Hoe betrek je familie en vrienden bij het adoptieproces?

Toen Jack en ik besloten hadden dat we een kindje wilden adopteren, hebben we dit als eerste met onze ouders gedeeld. 

We zijn persoonlijk langsgegaan om het nieuws te vertellen. De reacties waren meteen positief en steunend, van beide ouders. Hoe fijn was dat!

Het was voor hen wel een wat dubbele boodschap die we brachten. Want onze ouders wisten niet echt dat we al zo lang bezig waren met proberen zwanger te worden.

Laat staan dat we ons in alternatieven voor gezinsvorming hadden verdiept. 

Dus we brachten enerzijds een leuke boodschap (we gaan adopteren!), maar ergens ook wel een boodschap met een donker randje (zwanger worden lukt niet).

Dat was voor hen wel even schakelen, merkte ik.

 

Toen we de boodschap daarna ook aan de overige familieleden en aan onze vrienden vertelden, waren de reacties heel verschillend.

Sommige mensen reageerden meteen heel enthousiast, wat heel fijn was. Want wij waren zelf natuurlijk ook mega enthousiast! Dan is het fijn als de ander daar meteen in meegaat. Anderen leken wat meer moeite te hebben met het idee dat Jack en ik zelf geen biologische kinderen zouden krijgen en konden daarom niet zo meegaan in ons enthousiasme.

Weer anderen waren niet echt enthousiast over adoptie op zich en lieten dit ook wel merken. 

Een echte mix aan reacties dus.

Wat ons meteen opviel toen we het nieuws vertelden, was de onwetendheid rondom adoptie.

Ergens logisch natuurlijk, maar ik vond het opvallend hoe weinig er bekend was over hoe een adoptietraject in zijn werk gaat, de duur van het traject, etc..

Ook over de mate van inspraak die je als aspirant-adoptieouders hebt in bijvoorbeeld de keuze van het land en het kindje, bleek veel onwetendheid.

Dit kwam naar voren in vragen als : "Kiezen jullie dan een jongen of een meisje?" Of "Welke leeftijd kiezen jullie? Vast zo jong mogelijk he? Of "Welke landen ga je allemaal kiezen?"

 

Goedbedoelde adviezen kwamen ook voorbij. "Jullie gaan toch wel voor een gezond kindje? Ik ken iemand die een gehandicapt kind heeft geadopteerd. Nou dat is heftig hoor, dan is je leven wel voorbij" Of "Zou je niet toch voor IVF gaan? Ik ken iemand en daarbij was het in 1 x raak. Voorkomt een hoop gedoe als dat lukt".

 

Ook waren veel mensen geïnteresseerd in waarom het dan niet lukte bij Jack en mij. Vooraf hebben Jack en ik besloten om de uitslag van de medische onderzoeken voor onszelf te houden, wat de uitslag ook zou zijn.

Daar daadwerkelijk aan vasthouden, was nog best een dingetje.

Bijna iedereen vroeg naar de reden van het kinderloos blijven en het was niet voor iedereen even makkelijk te accepteren dat we daar inhoudelijk niet echt op in gingen. 

Dat vond ik maar lastig te begrijpen. Het doorvragen naar de oorzaak van onze kinderloosheid, is voor mij een beetje hetzelfde als wanneer ik bijvoorbeeld aan een moeder of vader zou vragen waar, op welke dag en in welk standje ze precies hun kind hebben verwekt. Oftewel, vragen naar details waar je niet naar hoort te vragen.

Sommige dingen zijn gewoon te privé.

 

Uit de reacties viel me verder op dat veel mensen het zo "mooi" en "goed" en "dapper" van ons vonden, dat we wilden adopteren. 

Ik weet nooit zo goed wat ik met dat soort opmerkingen moet. Ik voel me absoluut geen weldoener omdat we een kindje gaan adopteren. Want hoe je het ook wendt of keert, adopteren doe je ook om je eigen behoefte (je kinderwens) in vervulling te laten gaan.

Bij Jack en mij werkt het in ieder geval wel zo. En er zijn volgens mij maar heel weinig mensen die echt puur uit humane redenen gaan adopteren.

Dus adopteren voelt voor mij zeker niet als "goed" of "dapper". Ik zie het vooral als een heel mooie kans voor Jack en mij, om via adoptie een gezin te kunnen vormen!

Nadat de boodschap was verteld aan onze omgeving en alle vragen waren gesteld en beantwoord, bleef het wat stil. Iedereen had inmiddels begrepen dat adoptie een heeeel lang traject was. Dat we eerst een heel voortraject moeste doorlopen en daarna nog een wachttijd voor ons hadden van meerdere jaren. Dus dat leuke neefje of nichtje zou er voorlopig echt nog niet zijn.

Omdat er weinig gebeurde (vanuit de omgeving gezien), viel er denk ik ook weinig te vragen. 

Voor Jack en mij gebeurde er echter een hele hoop! We volgde de VIA-cursus, we ondergingen lichamelijk onderzoeken bij een arts, we hadden gesprekken bij de Raad voor de Kinderbescherming. En intussen moesten we ook nog eens heel veel keuzes maken.

Keuzes op gebied van special needs, op gebied van leeftijden, keuze voor een adoptiebureau, keuze voor een specifiek land en ga zo maar door.

 

Ik vond het soms best lastig om te bedenken welke stappen ik nu wel en niet moest delen met onze omgeving. In het begin deelde ik heel veel, elk klein stapje. Maar al snel kwam ik er achter dat dit niet altijd de reacties gaf waar ik op hoopte, of waar ik op dat moment zelf behoefte aan had.

Ik ontdekte dat de stapjes die voor mij misschien heel bijzonder waren, voor een ander niet zo groots of interessant waren. Dus deelde ik daarna vooral nog de hoogtepunten.

Tijdens het voortraject waren dat bijvoorbeeld het eindelijk aan de beurt zijn voor de VIA-cursus, het goedgekeurd zijn door de Raad, etc..

Meestal deelden we dit via Whatsapp met familie en vrienden. Zo was iedereen telkens tegelijkertijd op de hoogte van de laatste ontwikkelingen. Dit doen we nu nog steeds, een soort statusupdates geven via Whatsapp. Recent bijvoorbeeld nog, toen we definitief voor Colombia kozen, of toen we op intake mochten bij Wereldkinderen.

 

Familie en vrienden kunnen verder mijn blogs hier meelezen en zo op de hoogte blijven van waar Jack en ik mee bezig zijn. Dat is erg handig, want zo hoef ik niet telkens alles aan iedereen apart uit te leggen. Want soms heb ik heel veel zin om over adoptie te praten, maar soms ook gewoon even helemaal niet.

Vooral als ik zelf in een fase zit dat ik weer eens baal van het lange wachten. Of als er weer twijfel toeslaat. Dan heb ik gewoon even geen zin om heel blij en gezellig te doen over dit onderwerp. Dan is het voor mij ideaal als ik gewoon kan zeggen: lees mijn laatste blogs maar!

Een andere manier om je omgeving te betrekken bij het proces is via de informatie die Stichting Adoptievoorzieningen (SAV) verstrekt.

Zo zijn Jacks ouders naar een informatiebijeenkomst van SAV geweest, speciaal voor familieleden van aspirant-adoptieouders. Deze bijeenkomst wordt een aantal keer per jaar georganiseerd (www.adoptie.nl) 

Voor mijn ouders heb ik een folder bij SAV besteld, die specifiek gaat over hoe om te gaan met het krijgen van een adoptiekind in de familie. Wellicht dat ik aan onze broers en zussen ook zo'n folder geef wanneer we vertrekken naar Colombia. Dan is het voor iedereen allemaal wat concreter en hebben ze mooi die 9 weken dat wij in Colombia zijn nog de tijd om zich in te lezen.

Onze omgeving betrekken we dus bij ons traject door Whatsapp, blogs en gesprekken af en toe een update te geven. 

Vaak delen we vooral de grote stappen, de hoogtepunten.

De kleine stapjes, de moodswings, de twijfels en alles daar omheen, deel ik vooral met mijn vriendinnen en zussen.

Met mijn vriendinnen heb ik het elke keer als ik hen zie wel even over adoptie. Ze vragen dan vaak zelf hoe het er nu voorstaat, dat vind ik altijd erg fijn. Want er zelf over beginnen vind ik ook niet altijd makkelijk, ik wil er dan niet wéér mee aankomen.

Soms is in die gesprekken het onderwerp 'adoptie' met een paar zinnen afgerond, soms gaat het er wat uitgebreider over. Dat laatste is vaak het geval als ik met vragen of twijfels rondloop, of keuzes moet maken waar ik maar niet uit kom. Dan zijn mijn vriendinnen er altijd met een luisterend oor en denken ze mee. Want samen met Jack dingen bespreken vind ik leuk en belangrijk, maar soms is een extra visie gewoon even heel fijn. Of soms is Jack bijvoorbeeld allang uitgepraat over een thema, terwijl ik er wel graag nog even (of zeg maar gerust: urenlang) over door zou willen gaan.

In dat geval zijn mijn vriendinnen of zussen dus vaak de pineut. Onder het genot van een hapje en een drankje luisteren zij onvermoeid naar mijn relaas. De lieverds. En vaak is na afloop dan opeens alles weer een stuk zonniger en lichter.

 

Liefs, 

Sophie