Eindelijk, eindelijk, eindelijk hebben we onze beginseltoestemming binnen!
Zo'n twee weken geleden lag het document dan eindelijk in onze brievenbus.
Dat werd door Jack en mij natuurlijk meteen gevierd met een etentje. Want éindelijk was het hele voortraject afgerond en hadden we het felbegeerde papiertje in handen.
En dat betekende dat we ons nu kunnen gaan aanmelden bij adoptiebureau Wereldkinderen.
Op naar de volgende fase!
Wachten was best spannend.
Uiteindelijk hebben we zo'n 2 maanden moeten wachten op onze beginseltoestemming, gerekend vanaf het moment dat we het laatste gesprek bij de Raad voor de Kinderbescherming hadden (afgelopen januari).
De Raad stuurt, na het laatste gesprek, het rapport dat ze hebben gemaakt op naar het ministerie van Justitie en Veiligheid.
Het ministerie bekijkt dit rapport en het advies dat de Raad daarin geeft. Vervolgens keurt het ministerie het goed, of niet goed.
In ons geval was het best nog een beetje spannend, omdat de Raad ons in het rapport toestemming gaf voor een sibling, terwijl Jack geen werkervaring heeft met kinderen.
Onze raadsonderzoeker gaf in ons laatste gesprek ook nog aan dat het wel even afwachten was, of het ministerie hun toestemming voor een sibling zou overnemen.
Het wachten op de beginseltoestemming was voor ons dus best een beetje spannend. Want we zouden ook zomaar gebeld kunnen worden dat het advies niet overgenomen werd.
Natuurlijk is die kans heel klein, maar toch...
En intussen speelde in die periode natuurlijk ook het reageren op de oproep voor de siblinggroepen uit Hongarije, zoals je in mijn vorige blog kon lezen.
Best een intensieve periode dus, de afgelopen tijd.
We zijn ergens wel blij dat die nu voorbij is en we weer even in een rustigere fase zitten.
Het gaat nu echt beginnen!
Inmiddels is ons raadsrapport door het ministerie opgestuurd naar Wereldkinderen. Dat gebeurt meteen met het verzenden van de beginseltoestemming.
Vorige week kregen we per post bericht van Wereldkinderen.
Een welkomstbrief met daarin informatie over het vervolg. Het gaat nu echt beginnen!
Bij Wereldkinderen werkt het inschrijven zo, dat je na het betalen van de inschrijfkosten, een code toegestuurd krijgt waarmee je online kunt inloggen in hun systeem.
Er staat dan digitaal een pakket formulieren klaar, die je moet invullen.
Na dat invullen, is je inschrijving bij Wereldkinderen compleet.
Als ik het goed heb begrepen, is het na het inschrijven afwachten wanneer je uitgenodigd wordt voor een (intake)gesprek.
Voor sommige landen kun je bijna direct op intake komen, voor sommige landen is er een wachttijd van een jaar of meer voor intake. Voor Colombia is eerder aan ons doorgegeven dat er een korte wachttijd is tot intake.
Hopelijk is dat nog steeds het geval!
Dus we hopen nu snel de code te ontvangen, zodat we online alle formulieren in kunnen invullen. En wie weet zitten we dan binnenkort al in Den Haag, bij het adoptiebureau!
We zijn zo benieuwd naar meer informatie over adoptie uit Colombia, zoals de wachttijden, de kindertehuizen waar ze mee samenwerken, veelvoorkomende achtergronden, leeftijden...
Een wachtgroep.
Bij de welkomstbrief en factuur van Wereldkinderen, zat ook een aanmeldformulier voor deelname aan een wachtgroep.
Een wachtgroep is een groep aspirant adoptieouders, dus stellen die wachten op een voorstel.
Je kunt aan een wachtgroep in jouw regio deelnemen zodra je staat ingeschreven bij Wereldkinderen.
Dat lijkt ons natuurlijk superleuk, contact met andere stellen die in ongeveer dezelfde fase als wij zitten!
Want in onze directe omgeving kennen we geen andere stellen die recent geadopteerd hebben.
En praten over het adoptietraject met mensen die er niet mee te maken hebben gehad, is toch heel anders.
Voor een ander zijn grote gedeelten van het traject niet interessant, terwijl voor onszelf elk klein stapje heel belangrijk is en je daar uren over kunt praten en nadenken.
Dus werd vorige week ook snel het aanmeldformulier voor deelname aan een wachtgroep ingevuld en opgestuurd.
En nu is het weer wachten.
Wachten op de code waarmee we kunnen inloggen.
Wachten op een uitnodiging voor deelname aan een wachtgroep.
Wachten op het nu dan eindelijk écht opstarten van het adoptietraject.
Al bijna twee jaar bezig.
Natuurlijk zijn we er al bijna twee jaar mee bezig, gerekend vanaf het moment dat ons aanvraagformulier op de post ging.
Maar tot nu toe zaten we vooral in de voorbereidende fase van cursussen, keuringen en gesprekken en was alles nog zo ver weg.
Nu starten we voor mijn gevoel pas écht met het traject zelf.
Nu hebben we een land gekozen, staan we ingeschreven bij een adoptiebureau en ligt hopelijk over een paar maanden ons dossier in het buitenland. En staan we zelfs op een wachtlijst, voor een kindje uit Nederland.
Het traject bij Wereldkinderen (inschrijven, intake, dossier opsturen naar het buitenland, wachten op een voorstel) zal waarschijnlijk nog een paar jaar in beslag gaan nemen. Maar het zou ook zomaar opeens heel snel kunnen gaan.
Wat ik zelf enorm spannend vind, is dat je start met een traject waarvan je totaal niet weet wat de uitkomst is. Natuurlijk weet je bij een zwangerschap en biologische kindje ook niet van tevoren hoe alles gaat lopen, maar bij adoptie zijn er zoveel meer vraagtekens en onzekerheden.
We krijgen ooit een kindje, maar we weten niet wanneer.
Het kan nog een half jaar duren, maar het kan ook nog drie jaar of langer duren.
We weten niet hoe oud het kindje zal zijn, als het aan ons wordt toegewezen.
Zou het al kunnen lopen en praten?
Zou het misschien zelfs al naar school gaan?
We weten ook niet of het een jongetje of een meisje zijn, of dat het misschien wel twee kindjes zullen zijn.
Moeten we één bedje kopen, of twee?
En moet het dan een wiegje zijn, of een ledikantje, of echt al een kinderbed?
We weten niet welke special needs mee zullen spelen.
We weten zelfs niet eens uit welk land ons kindje zal komen (Nederland, Colombia of wie weet wel een ander land).
We zullen het allemaal pas weten zodra er een match is.
Ons grootste avontuur ooit!
Zoveel onzekerheden.
Maar vooral: wat een geweldig avontuur!
Zo voelt het echt nog steeds voor Jack en mij.
Ons grootste avontuur ooit.
Dit hele proces wat we tot nu toe hebben meegemaakt, het bezig zijn met een kindje adopteren, is echt een unieke ervaring.
Het is nergens mee te vergelijken.
Het is een bizar traject, vol onzekerheden, vol lastige keuzes, vol emotionele ups en downs, vol verrassingen, vol nieuwe ervaringen..
Adoptie is echt een wereld op zich.
We kijken uit naar het vervolg van onze reis door die adoptiewereld.
Naar het deel gaan nemen aan een wachtgroep. Naar het leren kennen van andere adoptieouders.
Naar de intake bij Wereldkinderen en naar het gereedmaken van ons dossier voor Colombia.
En natuurlijk kijken we vooral uit naar het eindresultaat van onze reis: het ontmoeten van ons kindje.
Want dan begint het avontuur pas echt.
Can't wait!
Tot snel weer!
Liefs,
Sophie
Reactie schrijven