedoel ik niet dat we beide houden van Julius. Nee, er was meer.

Ergens diep verborgen was er dat respect voor elkaar, het begrip voor de ander, de waardering, het gevoel dat als het zo moest wij dit konden.

Er zijn veel kleine momenten waaruit dat bleek die ik koester. Waar ik met liefde aan terug denk, die mij kunnen laten huilen om wat er niet meer is maar die mij ook de kracht en het geloof geven dat ze staat achter de stappen die ik neem. 

 

Nooit vergeet ik het hoe ze mij aankeek nadat ze het met iemand niet eens was. We liepen naar de voordeur en toen legde ze die arm op mijn schouder en zei "Iedere pleegmoeder zou ik haten, jou niet ik gedoog jou".

Hoe hard het ook kan klinken. Hoe pessimistisch je deze woorden ook kunt benaderen, het zijn mijn lievelingswoorden die ze ooit tegen mij zei.

Want als je tussen de regels doorleest zei ze zoveel meer. Acceptatie, goedkeuring, waardering enz. Niet letterlijk maar hoe kan je dat verwachten van iemand die zelf voor zijn kind wil zorgen. Hoe kan je verwachten dat iemand jou kan omarmen terwijl jij mag doen wat degene zelf wil. Want wat maakt jou beter? Hoezo zou jij het beter doen terwijl niemand ter wereld meer van dat kind kan houden dan dat degene zelf doet? 

Ik snapte volkomen dat ze mij niet met open armen kon aanvaarden, het zei niets over mij maar over mijn positie ten opzichte van haar positie.

Mijn allergrootste wens was dat we samen een team zouden kunnen gaan vormen, die kans hebben we niet gekregen.

Die is ons voor eeuwig afgenomen. Hoop is vervlogen.

Maar ergens voelt het toch alsof we een team zijn. 

We hadden zeker ook hele mooie momenten, momenten waar ik met een warm gevoel aan terug denk.

Maar een jaar zijn we in elkaars leven geweest maar ze zal altijd in mijn leven zijn door het feit dat haar zoon mij mama noemt.

 

Vorig jaar vierde we zijn verjaardag nog samen, niet wetend dat dat de eerste maar ook de laatste keer zou zijn.

Het is dat moment dat tot mijn meest warme herinneringen behoort. Het moest gevierd worden in een kamertje van jeugdzorg en ondanks het speelgoed dat er staat blijft het een ongezellige kamer, geen thuissituatie.

Ze vroeg mij haar te helpen met het versieren en natuurlijk zei ik ja. Daar samen de slingers ophangend, de kaarsjes in de taart stekend was voor degene die niets vermoedend langs de grote ramen liep een plaatje van 2 mensen die wellicht vriendinnen waren en daar van de kamer een gezellige feestruimte aan het maken waren. Zo voelde het ook.

Dichterbij elkaar kwamen we nooit.

Er werden dingen gezegd en besproken die ik de rest van mijn leven zal koesteren.

Nee, het was niet zo dat die verjaardag verder 100% vlekkeloos verliep maar op dat moment toen we daar samen stonden en alles gezegd kon worden wist ik dat er absoluut de mogelijkheid was om ooit een team te worden.

Nooit meer....is ongekend lang.

Veel langer dan je je ooit kan voorstellen.

Nooit meer zullen we samen slingers ophangen en nooit meer zal ik hoop hebben dat we een team kunnen zijn.

Nooit meer is voor altijd missen geworden en dat is iets wat nooit te accepteren valt.