Kyana kreeg de afgelopen dagen steeds meer moeite met drinken. Het vreemde was dat eten haar wel goed afging. Ze had minder trek maar het deed haar geen pijn.

Drinken daarin tegen was een helse martelgang. 

Zaterdag dronk ze extreem weinig en hoe ik ook pushte, op een lieve en uiteindelijk ook een boze manier, het mocht niet baten.

Je wilt haar vasthouden maar daarin tegen moest ik via videobellen haar te zien overtuigen van het belang van vocht.

Het resulteerde in huilen aan beide kanten. Zij omdat ze dacht dat ik niet begreep hoeveel pijn het deed en dat ze het echt wel wou maar het gewoon niet kon. Ik omdat het mijn hart brak.

 

Ijsjes, komkommer, van alles probeerde we om maar vocht in haar te krijgen. 

Maar gisteren werd ze warrig, niet de hele tijd maar soms kwam ze niet op woorden en duurde soms het extreem lang voordat ze antwoord gaf. Ik besloot te bellen en te overleggen.

Zij voelde zich zo schuldig, was bang dat ze naar het ziekenhuis zou moeten, uitgerekend op de verjaardag van River.

Ik wou enkel dat ze daar was waar ze moest zijn. Uiteraard respecteer ik haar wens thuis te blijven maar het moet wel verantwoord zijn.

Met de arts aan de telefoon had ik een uitgebreid gesprek, we spraken uiteindelijk af dat ik zou bellen als de situatie verslechterde en anders de volgende dag de huisarts zou bellen om haar te beoordelen.

 

De situatie bleef gisteren eigenlijk gelijk. Door te videobellen op momenten als het avondeten of zoals gisteren het cadeautjes uitpakken is ze er toch een beetje bij. Tijdens dat videobellen zie ik ook haar door pijn verbeten gezicht als ze een slokje neemt. Mensen die Kyana kennen weten dat het geen pieper is, ze is zelfs erg hard voor zichzelf.

Vanochtend belde ik dan ook met de huisarts en die besloot langs te komen om haar te beoordelen.

 

Zijn beschermingsmateriaal deed hij dit keer voor de voordeur aan, waarna hij naar haar kamer ging.

Een tijdje later kwam hij terug en vertelde ons zijn bevindingen.

Kyana is nog niet uitgedroogd maar ze moet wel genoeg vocht binnen krijgen anders moet ze worden opgenomen. Hij maakt zich nog geen erge zorgen, ze gaat dan wel (nog) niet vooruit maar achteruit gaat ze ook niet echt, afgezien van het drinken.

Het duurt lang maar dat schijnt niet uitzonderlijk te zijn. 

Op dit moment is het belangrijk dat ze vocht binnen gaat krijgen, op welke manier dat is maakt de huisarts niet uit. Alles mag meegeteld worden dus ook appelmoes, ijs, soep enz.

Ze weet zelf ook heel goed dat ze voldoende vocht binnen moet krijgen om thuis te mogen blijven, ik hoop zo voor haar dat het haar lukt...

 

Ze slaapt nog steeds heel erg veel en blijft de extreme hoofdpijn houden. Haar saturatie en temperatuur blijven gelijk. Haar bloeddruk was in orde, ze had wel een iets versnelde pols.

Het blijft gewoon uitzieken van een heel naar virus, of eigenlijk zo gewoon is het niet.

Ze ligt nog steeds daar alleen achter die deur. Hoe we toch contact houden vragen veel mensen zich af...

We krijgen enorm veel berichtjes binnen van mensen die zich afvragen hoe dat gaat als je met één persoon in huis geen contact mag hebben, we leggen het graag uit.

 

Kyana zit niet zonder reden achter die deur, ze is ziek en dat is besmettelijk. Sommige mensen sturen dat ze zelf wel bij hun kind waren gaan liggen, iedereen moet het toch krijgen.

Het klinkt ook ergens wel logisch maar zo werkt het niet.

Je weet niet van tevoren hoe ziek jij er van gaat worden. Als je zoals mij ook tot de risicogroep behoort is het ronduit gevaarlijk zelfs om die gok te wagen. Daarnaast als je ziet hoe ziek Kyana is dan weet je ook dat je op die manier niet voor iemand kunt zorgen. Zij heeft mijn hulp nu nodig en juist daarom blijft zij achter die deur. Ze zou het trouwens zelf ook niet anders willen.

 

Dat neemt niet weg dat het zwaar is om zo alleen te liggen. Zeker nu er de hele dag overal berichten verschijnen met nieuwe scenario's en niemand nog echt weet hoe het verloop is. Sommige berichten maken haar bang zoals het aantal doden dat stijgt en zeker in landen zoals Italië en Spanje maar andere berichten maken haar boos zoals die van mensen die de regels aan hun laars lappen. Dan zijn er nog de mensen die berichten verspreiden die niet waar zijn zoals dat er hier meer mensen in huis besmet zijn, dat ze het opgelopen zou hebben in het buitenland of mensen die vinden dat ik een slechte moeder ben omdat ik niet bij haar ben gaan liggen, die berichten maken haar verdrietig.

 

Gelukkig leven we in een tijd waarin het mogelijk is om te videobellen. Dat is nu echt een uitkomst. We deden dat de eerste twee dagen voornamelijk op de bank en hadden het dan veel over hoe voel je, je enz.

Na twee dagen merkten ik dat dat niet werkt. We bellen nu over hoe ze zich voelt en het videobellen gebruiken we om haar te betrekken in het gezinsleven zodat ze zich minder alleen voelt en zodat ze het niet alleen over ziek zijn heeft.

Zo bellen we bijvoorbeeld tijdens het eten. Ze zit er dan wel niet daadwerkelijk bij aan tafel maar ze praat wel wat mee vanuit de laptop die op tafel staat.

Ik heb gemerkt hoe snel je vervalt in het vragen naar hoe voel je je enz. als je iemand niet ziet die ziek is, terwijl zij juist het even over iets anders wou hebben, aan dat ziek zijn dacht ze zelf al de hele dag. Nu hebben we het dus over dingen waar we het normaal ook over zouden hebben. Ze is snel vermoeid dus het zijn korte gesprekjes maar we sluiten ze nu nooit af zonder te zeggen hoeveel we van elkaar houden.

 

Het eten brengen we tot voor haar deur. Dan kloppen we en wacht zij 10 tellen tot wij weer weg zijn. Dan pakt ze het snel en komen wij een tijd daar niet meer in de buurt.

Ze eet met wegwerpbestek (wat ik per toeval nog had liggen) haar bord wassen ze we apart van de rest, met handschoentjes aan, (die we daarna direct in een ziplockzakje weggooien) met heel heet water af.

 

Haar kleding spaart ze twee dagen op in een vuilniszak op haar kamer. Zij appt dan wanneer ze hem neerzet op de gang. Wij pakken die met handschoenen en een mondkapje voor op waarna haar was apart op 60 graden gewassen wordt. 

 

Als zij gebruik moet maken van het toilet is  dat best een gedoe. Ze appt of het kan, waarna ik alle deuren sluit en de kinderen en hond allemaal verzamel in de woonkamer. Zij gaat met een mondkapje en handschoenen aan naar het toilet.

Vervolgens appt ze dat ze op haar kamer terug is.

Dan open ik de voordeur voor frisse lucht, maak haar deurklink en de klink van de wc schoon en poets vervolgens het toilet grondig.

Nadat de wc schoon is, gooi ik ook weer mijn handschoentjes in een ziplockzakje weg en dan kan iedereen zich weer vrij bewegen (behalve Kyana die blijft dus echt 24 uur per dag op haar kamer met uitzondering van haar toiletbezoek).

 

Drinken doet ze uit wegwerpbekertjes die ze verzameld in een vuilniszak op haar kamer.

 

Naar mijn idee heb ik zo de meeste handelingen beschreven. Aangezien we ook heel veel vragen krijgen over wat we graag in huis hadden gehad van tevoren en wat we nu echt veel gebruiken zal ik dat morgen meenemen in het blog.

 

De vorige verhalen las je hier:

update 1

update 2

update 3

update 4

update 5