Die ochtend is iedereen vroeg op. We eten pancakes als ontbijt, dat wat hun buikmama het lekkerste vindt.

Waar ze normaal gewoon iets uit de kast trekken wordt er nu getwijfeld en gediscussieerd.

Wat doe je aan als je misschien je moeder voor het eerst gaat zien?

Wat doe je aan als je je broers na 4 jaar weer gaat zien?

De een denkt je mooiste kleren, de ander vindt dat niet handig want je wil niet doen alsof jij meer hebt.

De volgende vindt juist dat je wel je mooiste kleding aan moet want dan zien ze dat het goed met je gaat.

De ander is praktisch en zegt maar daarna ga je naar een dierenopvang daar ga je toch niet rondlopen in een jurk?

Ik laat ze het in alle rust met elkaar beslissen. Niet omdat ik geen mening heb of geen idee heb wat handig is maar omdat ik denk dat dit een stuk bewustwording is die heel belangrijk is.

Niet alleen de bewustwording dat een ander het anders heeft dan jij maar vooral dat iedereen een eigen idee heeft over de ontmoetingen die straks hopelijk gaan plaatsvinden.

 

Het is iets meer dan een uurtje rijden naar het restaurant waar ze willen afspreken. We stappen ruimschoots op tijd in de auto maar niet voordat ik een laatste keer hun buikmama een berichtje stuur dat we gaan afspreken met haar moeder en haar zoons en  dat we hopen dat ze kan en wil aanschuiven maar als dat niet kan of lukt ik het ook begrijp. Bij de auto maak ik nog een foto van River en Jeremiah en stuur die naar haar met de woorden 'Wat je ook besluit om te doen we houden zielsveel van je'.

Ik stap met een grote zucht de auto in. Vanaf nu zal ik het moeten loslaten en hopen dat ze kan, wil en durft te komen.

 

De weg er naartoe laat zien hoeveel gezichten Amerika heeft. Waar wij in een huis zitten, zijn de wegen perfect, de tuinen om door een ringetje te halen, de mensen fit en gehuld in mooie kleding. De huizen lijken rechtstreeks uit een film te komen. Waar we na 20 minuten rijden langs komen wordt al steeds minder netjes tot we na 40 minuten rijden over zeer slecht wegdek rijden, huizen zien die van ellende aan elkaar hangen, overal staan kapotte auto's weg te roesten. Door mijn hoofd gaat dat ik hier zeker niet stil moet komen te staan.

De kinderen zijn in 2 kampen verdeeld. Het ene kamp is lamgeslagen en bekijkt de armoede in stilte, het andere kamp benoemd alles wat ze zien. De tentjes langs de kant van de weg, de caravan waar geen raam meer in zit en het dak van vuilniszakken is maar waarvoor kinderen over het gras vrolijk achter elkaar aanrennen.

Hoe verder we rijden hoe triester de aanblik wordt.

Er verschijnen ook steeds meer bordjes die zelf gemaakt zijn langs de weg met teksten als 'Wij bellen geen 911 maar regelen het zelf' en 'ik schiet sneller dan jij rennen kan' erop.

Het zijn geen dreigementen, het is gewoon hoe het hier werkt. Hier moeten ze op zichzelf vertrouwen.

Ik ben mij volledig bewust dat wij met de auto en als inzittenden hier nogal uit de toom vallen.

Dan komen we bij een stoplicht aan waar hele groepen dak- en thuislozen zitten, hangen en liggen.

Als we verder rijden wordt opeens alles weer 'gewoon'. Met normale huizen, geen zelfgemaakt bordjes langs de weg enz. We zijn bijna bij het restaurant.

 

We rijden het terrein op en zien dan dat hun broers in een grote gehavende auto aan komen rijden. Ze parkeren achter op het terrein en stappen uit. Dan blijkt dat hun oma daar ook al in een auto zat te wachten. We stappen uit en lopen naar elkaar toe. 

Het is onmogelijk om in woorden uit te leggen hoe bijzonder en tegelijk hoe normaal het is.

Binnen 5 minuten is het niet meer alsof er 4 jaar tussen de ontmoetingen hebben gezeten. We kletsen en oma vertelt dat ze niet gereserveerd heeft en dat er nog meer mensen komen zoals haar zus waarbij oma in de tuin woont. Die zus neemt weer haar kleindochter, waarvoor ze zorgt, mee. 

Oma ziet aan mijn gezicht dat ik ondanks dat ik wat leuk dat we hun eindelijk ook gaan ontmoeten'' zeg, ik teleurgesteld ben dat hun buikmama niet gaat komen.

Dan neemt ze mij apart. Samen lopen we even bij de rest vandaan en dan pakt ze mij vast. 'Hoop houden, ik ben met haar in contact, misschien gaat het lukken'.

Contact tussen oma en mama is niet vanzelfsprekend dus dit is al heel hoopvol.

 

De zus van oma arriveert met haar kleindochter. 2 mensen waarmee het direct voelt als kende we ze al enorm lang.

Er is een plekje vrij voor ons in het restaurant en als we naar binnen gaan zie ik de gezichten van de 2 oudste meiden. Bij een restaurant hadden ze zich iets anders voorgesteld. We moeten direct zeggen wat we willen drinken en krijgen dat mee op een dienblad maar niet voordat het eten betaald is. 

We hebben nog geen eten gezien maar ruiken al genoeg. Het ruikt er naar een soort gaarkeuken. Het all you can eat en drink blijkt nog geen 9 dollar per persoon te kosten. We lopen naar de tafel. De 2 oudste meiden wenken mij en zeggen dan zachtjes dat er in de toilet allemaal maden waren en dat ze dus niet gaan eten. Dit zijn van die dillema's, voor de een is het een geweldig iets om hier te eten en de ander wil hier echt niet eten. Je kunt nog zo graag willen dat je blanco dingen binnen stapt. Je kunt doen alsof je je niet laat leiden door je achtergrond maar op zulke momenten merk je dat dat niet de realiteit is. Ik zeg ze dat ze maar gewoon moeten kijken wat wel kan.

We halen eten (sommige beperken zich tot fruit waardoor andere denken dat ze op dieet zijn), kletsen, lachen, zien gelijkenissen en dan gaat oma voor de zoveelste keer naar het toilet. Ik kijk haar aan en ze knikt. Ze gaat weer een spraakbericht sturen naar haar dochter in de hoop dat ze komt.

Ze komt zenuwachtig teruglopen, pakt mijn hand over de tafel en fluistert dan zachtjes 'Ze heeft een lift geregeld, ze zegt dat ze eraan komt'.

 

De kinderen weten nog van niets, die kletsen rustig verder.

Ik zit echt op hete kolen, de zenuwen gieren door mijn lijf.

Dan zie ik Jeremiah zijn mond open vallen, nog geen seconde later zie ik River op staan.

Daar komt ze binnen, de vrouw waar ik zoveel van houd, de vrouw die mijn kinderen droeg, de vrouw die zoveel moest overwinnen om hier te komen, loopt het restaurant in.

In woorden is niet uit te drukken wat voor een rollercoaster aan emoties vanaf dat moment begint.

De kinderen die ze in haar armen neemt. Een heel restaurant waar alles gewoon doorgaat maar voor ons staat de wereld even stil. Dit moment waar al ruim 9 jaar op gewacht wordt, vind plaats.

Dan vallen wij elkaar in de armen. Woorden zijn overbodig, die knuffel, daar samen staan, zegt alles.

Bij iedereen lopen de tranen over de wangen. Pas later zou ik horen hoe bijzonder dat was. De tante waarbij oma in de tuin woont is altijd sheriff geweest. Een vrouw die aan alle kanten uitstraalt 'Don't mess with me'. 

Een vrouw waarbij de familie nog nooit een traan zag ondanks dat ze vreselijke dingen meegemaakt en gezien heeft.

Het valt mij dan pas op dat de broers van River en Jeremiah geen knuffel krijgen terwijl het ook hun moeder is die binnenkomt. Ik ben niet de enige die het opvalt. Ook oma heeft dit gezien. Zij is degene die het haar dochter vraagt. Die legt direct en duidelijk de reden uit. Een reden die ik hier niet zal delen maar wat ik wel wil delen is dat de reden alles te maken heeft met openheid over adoptie en dat uit deze stap die zij zet om dit op deze manier te doen voor mij pas echt duidelijk wordt hoeveel liefde deze vrouw voor haar kinderen heeft. Ondanks dat ze bij elkaar in de omgeving wonen zag ze haar zoons ook jaren niet. In plaats van datgene doen wat ze het liefste zou doen, laat ze ze om hun niet in een lastig parket te brengen.

Nobel en vol liefde maar wat zie ik de jongens strugglen.

 

Al snel is het aan tafel alsof we altijd zo gezeten hebben.

River en vooral Jeremiah neemt een verzorgende taak in en doet alles voor zijn buikmama. Houdt haar bord vast als ze eten kiest, haalt bestek, legt haar servet op haar schoot, geeft haar glas aan enz. Hoe schattig en vertederend dit ook voor veel mensen moet lijken, zijn buikmama ziet direct in hoe het echt zit.

Ze kijkt mij aan en zegt dan 'Hij weet dat hij voor mij moet zorgen in plaats van andersom en dit is misschien wel het meest confronterende ooit voor mij'.

We kletsen en ze heeft oog voor ieder detail. Vraagt de kinderen en mij van alles maar vertelt ook heel veel. Deelt dingen die zo belangrijk zijn. Gedurende de tijd zie je bij iedereen de ontspanning. Deze afspraak laat zoveel zien. Het gaat er niet om wat je doet, waar dat is, het gaat er uiteindelijk om met wie je dat doet.

 

Nadat de door de familie zo geliefde bananenpudding meermaals is opgeschept gaan we naar buiten. Niet om direct weg te gaan. Nee, we staan daar nog zeker een uur. Ik vraag haar hoe ze is gekomen. Een vriend van haar kon een auto huren en heeft haar hier heen gereden. Al die tijd dat zij hier al is ligt hij te slapen in de auto. Enigszins bezwaard vraag ik of we hem erbij moeten halen o.i.d. Zij lacht 'nee joh, die ligt lekkerder te slapen dan hij regelmatig kan slapen'.

Het zijn die kleine dingen die mij weer even wakker schudden hoe anders ons leven is.

Want het voelt niet alsof zij en ik zo anders zijn, alsof ons leven compleet anders liep. Zinsy zegt daar later in de auto over 'Ze is zo totaal anders als dat je van een verslaafde verwacht, zo vol interesse, zo scherp, zo liefdevol, zo begripvol, zo intelligent. Ze ziet er zelfs anders uit dan dat je verwacht'.

Dat onze werelden mijlenver uit elkaar liggen is een feit maar buikmama zegt het precies zoals het is. Twee werelden verbonden door het pad waarop deze kinderen ons brachten, een pad dat we samen bewandelen, tussen die werelden in'.

Ze heeft niet alleen oog voor River en Jeremiah. Alles wil ze weten van de andere kinderen. Praat over school met ze, leert zelfs een paar woordjes Latijn van Zinsy omdat ze daarom vraagt. Het is oprecht gezellig en toch blijft er iets in mij knagen.

Ik besluit het haar te vragen 'Waarom weet je alles wat ik je ooit schreef, tot in het kleinste detail maar reageerde je zo vaak niet?'.

'Ieder bericht heb ik uitvoerig gelezen, niet één keer maar keer op keer. Het zijn mijn verhalen naar een andere wereld. De wereld van twee van mijn kinderen. De kinderen die het verste weg zijn maar waar ik het meeste van weet, waarin ik de grootste rol heb. Charlotte, ik heb geen abonnement maar hier weten wij hoe je dan wel kunt ontvangen, reageren kan dan alleen niet. Het is geen niet willen maar niet kunnen. Ik wist niet of ik zou komen maar toen je vanochtend schreef dat je altijd zielsveel van mij zou houden wat ik ook besloot wist ik dat ik ging komen. Zonder voorwaarden houd je van mij, weet je hoe bijzonder dat is. Dat iemand zoals mij gewoon geaccepteerd wordt om wie ze is en weet je veel mensen zeggen het maar jij, jij meent het. Je moest eens weten hoeveel ik van je houd. Ik ben niet op zoveel dingen trots in mijn leven maar wat ben ik trots dat ik jou koos'.

Het moment dat ze haar laatste woord zegt vallen we elkaar in de armen en houd ik het niet langer droog. De tranen biggellen over mijn wangen. 

 

Hoe het afscheid nemen ging en hoe onze reis verder verliep lees je in het volgende blog.