Vandaag is het een jaar geleden dat je er plots niet meer was. Geen afscheid, geen bewuste laatste woorden.

Opeens was daar het bericht dat we verder moesten zonder jou. Niemand heeft een draaiboek hoe je verder moet dus deed ik het zoals ik dacht dat het het beste zou zijn. 

 

In mijn hoofd zat die magische grens van dat eerste jaar. Al die dingen die we de eerste keer zonder jou zouden moeten doen. Nu dat eerste jaar om is weet ik dat dat eerste jaar slechts een begin is.

Er zullen altijd eerste dingen blijven komen waar jij geen getuige van kunt zijn. Afzwemmen, naar school, kinderfeestjes, fietsen zonder zijwieltjes.....de lijst is oneindig.

Voor altijd zal ieder vreugdemoment samenhangen met de gedachten -hier ben jij niet meer bij-.

 

Je was een jaar in mijn leven.

Veel te kort om je echt te kennen maar doordat ik je wel echt gekend hebt kan ik je in tegenovergestelde richting leren kennen. Ieder papier, ieder gesprek over jou heb ik opgezogen. Een doos vol herinneringen aan jou gemaakt. Ik zou liegen als ik zei dat ik dat alleen voor je zoon heb gedaan. Daarmee begon het wel. Ik wou iedere vraag die hij ooit over je zou hebben kunnen beantwoorden en dus moest ik alles over je te weten komen maar al snel kwam ik tot de conclusie dat ik net zo lief even langs je boom loop als ik iets wil vertellen. 

Ik zorg voor je zoon, ik mag doen wat jij het allerliefste zou doen. Lang heb ik mij daar schuldig over gevoeld al weet ik dat ik er niets aan kan doen. Inmiddels weet ik wat ik het moeilijkste vind aan jou hier missen. Met jouw dood heb ik de hoop op moeten geven dat we ooit een team zouden zijn. Wat was ik dat ongelooflijk graag met je geweest.

 

Normaal ben ik nog al nuchter van aard maar het was een opeenstapeling van dingen waardoor ik iets minder nuchter ben geworden.

Toen ik mijn tranen de vrije loop liet in de kas (want even alleen en het moest eruit) lag daar opeens een hartvormig blad. Exact zo'n blad als je eens liet zien in het park en waarbij je zei "Als je die vindt dan stuurt iemand een berichtje uit de hemel".

Toen ik bang was dat ik onvoldoende in staat zou zijn om de herinnering aan jou levend genoeg te laten zijn, kreeg ik t ik terwijl ik bomen op ging halen voor de tuin geen bomen mee maar heel veel frambozenstruiken. Jouw favoriete fruit.

Toen het verdriet mij overviel dat jij niet de verjaardag van je zoon mee zou kunnen maken zag ik links vanuit mijn ooghoek buiten bij de kringloop in een hoekje het beeld staan waarvan jij een tatoeage wou nemen. Het beeld kreeg ik mee voor een heel klein prijsje, een kringloopgelukje zoals jij enthousiast kon vertellen als je iets bij de kringloop had gescoord. Het beeld kreeg een plekje bij jouw boom.

Je bent er altijd bij, je zult nooit vergeten worden, je zult altijd onderdeel zijn van ons leven.

De herinnering aan jou zal altijd levend blijven omdat je in alles wat we doen verweven zit. Zo stak Zinsy gisteren in Rome een kaarsje voor je aan. 

 

Iemand schreef onder een foto van Julius en mij, je ziet de liefde tussen jullie. Hoe mooi die zin ook is, ik vond het lastig.

Ja, ik houd zielsveel van dat kleine mannetje. Er zit geen verschil in mijn liefde voor wie van de zeven kinderen dan ook. Ze kwamen op verschillende manieren in mijn leven maar voor liefde maakt dat geen verschil.

De toestemming voor die liefde is er vanuit de buikmama's van Joshua, River en Jeremiah, zij vroegen mij het zelfs. Bij pleegzorg ligt dat vaak anders. Het waren de woorden van een van de buikmama's die mij het anders liet zien. 'Welke moeder wil niet dat er van haar kinderen wordt gehouden als is hij het meest speciale, meest lieve, de mooiste en de leukste op aarde, als ze dat zelf niet kan. Iedere moeder wil dat haar kind dat gevoel heeft en het is moeilijk om dat tijdelijk of voor altijd aan iemand over te dragen. Soms zelfs zo pijnlijk dat je niet kunt toegeven dat je accepteren kunt maar geloof mij, iedere moeder is uiteindelijk blij als haar kind voelt dat het erbij hoort, als er net zo van gehouden wordt'.

Ik denk dat ze gelijk heeft, in ieder geval wel als ik het op mezelf betrek. Als ik het niet zou mogen of kunnen dan hoop ik dat er iemand is die ze geeft wat ik ze wil geven.

Ik hoop ook dat jij dat zo voelt, dat je meekijkt vanaf boven en ziet dat ik je naam dagelijks noem. Dat hij weet wie zijn mama is en hoeveel ze van hem houdt. Ik zeg het altijd bewust in tegenwoordige tijd want ik ben er van overtuigd dat jouw liefde met hem meegaat. Net zoals je altijd zei 'ik ben er niet maar mijn liefde is er wel'. Toen was het van bezoek tot bezoek, nu is het voor veel langer maar die liefde voor hem van jou die is er, die draagt hij bij zich, waar hij ook gaat.

 

Het is een jaar geleden dat de wereld stil stond. Niets wordt ooit nog hetzelfde, er zal altijd een voor en een na 4 april zijn. Toen ik gisteravond onder de douche stond kwam opeens het besef dat ook ik nooit meer dezelfde wordt. Ik ben veranderd, anders. De onbevangenheid is weg. Ik besef mij in alles wat ik doe dat je nooit je kinderen voor alles kunt beschermen. Ik ben bezorgder geworden. Heb het liefste iedereen onder mijn vleugels zodat ik zie dat alles goed gaat. Uiteraard moet ik gewoon loslaten en doe ik dat, van beklemmend opvoeden is nog nooit iemand beter van geworden, maar wat vind ik dat loslaten soms moeilijk. 

 

Mensen zeggen vaak als iemand is overleden 'Ik had nog zoveel willen zeggen'. Als ik kon kiezen dan zou ik je zoveel willen vragen. Ik heb hele waslijsten in mijn hoofd met vragen die ik je zou willen stellen.

Zou ik je dan niets willen vertellen? Oh jazeker wel maar ik geloof dat je meekijkt, dat ik je dus niet hoef uit te leggen hoe erg je gemist wordt, hoe vaak je naam genoemd wordt enz.

 

Een van de dingen die ik heel lastig vind is dat ik op papier niets van je ben, voor de wet ben ik slechts de pleegmoeder en is er geen band tussen jou en mij. Hoe vaak ik al wel niet heb proberen uit te leggen dat jouw dood uiteraard het meeste betekent voor je zoon maar zeker ook voor de rest van het gezin. Hoop is vervlogen dat jij en ik een team zouden worden. Ik ben degene die dagelijks probeer om de herinnering aan jou levend te houden. Jouw dood was zo ingrijpend dat het impact heeft en altijd zal hebben op de rest van de kinderen. Het telkens horen dat we eigenlijk niets van elkaar zijn is lastig. Het geeft het gevoel dat er geen verdriet mag zijn, geen gemis maar dat is er want al zegt de wet dat we niets van elkaar waren mijn hart zegt iets heel anders.

 

Gisteren ben ik bezig geweest met een bankje. Een bankje rondom jouw boom. Precies zo'n bankje als waarvan je zei 'Dit is zo'n bankje waarop je gaat zitten en beseft dat het leven mooi is'.

Het zal een bankje zijn waarop we inderdaad zullen denken 'wat is het leven mooi'  als we erop zitten. We zullen ons beseffen dat je ervan moet genieten hoe moeilijk genieten soms ook kan zijn. De grootste angst die er was kunnen we nu redelijk achter ons laten. Dat kunnen loslaten, het niet meer hoeven 'vechten' geeft ook ruimte voor het besef dat nooit meer echt nooit meer is.

Maar ondanks dat nooit meer nooit meer is, is er wel een ooit.

Lieve schat, je leeft voort in je zoon. Hij kan kijken net als jij, zijn opmerkingen doen mij dikwijls denken aan jou en ik weet dat je niet meer bij zou komen van het lachen als je zag hoe hij mensen na kan doen.

 

Iedere dag is wel voor iemand een bijzondere dag. Een geboorte, een huwelijk, een nieuwe baan, een eigen woning of wat dan ook. Voor mij is 4 april de dag waarvan ik mijn hele leven zal weten wat ik deed op die bewuste dag dat het noodlot toesloeg. Toch gaan we vandaag niet huilend de dag door, je zou willen dat je zoon gelukkig is, dat hij geniet. Dus gaan we niet huilen (al kan ik je niet beloven dat ik niet even afgezonderd van de rest een traan laat) maar op het bankje chocomelk drinken en met je kletsen. Je vertellen over het bankje, dat het bijna Pasen is en dat we vanavond couscous eten (het lievelingseten van Julius). 

Met chocomelk proosten. Niet op het leven. Ik vergeet nooit meer dat je vertelde hoe dom je dat vond want zo leuk was alles niet altijd en niemand kon in de toekomst kijken. Toen ik vroeg waar proosten we dan op, zei jij 'op dat wat er is'. 

En dat gaan we dus zo meteen  doen, proosten op dat wat er is, een onlosmakelijke band met iemand die er lijfelijk veel te kort was. 

We missen je!