40 worden vond ik vreselijk. Voor 41 ben ik dankbaar.

Wat zag ik er vorig jaar tegenop om 40 te worden.

Ik zag het echt als de leeftijd waarop je te oud bent voor bepaalde dingen.

De leeftijd waarop je bepaalde dingen bereikt moest hebben, alle zaakjes op orde moest hebben en toch echt wel moest weten wie je nu eigenlijk helemaal bent.

 

Ik had nog heel veel dingen op mijn Things-to-do lijstje staan en de dagen tikte weg.

Ik zou dit nooit en te nimmer voor mijn 40-ste verjaardag kunnen afronden.

Het voelde als een soort falen.

Een einde aan mogelijkheden dat er aan zat te komen omdat ik 40 zou worden.

40 dat klonk toch best wel oud en zo voelde ik mij helemaal niet.

 

Ik vierde het met de kinderen in Denemarken en ondanks dat het raar was om nu echt die 4 er voor te hebben staan veranderde er eigenlijk niets.

Ik had wekenlang er voor niets, tegenop gezien.

Want ik zag er echt tegen op om te jarig zijn, hoe gek het ook klinkt.

 

Hoe anders is het dit jaar?!

De eerste maanden dat ik 40 was verliepen eigenlijk zoals al die voorgaande jaren.

Ik was druk met werk, de kinderen, ideeën uitwerken, reizen en vrienden.

 

Tot dat moment in oktober dat ik naar de wc wou gaan toen ik 's morgens opstond.

Ik kreeg een steek, zakte door mijn benen en zag mijn buik vollopen.

Waarmee? Geen idee.

Maar binnen minder dan 2 minuten had mijn buik de omvang van een buik van een 20 weken zwangere vrouw.

 

Van de huisarts ging ik door naar de spoedeisende hulp en daar begon het maandenlang zoeken.

 

Ik ging ziekenhuis in en ziekenhuis uit.

De buik bleef die omvang houden en er kwamen meer klachten bij.

Ik werd moe en dan niet moe zoals je dat bent als je een nacht hebt doorgehaald maar moe zodat je niets kan en het eigenlijk geen verschil maakt of je wel of niet slaapt.

 

Op een gegeven moment ging ik door mijn benen zakken.

Verloor spierkracht in mijn armen.

En toen kwam voor mij het ergste. Ik moest naar woorden zoeken en terwijl ik prima wist wat er stond las ik iets anders voor. Ik hoorde het mezelf zeggen maar kon het niet op tijd corrigeren.

 

Ik ben verre van bang aangelegd.

Had er de hele tijd het volste vertrouwen in dat het iets raars zou zijn waar we met zijn allen uiteindelijk om zouden moeten lachen. Zoiets als een allergie o.i.d. maar die uitslag waarom we met zijn allen moesten lachen bleef uit.

 

Op het moment dat ik op de tafel lag voor de MRI, van mijn hoofd, flitste het pas door mij heen.

Het kon en mocht niet mis zijn. Ik heb zes kinderen!

 

De gevreesde hersentumor bleek er niet te zitten. Thank God!

Maar er zijn meer dingen die je ziek kunnen maken en tijdens het gesprek met de arts werd dan ook duidelijk dat ik moest accepteren dat ik ziek ben. Ik ga beter worden, daar zijn de arts  en ik van overtuigd maar dat is niet vandaag of morgen en dat moet ik accepteren. 

Accepteren dat mijn lichaam niet wil wat ik wil.

 

Accepteren...

Het is zo'n woord dat altijd luchtig door iemand gezegd wordt in een situatie waarop je geen grip hebt.

Accepteren dat je niet natuurlijk zwanger kunt worden...

Accepteren dat dingen anders lopen dan je denkt...

Accepteren dat je ziek bent.

 

Ik kan je vertellen dat ik met dat laatste moeite heb.

Het is niet voor niets dat ik er niet eerder over schreef en het vast ook niet snel weer ga doen.

Ik zet het liefst een masker op, ontken het en ben meester in het bedenken van een trucje als ik door mijn been ga.

 

Met dat masker op en die trucjes ben ik gewoon Charlotte.

Ik wil niet net op een dag of moment dat ik mij goed voel, de vraag krijgen "En, hoe gaat het nu?" om er aan herinnert te worden dat ik morgen misschien wel kapot ben.

Ik wil genieten van het leven, van het moment!

 

Waar ik vorig jaar bang was om ouder te worden ben ik nu dankbaar dat ik ouder mag worden.

Ik vond het altijd zo zweverig klinken, dat mensen het leven meer waren gaan waarderen.

Hoezo, het leven was daarvoor toch vast en zeker ook leuk?

Maar het klopt, een rimpel, een grijze haar en een leeftijd doen er totaal niet toe.

Het gaat om hoe gelukkig je bent, wat je uit het leven haalt, hoe je van ieder moment geniet.

 

Dat ga ik het komende jaar dan ook doen.

Ik heb geen spannende wensen, gewoon genieten, gezond worden en blijven.

Mijn verjaardag ga ik vieren op Texel.

Lekker er even tussenuit met mijn kanjers.

 

Tegen 40 zag ik op, voor 41 ben ik dankbaar.

We gaan er een mooi jaar van maken.

Met volle kracht en rustmomenten vooruit!

 

Het gaat een prachtig jaar worden!