Nu Kyana voor de tweede keer corona heeft ontvang ik heel veel berichtjes van mensen die zich afvragen of ik vind dat de maatregelen scherper moeten, of ik voor de avondklok ben, of ik vind dat er strengere straffen moeten komen en dat ze vinden dat ik mijn stem daarover moet laten horen.

 

Ik wil best mijn stem laten horen. Jaren geleden had ik mijn stem misschien niet uitgesproken, bang als ik was om anders gevonden te worden, bang als ik was om altijd degene te zijn die zijn kop boven het maaiveld uitstak. Nu ben ik dat niet meer want ik weet inmiddels dat je nooit echt gelukkig zult worden als je niet voor je eigen mening en gevoel durft te staan. Er zijn zoveel mensen die niet de kans krijgen om hun stem te laten horen dat het ook zonde zou zijn als we van dat voorrecht geen gebruik zouden maken.

 

In maart was ik echt bang om mijn kind te verliezen. Een angst die ik niemand gun. Op dat moment waren er minder kampen qua mening. Er werd vanuit de overheid gevraagd om het virus serieus te nemen. Iets waartoe Kyana toen ze aan de betere hand was, ook opriep.

Je kunt namelijk van dit virus enorm ziek worden, je kunt er zelfs aan overlijden. Wat voor mij een angst was is voor sommige mensen werkelijkheid geworden. 

 

Maar de angst om je kind, een geliefde, een familielid, vriend of kennis te verliezen aan dit virus is allang niet meer de enige angst die er is.

Er zijn duizenden mensen die in angst leven hun baan te verliezen, angst om nog langer de deuren te moeten sluiten van hun bedrijf, het bedrijf dat al generaties lang in de familie zit, het bedrijf dat ze net hebben opgezet, het bedrijf waar ze dag en nacht zich voor inzetten, het bedrijf waar ze na de eerste golf zoveel aanpassingen aan hebben gebracht dat alles veilig kon verlopen maar waarvan ze nu toch de deuren gesloten moet houden. 

En dan heb ik het nog niet eens over de mensen die in angst leven dat ze eenzaam zullen sterven omdat verzorgingstehuizen zijn gesloten voor bezoek.

 

We weten allemaal hoe belangrijk het is om gezond te leven, zeker als je niet vatbaar wilt zijn voor ziektes. Stress en angst zijn grote risicofactoren als het om je gezondheid gaat en op dit moment zijn die onlosmakelijk verbonden met corona. Ik kan dan ook niet zeggen dat ik voor de maatregelen, zoals ze er nu liggen, ben.

Ja, ik neem het virus heel serieus. Al voor de tweede keer is mijn kind besmet. 

Maar ik neem ook de mensen die nu in angst voor de toekomst leven heel serieus.

Die twee dingen kunnen naar mijn idee namelijk heel goed naast elkaar bestaan.

 

Die twee dingen zijn namelijk ook mijn leven.

Ik ben al 22 jaar ondernemer. Dat houd in dat ik mijn eigen dromen waar kon maken, dat ik datgene wat ik in mijn hoofd heb kan vertalen naar werkelijkheid maar het houd ook keihard werken in. Al 22 jaar lang heb ik enkel de twee kerstdagen echt vrij. Ga ik op vakantie dan moet er iedere dag toch een paar uur gewerkt worden en ben ik altijd bereikbaar voor medewerkers. Het houd ook in dat ik mij verantwoordelijk voel voor mijn medewerkers en dat hun salaris binnenkomt. Het houd in dat ik pas wat overhoud als alles en iedereen zijn geld heeft gehad. Daar kies ik voor, dat hoort bij ondernemen en ik houd van ondernemen. 

Als je onderneemt dan weet je dat je keihard moet werken, dan weet je dat er regels zijn waar je je aan moet houden maar niemand had er ooit bij stil gestaan dat zoiets als wat nu gebeurt kon gebeuren.

 

Ik ken heel veel ondernemers. Het is inspirerend en bewonderingswaardig om te zien hoe iedereen creatief en innovatief toch probeert te overleven met zijn of haar bedrijf. Het is triest te zien dat sommige om niet te begrijpen redenen buiten de boot vallen qua maatregelen. 

Die steun is sowieso iets dat regelmatig in de media te rooskleurig wordt voorgespiegeld. 

 

Natuurlijk moeten we ervoor zorgen dat we dat virus de kop indrukken. Ook ik heb daarvoor niet het antwoord, helaas.

Ik geloof niet in een avondklok, als ik zie hoe de werkdruk op dit moment al is bij de politie vraag ik mij af hoe je die maatregel überhaupt kunt gaan uitvoeren. Het valt voor mij ook niet te rijmen met bijv. een feest van 300 man dat ik voorbij zag komen en waar niet ingegrepen werd. Gaan we dan wel die oma die niet kan slapen en nog een wandelingetje maakt op de bon slingeren? Gaat dat helpen in de bestrijding tegen dit virus? Ik denk het niet.

Gaat het helpen dat mensen zoveel stress en verdriet ervaren? Nee, dat denk ik ook niet.

Gaat het helpen dat mensen allerlei creatieve ideeën moeten bedenken om hun baan te behouden? Nee, ik denk het niet.

Het antwoord hoe het wel moet heb ik absoluut niet en ik ben dan ook blij dat ik niet in schoenen van de politiek sta.

 

Als je je eerste kind krijgt heb je allerlei ideeën over hoe je de opvoeding gaat aanpakken. Al snel kom je tot de ontdekking dat die opvoeding niet alleen bepaald wordt door jou. Jij kunt denken dat je je kind geheel suikervrij gaat opvoeden maar dan is daar die lieve oma die haar kleinkind al een snoepje heeft toegestopt. Zo zal het altijd blijven gaan, je omgeving, hun meningen, hun idealen, ze zullen allemaal mede van invloed zijn op je opvoeding, Krijgt iedereen in groep 8 een mobiele telefoon dan zal je waarschijnlijk ook overstag gaan ook al had je in je hoofd dat je dat pas op de middelbare school zou doen.

Toch zal je ook ideeën hebben over de opvoeding die je niet los zult laten, ideeën die je blijft bewaken tot het echt niet anders kan.

Zo is het voor mij bijvoorbeeld heel belangrijk dat de kinderen leren dat ze altijd hun eigen mening mogen hebben, deze ook mogen delen maar altijd respect moeten blijven houden voor de ander die wellicht een andere mening deelt.

Daarnaast vind ik het heel belangrijk dat ze leren dat ieder verhaal twee kanten heeft.

 

Ik houd niet van oordelen en veroordelen. Hiermee kun je mensen zonder dat je het in de gaten hebt enorm kwetsen, verkeerd interpreteren en voorbij gaan aan datgene waar het echt om draait.

Dat leef ik mijn kinderen voor en daar praat ik met ze over.

Zo weten zij dat mensen die het hele verhaal niet kennen, de biologische moeder van River en Jeremiah veroordelen om haar drugsgebruik. Niet wetende dat zij als kind al verslaafd is gemaakt en hier nooit begeleiding in heeft gehad.

 

Op dit moment voelt het voor mij alsof er twee kampen ontstaan. De mensen die voor de maatregelen omtrent corona zijn en de mensen die tegen de maatregelen zijn, ongeacht of je wel of niet in corona gelooft.

Ik zie discussies er steeds feller aan toe gaan op social media. Mensen die de ander wakker willen maken, mensen die de ander op hun beurt weer willen overtuigen van hun verdriet.

Vanochtend vroeg River mij, als jij een groep moest kiezen welke koos je dan? Ging je dan bij stop de maatregelen of ging je bij de nog meer maatregelen groep horen?

Voordat ik een antwoord kon geven had Joshua zijn antwoord al klaar. "Mama zou zich nooit aansluiten bij een van hen, die begon wel een eigen clubje met laten we het samen doen". Jeremiah dacht dat hij een grapje maakten en begon te lachen maar Joshua was bloedserieus. "Nee, ik denk dat echt. Mama, doet nooit iets waar ze niet achter staat en is niet bang om dan het eerst alleen te moeten doen".

"Ze is dan niet alleen hoor, ik ga bij haar in de club" antwoordde River direct. "Ik denk ook dat het anders kan, dat we naar elkaar moeten luisteren in plaats van dat iedereen zichzelf wil horen".

 

Wat Joshua zei is waar. Ik zou mij nooit ergens bij aansluiten zonder dat ik er voor de volle 100% achter kon staan. Wat River zei is zo mogelijk nog meer waar. Wat zij zei is volgens mij wat er gebeurt. Iedereen probeert zijn eigen verhaal te vertellen zonder dat we echt luisteren naar elkaar. Stapt iemand in een vliegtuig dan hebben we daar met zijn alle een mening over maar hoeveel van die mensen met een mening weten waarom hij instapt.

Als iemand wil dat er striktere maatregelen komen dan moeten we met zijn alle aankaarten hoeveel bedrijven er kapot gaan terwijl we vergeten te vragen waar die grote angst vandaan komt en of we misschien iets kunnen betekenen voor de ander.

Mijn kinderen kunnen heus ook discussies hebben met elkaar. Soms gaan die er fanatiek aan toe. Ik laat ze dan regelmatig maar leg ze dan wel uit dat schreeuwen geen zin heeft. Op die manier zal je punt nooit de ander bereiken.

Geef voorbeelden, leg je mening uit, heb oog voor de andere mening en kom tot een compromis waarmee je samen verder kunt. Eigenlijk lukt ze dat altijd.

 

Ik wil niet dat mijn kinderen opgroeien met angst. Die angst zit al dieper in ze dan dat ik zou willen. Dat bleek wel toen Kyana wederom positief getest bleek te zijn. Jeremiah was in en in verdrietig, uiteindelijk kwam er hortend en stotend uit dat hij bang was dat er weer mensen in pak in ons huis zouden komen en dat ze Kyana dit keer mee zouden nemen en we haar nooit meer zouden zien.

Angst, je ziet het nu bij zoveel mensen. Angst dat we verleren om in elkaars omgeving te zijn, angst dat iemand dichtbij komt, angst om corona te krijgen, angst dat mensen hun vrijheden opgeven. Ik zie al die angsten dagelijks voorbij komen in de media.

Mijn grootste angst is dat we verleren naar elkaar te luisteren, aandacht te hebben voor de ander zijn mening, aandacht te hebben voor de ander zijn gevoel en ook al is die mening nog zo anders als die van ons om daar dan vervolgens respect voor te hebben.

 

Mijn angst is dat mijn kinderen leren dat je met je mening ergens bij moet horen, in plaats dat je je eigen mening mag hebben. Mijn angst is dat mijn kinderen onbewust leren dat het ok is om mensen met een andere mening dan jezelf een titel te geven als 'Wappie" of een titel als "Die moet nog wakker worden". Een ander moedwillig van je eigen gelijk willen overtuigen komt nooit aan. Het is totaal zinloos als de ander er niet voor openstaat. Je compleet voor de ander zijn mening en verhaal afsluiten is ook compleet zinloos, je zult dan nooit een gefundeerde mening hebben.

Ik waardeer al jullie berichtjes, meningen, tips en vragen en vond dan ook dat ik het jullie verplicht was om open en eerlijk te antwoorden.

Het is mijn persoonlijke mening, net zoals alles wat ik deel mijn persoonlijke mening is. Een mening die ik echt ook weleens bij stel omdat ik dagelijks leer, op allerlei fronten en over allerlei onderwerpen.

Als je mij vraagt wat ik moeilijk vind aan corona, of wilt weten hoe ik denk over de maatregelen, dan kan ik je niet in een zin antwoord geven, helaas.

Ik kreeg van de week een prachtig berichtje in mijn inbox van een collega-blogger. Zij schreef mij dat zij vermoeden dat ik meer achter de maatregelen sta als haar omdat ik heb meegemaakt hoe heftig het is als iemand zo ziek wordt binnen je gezin, terwijl zij juist veel verdriet omtrent de maatregelen zag. Ook haar boezemde het angst in dat iedereen nu zo lijnrecht tegenover elkaar komt te staan terwijl je ook respect voor elkaar kunt hebben. Ze vroeg mij of ik een idee had hoe we mensen weer kunnen verbinden in plaats van tegen elkaar op te zetten.

 

Ik antwoordde direct dat ik haar begreep, dat dit iets is wat mij ook bezig houd en dat ik er over zou denken. Later had ik het er met de kinderen over. Vaak kijken kinderen veel makkelijker tegen dingen aan en hebben oplossingen die zo simpel zijn dat wij ze, als volwassenen, soms over het hoofd zien. "Het probleem is dat iedereen bang is, dan wil je ergens bij horen want dan ben je niet alleen" zei de een. "Het probleem is dat er nog maar weinig mensen zijn die 100% het nieuws geloven, want wat is de echte waarheid", zei de ander. "We gingen het toch niet over de problemen hebben maar over de oplossing" riep er toen een verontwaardigd uit.

En dat is het!

"We moeten gewoon laten zien dat er ook heel veel mensen wel naar elkaar luisteren, elkaar helpen en hoe makkelijk helpen soms kan zijn" "Ja, deel gewoon verhalen en ideeën".

Ik had het er net over met een van de biologische moeders. Ze vroeg hoe de situatie in Nederland was. Haar antwoord was misschien wel het beste advies wat we elkaar kunnen geven. "Don't judge their opion, try to connect". 

Zij vertelde dat ze dit ook altijd toepast bij mensen die discrimineren. "Ik hoef ze dan niet helemaal af te schuiven, er is vast en zeker iets dat we gemeenschappelijk hebben, al is het maar de cola die we lekker vinden".

 

Ik wil over zo'n belangrijk onderwerp zeker niet mijn eigen mening als enige delen, dan zou ik niet voorleven wat ik voel. Daarom heb ik de collega-blogger ook gevraagd haar verhaal te delen bij mij op het blog en mocht jij dat willen dan nodig ik jou ook uit. Haar verhaal kun je morgen hier lezen.

Wellicht leren we iets van elkaar, al was het alleen maar begrip.

Want dat is mijn antwoord op de vraag die zovelen van jullie mij gesteld hebben, ik denk dat respect, aandacht en begrip de beste maatregel is op dit moment en gelukkig hoeft niemand die ons op te leggen en kunnen we die gewoon met ons gezonde verstand toepassen.