Ik stelde afgelopen week op Instagram de vraag of er onderwerpen of vragen waren die jullie graag beantwoord zouden willen zien op het blog.

Blij verrast was ik door de vele reacties.

De meest uiteenlopende dingen kwamen naar voren. 

Hoe de kinderen aan hun naam kwamen, of ik nu ik terugblik nog steeds het medisch traject in had willen gaan, hoe ik een groot gezin ervaar enz. enz.

 

Er waren vragen die zeer veelvuldig naar voren kwamen en dat zullen de vragen zijn die ik al eerste zal gaan behandelen op het blog. (Uiteindelijk zal ik ze allemaal beantwoorden, dus als je een vraag hebt gesteld...je antwoord komt er aan!)

De vraag die het vaakst gesteld is afgelopen week, is hoe de kinderen elkaar zien.

 

Een vraag die ik mij heel goed kan voorstellen maar die voor de kinderen eigenlijk zelf niet speelt.

Uiteraard weten ze dat ze verschillende moeders hebben die hun gedragen hebben, dat ze genetisch gezien geen broers en zussen zijn.

Maar ik kan met de grootste overtuiging zeggen dat een bloedband echt niet alles zegt. 

 

Je staat er niet écht bij stil als je zwanger bent of je kind een band zal krijgen met zijn of haar broertje of zusje. Je gaat er stiekem vanuit dat, dat in meer of mindere mate wel het geval zal zijn.

Ze delen immers zoveel. 

Mijn 3 oudste kinderen wisten dat we gingen adopteren. Ik had ze heel erg meegenomen in het hele traject van de adoptieprocedure bij Joshua. Voor hun was het op den duur iets wat heel normaal was, iets waar ze naar uitkeken.

Zinsy was eigenlijk te klein om het echt te begrijpen. Joshua en Zinsy, schelen slechts 2 jaar en een week. 

Zij heeft dan ook een tijd lang gedacht dat iedereen die een broertje of zusje kreeg, deze op ging halen met het vliegtuig.

 

Dat is eigenlijk hoe alles gaat in het leven. Datgene wat jij dagelijks meemaakt, beschouw je als normaal.

Ook al worden wij door de buitenwereld regelmatig niet gezien als standaard gezin (en dat zijn we natuurlijk ook niet helemaal) voor mijn kinderen is dit wel de standaard waarmee ze opgroeien.

 

Het is echt niet zo dat we hier huppelend en zingend de dagen doorkomen en dat er nooit een onvertogen woord tussen de kinderen valt.

Ze maken net zo ruzie, vliegen elkaar net zo in de haren en schreeuwen met enige regelmaat tegen elkaar zoals de meeste broers en zussen dat doen.

 

Maar denk niet dat jij als buitenstaanders iets kunt vinden van één van hen!

Dan heb je de poppen aan het dansen, want zij kunnen net ruzie gehad hebben met de een maar zodra een ander iets zegt over degene dan zal je zien hoe sterk hun band is. Ze zullen ten alle tijden voor elkaar opkomen.

 

Ik wist als kind niet wat mijn White-Privilege was, mijn kinderen weten dat maar al te goed. Ze zien hoe hun broer en zus anders behandeld worden. Hoe iemand een keiharde "grap" over "zwarten" denkt te moeten en kunnen maken, want ze zijn toch als witte studenten onder elkaar. Het doet hun dan pijn want al zijn ze wit, in die grap haal je hun broertje naar beneden. 

Ze zien dat de wereld echt nog niet gelijk verdeeld is. Het heeft hun ogen vele jaren eerder dan de mijne geopend.

 

Het moeilijkste vinden ze zelf als iemand ze niet gelooft. 

Als er een invaljuf of meester is die niet snapt hoe het zit. 

Als een dokter vraagt hoeveel échte broers en zussen ze hebben.

Als iemand zegt "Ja, maar ik bedoel die écht bij je horen".

Want daarmee zeg je dat wat zij voelen niet echt is. Dat hun band een toneelstuk zou zijn, dat het niet te vergelijken is met een bloedband. En ook al begrijp ik de vragen echt wel en de vraagtekens die het op kan roepen, zeg het nooit tegen kinderen.

Net zo goed als ik niets kan met de term halfbroer en -zus. Mijn kinderen zijn stuk voor stuk gek op elkaar en stuk voor stuk hebben ze wel eens een irritatie met elkaar.

Het zijn broers en zussen niet qua bloed, wel qua hart.

 

Ik heb geen seconde getwijfeld, toen het berichtje kwam dat de biologische moeder van River weer zwanger was. Uiteraard was er ook plek voor dit kindje.

Zelfs toen hij ziek bleek te zijn en wellicht ernstig gehandicapt zou zijn, heb ik geen enkele twijfel gehad.

 

Het enige waar ik twijfels over had, was hoe Joshua het uiteindelijk zou vinden.

Zou hij het moeilijk vinden dat hij de enige in het gezin zou zijn die geen biologische verwantschap had met iemand?

Zou hij zich misschien buitengesloten gaan voelen omdat iedereen iemand had waarmee hij een geschiedenis deelde en dat, dat bij hem ontbrak?

 

Het waren dingen waar ik extra alert op was de eerste jaren.

Compleet overbodig zou uiteindelijk blijken want de band tussen Joshua en Jeremiah is de sterkste van alle kinderen.

Nooit heeft hij het als een gemis ervaren dat hij niemand in het gezin had waarmee hij een buikmama deelt. Haar verjaardag is zijn dag. Haar berichtjes zijn altijd voor hem alleen. Hij heeft een buikmama die hij nooit hoeft te delen.

Iets waar ik mij vooraf zorgen over maakte bleek totaal niet nodig.

Het lag zelfs compleet anders. Want als je dezelfde buikmama deelt kan je daar ook enorm over botsen. River is heel erg bezig met haar adoptie, dat is ze altijd al geweest. Jeremiah daarin tegen is dat totaal niet. Hij heeft er vrijwel geen interesse in. River ziet dat als desinteresse in haar buikmama en kan daar boos over zijn. Hij vind het een mevrouw die ver weg woont en waar hij verder niet zo veel mee heeft. Zij woont daar, hij hier. Zij heeft haar leven daar, hij hier.

Dat kan wel eens zorgen voor vuurwerk tussen die twee.

 

Toch kwam er een punt dat het lastig werd.

Want hoe ouder de kinderen werden en hoe meer contact er kwam met de biologische families kwamen er ook meer vragen.

Wat is je biologische zus van je zus hier?

Welk antwoord geef je als iemand je vraagt hoeveel broers je hebt?

Zeg je dan het aantal hier, het aantal dat dezelfde buikmama heeft of tel je het bij elkaar op?

 

Het zijn vragen waar ieder kind een eigen weg in moest vinden.

Ik kan niet voor hun bepalen hoe ze het voelen en willen noemen. Daar valt ook niet een rechte lijn in te trekken. Ieder kind ervaart dit op een totaal eigen wijze.

Waar ze bijvoorbeeld allemaal een enorme klik hebben met de adoptie-zus van de biologische broertjes van River en Jeremiah, hebben ze niet die klik met de biologische zus van Joshua.

Die adoptie-zus staat in principe veel verder weg maar zien zij allemaal als familie.

Het varieert nog regelmatig welk antwoord ze geven op de bovenstaande vragen.

Is er net veel contact geweest dan tellen River en Jeremiah hun Amerikaanse broers bij het antwoord op. Dat is nog steeds geen volledig antwoord want ze hebben meer biologische broers en zussen, maar daar hebben ze (nog) geen contact mee en die worden door hun (vooralsnog) niet meegeteld.

Ik vroeg hun gisteravond hoe zij het zien en daarop zei Joshua "De broers en zussen hier in huis dat zijn degene die altijd in mijn hoofd en hart zitten. Die alles van mij weten. Wat ik nu doe, wat ik nu meemaak enz. De zus die ik in Amerika heb en de zussen die ik nog niet ken, zij zullen weten hoe het voelt om niet bij je buikmama op te groeien maar de broers en zussen hier zullen weten hoe ze mij moeten troosten als ik dan verdriet heb want zij kennen mij veel beter.

Om écht gelukkig te zijn heb ik ze allemaal nodig, ze horen allemaal bij mij op hun eigen manier".

 

De kinderen zien er dus totaal geen onderscheid in hier thuis. Ze zien elkaar allemaal hetzelfde maar worden regelmatig wel geconfronteerd met het feit dat de buitenwereld het wel anders ziet.

Ik vroeg mij oudste dochter of er verschil zit in houden van en daarop antwoordde ze nee, absoluut niet. Hoe een broertje of zusje bij je komt maakt niet uit. Het gaat erom wat je er mee meemaakt, wat je samen deelt.

 

Wat de kinderen overigens heel erg leuk vinden om te doen is te kijken waarin ze van elkaar verschillen, of er bepaalde overeenkomsten zijn tussen degene die uit dezelfde buik komen of dat er ook overeenkomsten zijn die ontstaan in een gezin. Zo slapen River en Jeremiah hetzelfde, zal dat komen door hoe hun buikmama slaapt?

Is Joshua enorm sportief, zijn buikmama is dat niet, zal zijn biologische vader dat dan zijn?

Joshua en Jeremiah hebben bepaalde voorkeuren die de rest van het gezin niet heeft, is het toeval of komt het doordat hun band zo sterk is?

Zelf vind ik het geweldig om zulke gesprekken, die ze onderling hebben, stilletjes vanuit de keuken tijdens het koken te volgen. 

 

Mijn zestal, zes unieke kinderen, alle met hun eigen verhaal, maar één gemeenschappelijke jeugd en dat maakt ze broers en zussen.