Ik zal mezelf eerst even voorstellen, ik ben Meredith 34 jaar (pas een paar weken ;)). Ik ben getrouwd met een hele lieve man waar ik op sociaal media veel over deel.

Ja, ik ben namelijk blogger en deel bijna iedere dag iets over ons leven op Instagram. 

Ik werk als groepsbegeleider op een woongroep met jongeren die door bepaalde omstandigheden niet meer thuis kunnen wonen. Ook zijn mijn man en ik Christen en gaan we als het me lukt zondags naar de kerk.

Ik geniet van winkelen, komen en bakken en afspreken met vriendinnen.

Momenteel zit ik voor 50% thuis omdat ik overspannen ben, ik ben bezig om weer al m'n energie terug te krijgen zodat ik alles weer kan.

 

Al zes jaar hebben mijn man en ik een enorme kinderwens, toen wij elkaar leerde kennen hadden we hier best vaak gesprekken over. Maar omdat mijn man een bepaalde genetische ziekte heeft, is zijn ziekte over te dragen op ons nageslacht.

 

We hadden met veel mensen enorme discussie of het wel verstandig was dat wij aan kinderen begonnen.

Ja, je leest het goed, mensen vonden het niet verstandig omdat mijn man gehandicapt is.

Het was de maatschappelijke werkster van het ziekenhuis die hierover begon, mijn huisarts vond het nodig om tijdens een doktersbezoek hierover te beginnen. Terwijl ik voor heel iets anders kwam...

Ook waren er andere die hierover begonnen, we moesten ons keer op keer verdedigen. 

Er werd gezegd dat m'n man er niet zou kunnen zijn voor ons kind, het kind misschien gepest zou worden...

Maar we lieten ons niet tegenhouden wij kozen ervoor om via een medisch traject onze kinderwens te vervullen.

Wij kwamen op de wachtlijst voor het traject PGD oftewel embryo selectie, dat betekend dat ze 'gezonde embryo's' terug gaan plaatsen in je baarmoeder,

Eerst ging daar natuurlijk wel wat aan vooraf, ik moest iedere dag aan de slag met het spuiten van bepaalde hormonen.  En na ongeveer een maand kreeg ik een punctie, nou ik kan je vertellen dit was voor mij geen feestje. Wat een pijn had ik jeetje, het kwam voornamelijk doordat 1 van mijn eierstokken lastig te bereiken was.

Helaas had ik ook niet genoeg aan 1 behandeling dus koos ik er voor om bij de andere puncties onder narcose te gaan.

Ik heb zo'n vijf behandelingen gehad, ook al was mijn "oogst" echt enorm toch waren er best veel embryo's aangedaan.

Daar bedoel ik mee dat het "zieke" embryo's waren, en sommige waren gewoon leeg.

Helaas is er geen zwangerschap uit ontstaan en waren ook al onze vergoede behandelingen op.

Het was een enorme klap want di dacht dit komt wel goed, ik ben vast binnen 1 maand zwanger.

In het begin was ik ook enorm positief, vooral ook omdat ik helemaal was onderzocht en de gynaecoloog zei dat alles heel goed was bij mij.

Ja en nu want onze wens was zo groot.

We hadden voor ons hele traject alle opties gehoord wat wij konden doen. Ook KID, kunstmatige inseminatie donor.

Nou hier moest m'n man toen helemaal niks van weten....

 

Maar aan het einde van het traject, mochten we voor ons "eind" gesprek naar het ziekenhuis komen.

We konden vragen stellen, gewoon even praten met onze arts.

Ook benoemde ze nog het traject KID, gelukkig had mijn man een paar weken voor dit gesprek er zelf heel goed over nagedacht of hij deze stap wilde. En had gekozen dat hij graag deze stap wilde doen.

Bij de arts vertelde we dit ook, en we werden op de wachtlijst gezet.

Yup, weer een wachtlijst.

Zo'n wachtlijst duurde ongeveer 2 jaar. Pfff echt die dagen kropen voorbij. Het voelde gewoon als stil staan....

Ook kwam nog fijn die leuke situatie langs van het UMC, oooh ja vergeten te zeggen, wij lopen al 6 jaar bij het UMC in Utrecht.

En ik bedoel de situatie van die embryo's die verwisselt waren en stellen die een verkeerde embryo terug geplaatst kregen etc. etc.

Daardoor duurde het nog allemaal langer....

Maar gelukkig na 2,5 jaar viel daar die ene bewuste brief, we mochten op gesprek komen. Yeahhh!!

 

De dag van het gesprek was aangebroken, na het gesprek mochten we gelijk de map bekijken met alle zaaddonoren. We waren er best snel uit wat we allebei wilde.

Nou en de eerst volgende menstruatie mocht ik starten met m'n ovulatietesten en de dag van een positieve test belde ik het ziekenhuis.

Ja, ik mocht gelijk de volgende dag komen, nou daar waren we weer op dezelfde afdeling.

We zijn nu 1 jaar verder en afgelopen maand had ik een positieve test in handen...

Wauw onze eerste positieve test, wel van de vierde donor en met acupunctuur behandeling.

Maar wauw ik ben gewoon zwanger, trots belde ik sommige vriendinnen waaronder Chantal van bijchan.nl 

Ik was echt enorm gelukkig en pakte gauw het cadeau die ik 5 jaar geleden had gekocht in. 

En vol trots met een bordje met croissants en cadeau ging ik naar de slaapkamer waar mijn man zat. Hij snapte niet waarom ik met een cadeau kwam, hij pakte het uit en keek er 5 sec. naar en toen keek hij me aan; is het echt waar...zei hij en ik knikte.

Toen hebben we samen van blijdschap gehuild, want oh wat een geluk.

Ik wist niet zo goed wat ik moest doen, want ja ik was nog nooit zwanger geweest.

Ik belde die dag ook het ziekenhuis om door te geven dat ik zwanger was. Aan de andere kant van de telefoon hoorde ik een opluchting en blijdschap, ja deze artsen en verpleegkundigen lopen al een tijd met ons mee.

Gelijk werd onze eerste echo ingepland, wow onze eerste echo,

En nu dacht ik, m'n man ging gelijk het internet op en zocht naar allerlei sites over zwangerschap. Hij zocht een lijstje op wat je allemaal nodig hebt als je een kindje krijgt.

Ik downloaden gelijk een app op m'n mobiel waarop je de groei van je kindje kon zien.

Ik voelde me direct verbonden met het kleine mosterdzaadje in mijn buik, wat een bijzonder gevoel. 

Toen ik 6,5 week was besloten we om naar de Prental te gaan, ik was daar al best vaak geweest maar voor cadeaus voor andere.

Nu mocht ik voor mezelf, we kwamen daar aan en met grote ogen keek m'n man om zich heen. Hij had een smile van oor tot oor, we hadden afgesproken dat we allebei een boxpakje gingen uitzoeken.

Na 1,5 uur gingen we weer naar buiten met onze eerste gekochte babykleding, wauw wat een gevoel.

Ook gingen we tijdens het eten alvast beginnen met het bedenken van een naam, een jongens en een meisjesnaam.

Naja de naam hadden we al maar we wilde graag een 2de naam. Wij voelde ons heel rijk, we worden gewoon papa en mama. Oh wat zijn we trots....

 

En toen ineens was ik bijna 7 weken en het ging helemaal mis, ik kreeg een miskraam.

Ineens was onze roze wolk veranderd in een donder wolk.

Waarom wij weer, waarom ging het mis.

Waarom werd ons dit geluk afgenomen....

Wij waren zo gelukkig, we waren ook eindelijk echt met het bedenken van namen bezig.

M'n man was trots op zoek naar babydingen, was al aan het bekijken wat we allemaal nodig hadden. Ook hadden we heerlijke discussies over hoe de babykamer moest worden, wat genoot ik van deze discussie...

Eindelijk konden we hier "ruzie" over maken, ja gek he dat ik blij was dat we hier onze "ruzie"over hadden.

Wat was hij een trotse vader, ja toen al.

Hij straalde enorm!

En dat nam ik hem af, ja zo voelde dat.

Het voelde alsof ik gefaald had, alsof ik zijn geluk had weggehaald.

Het was immers mijn lichaam die iets deed en ons kind weg haalde. Is natuurlijk absurd dat ik dit dacht maar ik schaamde me toen ik hem moest vertellen dat ik dacht dat het mis ging. Hij was de eerste die aanvoelde dat ik zwanger was en ik was bang dat hij weer zou merken dat er iets mis was....Ik heb dagen gehuild, ik huilde mezelf in slaap, ik huilde toen het licht weer door onze kamer scheen.

 

Ja en nu, nou hoop houden. Ik geef niet op!!

Ik word mama en mijn man wordt papa!

We vertrouwen erop dat dit echt goed komt!!