Terug naar Veenhuizen.

Het mooiste aan het werken in de gevangenis waren de gesprekken met de gedetineerden. Soms was het puur stoere praat, soms een verzonnen verhaal om iets voor elkaar te krijgen maar meestal waren het mooie, openhartige verhalen en soms was er een spiegel die ze mij voor hielden.

Jij durft veel maar niet jezelf echt aan te kijken.

Ik weet de setting nog exact. Het was vreselijk koud, er lag enorm veel sneeuw en in mijn hoofd was ik al bezig hoe en of ik terug naar huis zou kunnen komen met het openbaar vervoer(Veenhuizen/Leeuwarden is met het openbaar vervoer best een reis, zeker met slecht weer). We zaten in een kring en daar was opeens die opmerking "Jij bent voor de duvel niet bang, durft alles waarvan een ander denkt laat maar zitten maar je bent bang om jezelf echt te zien". Er werd hem een halt toegeroepen door iemand anders maar zijn opmerking was raak.

Heel raak en ik wist waar de opmerking vandaan kwam.

Ik keek altijd weg zodra ik mezelf ergens zag. Een van de wanden was zo spiegelend dat ik mijn stoel altijd anders neerzetten omdat ik anders mijn eigen hoofd zag en ja, hij had gelijk ik kon daar niet naar kijken.

Klinkt natuurlijk te dom en kinderachtig voor woorden maar het was wel zo.

Nog steeds vind ik de thuiskapper ideaal omdat ik dan niet voor een spiegel hoef te zitten ( en omdat ik de kinderen gewoon kan laten spelen en als zij geknipt worden kan ik gewoon werken aan dezelfde tafel) en ga ik liever niet op de foto en als het dan moet dan verberg ik mij graag achter de kinderen. 

Nog steeds is mijn blik in een spiegel een flits. Even checken of mijn staart geen gekke bobbels heeft, dan geloof ik het wel.  Al eerder schreef ik waar het vandaan komt en ik schreef ook dat ik er aan zou gaan werken.

 

Als ik heel eerlijk ben dan ben ik daar niet zover in gekomen als dat ik had willen komen. Mezelf zien op beeld is en blijft lastig. Ik zie van alles, ik hoor van alles wat mensen wel niet zouden denken als ze het zien. Dingen die ik enkel zelf bedenk en in mijn hoofd steeds groter laat worden.

Een enorm slecht voorbeeld natuurlijk. Ik zeg indirect tegen mijn kinderen dat uiterlijk belangrijk is. Dat je niet goed genoeg kunt zijn terwijl ik altijd benadruk dat iedereen perfect is zoals hij of zij is. Blijkbaar is daar voor mij 1 uitzondering op en dat ben ik zelf.

 

Er kwam een berichtje van een fotograaf uit Veenhuizen. Zij wil vrouwen laten zien dat iedereen mooi is zoals ze is. Vrouwen zelfvertrouwen geven en ze in hun kracht portretteren. 

Ik nam een kijkje en zag prachtige foto's, vond de missie prachtig en toen ik met haar contact had via de app bleek het ook nog eens een heel leuk mens maar de vraag was of ik het een keer zou willen proberen.

Het zou leuk zijn om hier te schrijven dat die vraag op het juiste moment kwam en ik direct enthousiast was maar zo ging het niet. Ik moest hier even over nadenken, een paar keer heftig slikken en toen realiseerde ik mij dat ik de cirkel rond kon maken. In Veenhuizen zou ik mezelf laten zien. Ik zou daar op de foto gaan, zonder kinderen, zonder prachtige locatie om de aandacht op te laten vallen. Ze begreep dat ik het spannend vond en in plaats van dat weg te wuiven, zei ze dat heel veel vrouwen dat hebben. Dat het echt goed zou komen, dat we er alle tijd voor zouden nemen en toen zei ze iets waarom ik moest lachen "Je zult zelf ook blij zijn met het resultaat, je zult zien dat wat andere zien".

Toen vond ik dat grappig. Uiteindelijk zou ik er achter komen dat ze dat echt waar zou maken.

 

Ik besloot op het aanbod in te gaan en zo kwam het dat ik na jaren weer terug was in Veenhuizen. Haar studio bleek gevestigd in een bedrijfsverzamelgebouw achter het gevangenismuseum. Nadat ik geparkeerd had moest ik even zoeken welke deur ik moest hebben. Het ontvangst was ontspannen. Er werd open gedaan door een meneer die later bleek te horen bij een mevrouw die op dat moment gefotografeerd werd. Juist doordat de focus nu niet op mij lag maar iedereen gewoon bezig was voelde ik mij al snel op mijn gemak. Ik mocht even meekijken op de camera en wat ik daar zag waren echte kunstwerkjes. Wat was deze vrouw fotogeniek. Er leuk en mooi uitzien terwijl je onder gekleurd poeder zit is niet voor iedereen weggelegd. Deze mevrouw bleek al vaker langs te zijn geweest onder andere voor een boudoir shoot. Ik had daar zelf altijd een beetje ordinair beeld bij maar toen ik hier de foto's zag was het echt enorm stijlvol. Iets wat je niet voor een ander doet maar voor jezelf, als teken van dankbaarheid voor je lichaam en zelfvertrouwen in het feit dat je goed bent zoals je bent. Het was echt gezellig en het idee dat ik straks op de foto zou gaan kwam voor mij even op de achtergrond te liggen totdat ze zei "Dan gaan we zo ook jou mooi vastleggen".

Uiteraard moest ik toen vermelden dat het als het niet zou lukken dat absoluut niet aan haar maar aan mij zou liggen. Iets wat ze direct wegwuifde door te zeggen dat het nog nooit niet gelukt was.

 

Bij de eerste foto's voelde het nog ongemakkelijk. Geen kind om je achter te verschuilen maar echt de focus op jezelf. Tot ze vragen begon te stellen en we eigenlijk gewoon aan het kletsen waren terwijl zij foto's schoot. Zo stond ik ook bij het raam en vertelde over de tijd die ik in Veenhuizen had gehad, mijn kinderen,  het leven dat ik leid en mijn dromen. Toen klikte ze en zei ze "Kijk dan ik zie hier echt jou, een trotse vrouw met idealen. Iemand die droom maar weet wat ze wil". 

Ze liet de foto aan mij zien en voor het eerst kon ik zien wat zij zag. 

Natuurlijk zag ik allerlei verbeterpunten maar dit is wie ik ben. 

 

Al met al was het meer dan een shoot en dan heb ik het niet over de gezelligheid. Wat ze gezegd had, kan ze echt waar maken en wie weet heb ik ooit het lef en het zelfvertrouwen om terug te gaan om gewoon nog een keer foto's te laten maken. Aan mijn vertrouwen in haar zal het niet liggen.

Ik had van tevoren met haar overlegd dat ik zou komen voor de shoot maar dat ik wel mijn eerlijke mening er dan over zou willen delen en dat die wellicht niet positief zou zijn simpelweg omdat ik op de foto gaan lastig vind. Dat vond ze prima, "als blijkt dat jij het niet positief ervaart dan gaat er wat mis en dan kan ik daar alleen maar van leren maar ik weet dat het niet gaat gebeuren" zei ze toen. Zij had daarmee niet alleen vertrouwen in zichzelf maar ook in mij en een stukje van dat vertrouwen in jezelf hebben gaf ze die dag aan mij mee.

 

Lieve Mandy, bedankt voor de foto's en voor alles er omheen.

 

Reactie schrijven

Commentaren: 3
  • #1

    Amber (woensdag, 03 november 2021 08:23)

    Wat heb je dit goed en mooi geschreven zeg. Ben blij je even gesproken te hebben deze dag en dat je het zo fijn ervaren hebt. Ja je foto's zijn gewoon prachtig en daar twijfelde ik geen moment, toen ik je zag, dat je deze niet mooi zou vinden. En die boudoir shoot die komt ook ooit nog eens.

    Veel liefs de vrouw die op de grond lag en haar man.

  • #2

    Aafke (woensdag, 03 november 2021)

    Wat een ontzettend mooie blog. Zo herkenbaar... ik zie ook geen mooie vrouw als ik in de spiegel kijk, vind foto's van mezelf vreselijk, sta liever achter de camera.

    Maar wat ben jij knap, van binnen en van buiten!! Een sterke vrouw, die weet wat ze wil en niemand veroordeeld. Wat gun ik jouw een mooi zelfbeeld, een spiegelbeeld en foto's om trots op te zijn, want dat mag je echt!!

  • #3

    Barbara (vrijdag, 12 november 2021 07:01)

    Wat mooi beschreven, je bent een prachtige vrouw van binnen en absoluut ook van buiten. Je verhaal is he herkenbaar, m'n eigen ogen gaan ook open. Geniet van de prachtige foto, dat ben je waard!