River is er heel open over adoptie, Jeremiah heeft het er bijna nooit over maar als hij het er over heeft dan is ook hij een open boek.

De reden dat hij het er veel minder vaak over heeft is niet dat hij zich ervoor schaamt maar hij is gewoon op een hele andere manier met zijn adoptie bezig. Waar het voor River een onderwerp is waar ze dag en nacht mee bezig is, is het voor hem iets wat soms besproken moet worden maar wat vaker niet dan wel iets is waar hij het over heeft.

Doordat ze dezelfde geschiedenis hebben probeer ik het wel zo in banen te leiden dat ze zich ook prettig voelen bij de openheid van de ander.

 

Ik ben altijd van mening geweest dat je mensen niet mag en ook niet moet veroordelen om hun verleden. We weten meestal niet eens waarom iemand tot bepaalde daden is gekomen. Die mening heb ik altijd gehad, het is niet iets wat ik pas heb gekregen toen ik de biologische moeders van mijn kinderen heb leren kennen.

Ik heb gewerkt in de gevangenis en ook daar probeerde ik de mens achter de daden te zien. Het is zeker niet zo dat ik alle daden die iemand pleegt maar goedkeur of dat ik vind dat een moeilijke jeugd een vrijbrief moet kunnen zijn om alles wat niet mag maar te kunnen doen. Ik denk alleen dat als je iemand zijn of haar echte ik kunt zien en die kunt benaderen je de ander veel beter kunt helpen om die echte ik weer op de voorgrond te zetten in plaats van degene die ze door omstandigheden zijn geworden. Ik sprak daarover met iemand die met grote regelmaat terugkeerde in de gevangenis. Hij vroeg mij waarom ik nooit begon over zijn daden maar altijd over zijn dromen. Ik zei hem dat hij voor zijn daden al gestraft werd, dat hij daarvoor daar moest zitten. Dat ik het eens was met zijn straf, dat die wat mij  betreft zelfs langer zou moeten zijn. Dat ik zijn daden verafschuwde maar dat het niet mijn taak was om hem daarop te wijzen. Het was mijn taak om te zorgen dat hij nooit meer terug zou keren en dat ik vertelde hem dat ik van mening ben dat als je weet waar je van droomt, je dat kunt najagen. Sta stil bij welke kant je op wilt. Niet weer de fout in gaan is iets wat je jezelf en de slachtoffers verschuldigd bent. Kijk in je voorruit, niet in je achterruit tot je sterk genoeg bent om niet terug te keren naar waar je vandaan komt en niet hoort te zijn.

Toen hij de gevangenis verliet schudden hij mijn hand. 3 maanden later ontving ik een brief van hem op het werk waarin hij mij bedankte voor het feit dat ik hem er aan herinnert had dat hij meer was dan zijn daden, dat hij een keuze had weer te zijn wie hij echt was. Hij ging nooit meer de fout in.

Het is een succes verhaal maar ik heb ook zat verhalen waarin ik teleurgesteld werd. Ik leef echt niet met oogkleppen op. Ik weet dat niet ieder verleden dat slecht is omgedraaid kan worden in iets positiefs door de toekomst te benaderen in plaats van het verleden te benadrukken. Toch kies ik daar wel voor. Dat doe ik met een reden.

 

Mijn kinderen weten de achtergrond van hun biologische moeders. Waar ik in de gevangenis andere mensen adviseerde om open en eerlijk te zijn tegenover hun kinderen, deed ik dat eerst zelf niet.

Ik vond het zielig voor ze, ik was bang voor hoe andere mensen hun zouden bekijken nadat ze hun geschiedenis zouden horen.

Inmiddels weet ik dat je een kind niet helpt door een verhaal te verzinnen, door het verhaal mooier te maken dan het is.

Ik moest verklaringen zoeken waarom ze geen contact opnam als ze vast zat.

Een moeder die je laat vallen (want zo voelt dat als ze plots niets meer van zich laat horen) is veel erger dan een een moeder die in de gevangenis zit. Dat klinkt vreemd maar die gevangenis heeft niets met jou te maken. Het plotsklaps geen contact opnemen werd door mijn kinderen wel direct gekoppeld aan dat hun moeder misschien geen interesse meer in hun had.

Het was hun biologische oma die mij erop wees dat het anders moest. "Als jij hun leven anders wilt laten verlopen dan moeten ze weten waarom je bepaalde keuzes voor ze maakt, waarom bepaalde dingen lopen zoals ze lopen, ze moeten weten wat hun geschiedenis is om alles te kunnen begrijpen. Ze hebben er recht op".

Ze had gelijk. 

Vanaf dat moment heb ik nooit meer iets verbloemd. Uiteraard vertel ik de dingen op een kinderlijk niveau maar ze krijgen overal een eerlijk antwoord op.

Ik noem de dingen bij naam. Drugs, de gevangenis, dakloos, verslaafd, het zijn woorden die een kind niet zou moeten koppelen aan zijn of haar moeder. Maar het is een feit. Deze woorden horen bij haar. Deze woorden horen bij mijn kinderen want als deze woorden niet bij hun moeder hadden gehoord dan hadden de kinderen niet bij mij gewoond.

Harde woorden maar wel de werkelijkheid.

 

Het zorgt absoluut voor rare blikken als River tegen een dakloze zegt "Mijn mama woont ook op straat" of als Jeremiah zegt tegen een agent op straat "Mijn mama zit ook wel eens in de gevangenis". 

Ik zal de laatste zijn die ontkent dat ik eerst altijd direct met een uitgebreide verklaring kwam, tot het moment dat River mij aankeek en vroeg "Schaam je je zo ervoor, ben je zo bang dat een ander denkt dat het om jou gaat? Het gaat om mijn buikmama, niet om mij en al helemaal niet om jou".

Ze heeft gelijk, groot gelijk.

Ik geef ook geen tekst en uitleg als ze een opmerking maakt over iets anders dus waarom hierbij wel.

Door wel die uitgebreide uitleg te geven, geef ik het signaal af dat het iets is om je voor te schamen en dat is het dus niet.

Zij hebben geen enkele invloed gehad op hun geschiedenis. Geen enkel kind heeft invloed op het gezin waarin het geboren werd.

Je geschiedenis krijg je cadeau. Hoe hard je ook je best zal doen, je kunt die geschiedenis niet herschrijven. Je kunt die geschiedenis nooit van je afschudden. Die geschiedenis zal altijd een stukje van je zijn. Je kunt wel de toekomst schrijven. Je kunt je best doen een cirkel te doorbreken maar er zullen altijd mensen zijn die de geschiedenis erbij halen hoe goed je het ook doet.

Komen mijn kinderen bij het ziekenhuis dan zal er altijd ook gekeken worden of het niets te maken heeft met de manier waarop ze geboren zijn, verslaafd.

Als mijn kinderen zich slecht kunnen concentreren is de verklaring, het drugsgebruik tijdens de zwangerschap.

Hebben mijn kinderen moeite met afscheid nemen dan komt het doordat ze geadopteerd zijn.

Het klopt allemaal maar het is soms ook te makkelijk.

Te kort door de bocht.

Hun geschiedenis is soms ook een kapstok. Iets waar alles naar te herleiden valt. 

Het drugsgebruik tijdens de zwangerschap heeft zeker veel invloed gehad, de adoptie net zo goed maar ze zijn meer dan dat.

Door altijd alles op te hangen aan hun geschiedenis vergroot je de kans dat je het kind die ze daadwerkelijk zijn uit het oog verliest.

 

Ik leg mijn kinderen in kindertaal uit waarom hun geschiedenis is zoals die is. Iedere keer als zij met vragen komen dan wordt het verhaal een stukje langer, uitgebreider. Het is geen fraai verhaal. Geen verhaal uit een sprookjesboek waarbij er enkel en alleen liefde was. Er was veel hardheid, veel ellende, veel verdriet maar er was ook zeker liefde. Het was de liefde van hun moeder voor hun waardoor ik ze mijn kinderen mag noemen.

Ze hoeven zich nooit te schamen voor waar ze vandaan komen. Ten eerste omdat ze daar zelf geen enkele invloed op hebben. Ten tweede omdat je geschiedenis niets over je toekomst hoeft te zeggen. Ten derde omdat het geen slecht verhaal is. Hun geschiedenis is wel anders dan de mijne.

Mijn bedje stond gespreid voor mij klaar in het Gooi, waar ik alles had wat een kind wil. Waar ik naar een particuliere school ging, waar ik alles voor handen had om te kunnen worden en zijn wie ik ben. Hun bedje was er niet. Hun moeder heeft geen dak boven haar hoofd, hun moeder heeft geen kansen gehad, geen mogelijkheden, ze is verslaafd, ze overleefd, haar leven is een aaneensluiting van ellende en drama's maar er is iets wat mensen nooit van haar hebben kunnen afnemen en dat is haar moedergevoel.

Als een leeuw zal ze voor ze vechten. Enkel een moeder kan haar eigen gevoel zo terzijde zetten en kiezen voor wat het allerbelangrijkste is voor haar kinderen.

Toen zij haar handtekening zetten op de adoptiepapieren moest ze er maar op vertrouwen dat ik contact zou houden, ze moest er op vertrouwen dat ik haar kinderen de liefde zou geven die ze verdienen, ze moest er maar op vertrouwen dat ze de kans zou krijgen ze ooit weer terug te zien.

Dat vertrouwen kon ze hebben omdat ze vol liefde koos.

Hun geschiedenis is dan wel geen glad gestreken verhaal, het is een verhaal met enorme dalen en soms een piek maar de liefde die in hun geschiedenis zit is groter dan de meeste mensen ooit zullen ervaren. 

Het is een geschiedenis van doorzetten, vallen en opstaan tot je blijft staan, veerkracht, positief blijven terwijl een ander allang het licht niet meer ziet en dat alles overgoten met een enorme dosis liefde.

 

Nee, mijn kinderen hoeven zich nooit maar dan ook nooit te schamen voor hun geschiedenis.

Ze mogen trots zijn op de vrouw die ondanks en dankzij alle ellende wist dat er meer was dan zij kon bieden. Die wist dat de geschiedenis toe was aan een nieuw hoofdstuk, aan een nieuw tijdperk. 

Een hoofdstuk waarin er altijd eten voor handen is, een dak boven je hoofd en een bed om in te slapen, zorg van een arts een telefoontje verwijderd is en scholing vanzelfsprekend is. Aan dat nieuwe hoofdstuk hoefde geen liefde te worden toegevoegd, dat was er altijd al, dat was juist de basis van hun geschiedenis.

Niets om je voor te schamen dus.