We zaten voor het hotel in Florida, een hotel echt op het strand gelegen, idyllischer kon niet. We vierden daar de 10e verjaardag van Joshua. Een verjaardagsontbijt op het strand, wat wil je nog meer?

 

Van achter een gordijntje stond een dame op leeftijd ons gade te slaan. Ik zag haar en zij wist dat ik haar zag.

Ze verdween met de handen voor haar gezicht. Nog geen 10 minuten later stond ze bij mij en de kinderen aan tafel. Ze vertelde haar verhaal. Hoe ze zelf geadopteerd was en hoe dat haar leven beïnvloed had. Ze had zich altijd 'anders' gevoeld en door dat ze net had staan kijken naar ons realiseerde ze zich dat ze misschien helemaal niet anders was maar dat de opmerkingen die ze altijd ontving er aan bij hadden gedragen dat ze zich dat was gaan voelen. "Jullie zagen er net zo normaal uit, gewoon een gelukkig gezin dat een verjaardag viert. Ik zag natuurlijk wel dat jullie verschillend waren maar het was een eenheid. Misschien was ik dat ook wel met mijn ouders en zusjes maar ben ik gaan denken dat het anders was doordat iedereen zei dat ik dankbaar moest zijn dat ik er bij mocht horen. Niet mijn ouders maar de rest".

Ik begreep haar direct.

 

Ik begreep direct wat ze bedoelde, want hoe vaak gebeurt het niet dat mensen tegen de kinderen zeggen dat ze dankbaar mogen zijn dat ze in een gezin opgroeien, dankbaar dat ze in Nederland zijn, dankbaar dat ze niet in een tehuis opgroeien of langs de kant van de weg.

Maar waarom zou mijn kind dankbaar moeten zijn dat zijn of haar moeder niet in staat bleek om voor hem of haar te zorgen. Dankbaar zijn omdat je gescheiden word van alles wat je kent, van de mensen waar je eigenlijk bij hoort, lijkt mij niet logisch. Natuurlijk hadden mijn kinderen liever niet de bagage van een adoptie meegezeuld. Natuurlijk hadden ze liever net als de meeste kinderen 'gewoon' in het gezin opgegroeid waarin ze geboren zijn, een gezin dat prima zou functioneren, een gezin waar geen grote problemen zouden zijn.

Natuurlijk hadden mijn kinderen dat liever gewild.

Die wens zegt helemaal niets over mijn band met hen, het is een volstrekt normale wens.

 

Een wens die in hun hele zijn verbonden zit.

Bij de één vele malen sterker als bij de ander, maar bij allemaal komt die wens soms omhoog. Want hoe fijn is het om op te gaan in de menigte, om net zo te zijn als de rest. Om geen vragende blikken te krijgen, om geen moeilijke vragen te krijgen waar je zelf het antwoord niet op weet, om je even "normaal" te voelen. Ieder jaar tijdens het WK-adoptiekids zie ik weer hoe fijn dat voor ze is. Om even in de meerderheid te zijn. Om allemaal kinderen om je heen te hebben die weten hoe het is, die dezelfde vragen als jou krijgen, die weten hoe het uitstekend kan dat je van 2 mama's houd, kinderen die er net als jij anders uitzien dan hun ouders, dat is ieder jaar weer een verademing voor ze.

 

Op het moment dat iemand hun zegt dankbaar te zijn voor waar ze nu mogen opgroeien, ga je totaal voorbij aan het verdriet, aan de rouw maar bovenal aan het feit dat ze gewoon kind zijn. Geen enkel kind loopt door het huis met het idee "wat ben ik vandaag toch dankbaar dat ik hier mag zijn". Kinderen zijn (meestal) gek op hun ouders maar kinderen zijn niet dankbaar voor het plekje op deze aarde.

Dankbaar dat je dingen mee mag maken dat komt als je ouder wordt maar ook ik heb mijn ouders nooit de hand geschud om ze te bedanken voor het potje seks dat mij heeft voortgebracht.

Je kunt dankbaar zijn voor een fijne jeugd, voor alles wat je hebt enz. Ik ben een dankbaar mens maar ik tik ook niemand op de schouders in de rij van de supermarkt om te zeggen "Je mag wel dankbaar zijn dat je dit allemaal kunt kopen".

Er is zoveel om dankbaar voor te zijn en op de meeste momenten realiseren de meeste mensen zich dat ook. We hoeven elkaar niet aan die dankbaarheid te herinneren. 

 

Ik snap dat het heel goed bedoelt is. Het is vaak zelfs lief bedoelt dat mensen zeggen dat ze dankbaar mogen zijn, vaak willen mensen daarmee aangeven dat ze opgroeien in een fijn gezin. Iets wat voor mij uiteraard een compliment is maar die woorden schieten hun doel voorbij. Ze zorgen er voor dat kinderen gaan twijfelen. Je benadrukt door dat woordje dankbaar hun "andere" positie, want ze weten prima dat dit nooit tegen kinderen gezegd word die bij hun biologische ouders opgroeien. 

Mijn kinderen zijn dankbaar voor het feit dat we iets leuks gaan doen, dankbaar als we iets lekkers eten, voor de nieuwe kamer die ze kregen enz.

Ik leer mijn kinderen om te genieten van de kleine dingen en niets voor vanzelfsprekend te nemen, dat maakt dat het dankbare mensen zijn.

Maar ze hoeven van mij nooit dankbaar te zijn voor het feit dat ik er ben. Want aan dat feit hangt ook heel veel verdriet, gemis en boosheid vast. Zij hebben geen van alle gevraagd om geboren te worden, ze hebben niet gevraagd om de rugzak vol bagage, ze hebben niet gevraagd om naar een ander land te verhuizen, ze hebben nergens om gevraagd ze kregen het gewoon in hun schoot geworpen.

 

We hebben heus onze meningsverschillen, ze vinden mij wel eens te streng of niet leuk omdat iets niet mag maar ik kan met de hand om mijn hart zeggen dat we gek op elkaar zijn, dat we bij elkaar horen, dat we iedere dag weer blij zijn om elkaar te zien, blij om samen het leven te delen.

Daar hebben mijn kinderen geen herinnering van een wildvreemde voor nodig die hun zegt hoe dankbaar ze moeten zijn. 

 

Ik hoop dat er ooit een dag komt dat ik oud en verrimpeld ben en ze terug kijken op een fijne jeugd waarin ze zichzelf mochten en konden zijn, waarin ze zo vaak als mogelijk het gevoel hadden dat we een 'normaal' gezin waren want die blik in de ogen van die vrouw op het strand spraken boekdelen. Na al die jaren voelde ze nog de pijn. 

Later die dag kwam ze nog een keer naar mij en mijn oudste dochter toe. "Voor dat raam was ik even niet die oude vrouw maar dat kleine meisje dat er niet bij leek te horen. Door naar jullie te kijken heeft dat kleine meisje haar plaats gevonden want die was er wel, ik durfde het alleen niet te zien. Bang om die plek ook te verliezen want er waren zoveel mensen die mij wel als anders zagen". 

Ze pakte mijn oudste dochter bij de arm en zei "Je moeder is een bijzonder mens, dat wil je nu niet horen want je bent een puber maar zij gaf niet enkel je broertje vandaag een cadeau maar mij ook het grootste cadeau ooit".

Ik schudde direct mijn hoofd en zei dat ik maar heel gewoon ben, dat ik zeker niet bijzonder ben maar blij was dat zij dit moment zo ervaren had.

Ze liep langzaam terug over het strand naar haar kamer.

We gingen over tot de orde van de dag en hadden een heerlijke dag op het strand en later in een natuurreservaat. Toen we 's avonds terugkwamen stond ze daar en stak mij een briefje toe "Leer je kinderen dat ze dankbaar kunnen zijn voor alles, de vogels die fluiten, de warme chocolademelk op een koude dag, de liefde voor elkaar maar leer ze ook dat je iemand nooit hoeft te wijzen op het feit dat hij dankbaar moet zijn. Dankbaar wordt je niet omdat iemand het zegt je te zijn, dankbaar ben je omdat je het voelt. Ik ben dankbaar dat jullie mijn pad kruisten".

 

Soms zijn ontmoetingen met totaal wildvreemde mensen, ontmoetingen die een diepe indruk achter laten. Dit was er zeker een van.