Ik schreef dat ik mijn kinderen herkenbaar in beeld breng omdat dit ons al heel veel mooie dingen heeft opgeleverd.

Zo hadden we nooit zonder die foto's contact gekregen met de biologische zus van Joshua, iets wat we allemaal nooit zouden hebben willen missen.

 

Ook het contact onderhouden gaat vrijwel allemaal via social media. Nu zou je kunnen zeggen als je eenmaal contact hebt dan kun je het toch afschermen maar er zijn diverse redenen waarom dat niet zo maar te doen is.

De familieleden blijken op zeer regelmatige basis van account te veranderen en lang niet al die namen zijn voor mij vanzelfsprekend aan hun te linken. 

Uiteraard check ik wel of iets eventueel familie zou kunnen zijn anders zou ik nooit verder komen in mijn zoektocht naar familie (die ik ook op andere manier uitvoer maar daarover een andere keer meer).

 

Ik plaatste dus dat blog online en op datzelfde moment plaatste ik ook een foto op Instagram en Facebook van Jeremiah en zijn biologische oma. De moeder van zijn biologische moeder.

Nog geen anderhalf uur later werd ik opeens gevolgd door een leeg account, zonder profielfoto.

Dat zijn toch wel de accounts waar bij mij alarmbellen gaan rinkelen.

 

Ik besloot het even af te wachten want iets in mij zei mij dat dit wel eens iets anders dan een vreemde figuur zou kunnen zijn. 

Wat ben ik blij dat ik naar mijn intuïtie heb geluisterd want enkele uren later was daar in mijn inbox een HI.

Na mijn Hi terug volgende er een zin waardoor ik direct wist dat het om de biologische moeder van River en Jeremiah ging. 

Maanden was ze buiten beeld geweest. Ze was zelfs maanden vermist geweest. Uiteindelijk is ze toen gevonden in een supermarkt waar er snel een foto van haar is gemaakt. Een foto die vooral River erg koestert.

Tussendoor heeft ze enkele keren in de gevangenis gezeten, dat wisten we wel. 

Vanuit Nederland kun je vrij gemakkelijk zien of iemand in Amerika gearresteerd is en hoe lang en waar hij of zij vast zit.

Het klinkt heel vreemd maar soms kan ik wel een gat in de lucht springen als ik zie dat ze gearresteerd is. Ik weet dan in ieder geval dat ze leeft.

Een van mijn angsten is toch wel dat het moment gaat komen dat ik de kinderen moet gaan vertellen dat hun buikmama niet meer leeft. Met haar levensstijl is dat iets wat in de lijn der verwachting ligt.

 

Nu nam ze zelf contact op. Ze vertelde dat ze de foto had gezien en zich daardoor besefte wat de drugs haar afnemen. Het was een eye-opener.

Ze vroeg naar de kinderen en wou graag foto's hebben. Ik stuurde haar enkele door waar ze heel enthousiast op reageerde. Toen vroeg ze uit zichzelf of ze de kinderen mocht spreken. Eerst graag via appen en daarna zou ze verder zien.

Die glimlach op het gezicht van River sprak boekdelen. Intens gelukkig dat haar buikmama terecht was en naar haar vroeg.

Jeremiah was een heel stuk sceptischer en vroeg mij direct waarom ze dat nu wel kon.

 

Ze praten over en weer via getypte berichtjes en daarna stuurde River enkele spraakopnames.

Uit zichzelf gaf hun buikmama toen aan graag te willen videobellen. Beide kinderen stonden te juichen, dit was uniek, dit was waar ze al zo lang naar uitkeken.

We drukte op de knop en de telefoon ging over maar het beeld bleef zwart. 

Al snel volgde er een berichtje dat ze nog even snel haar haren moest kammen en dan zou opnemen.

 

Ik voelde de bui al hangen maar bleef vrolijk en enthousiast voor de kinderen. River bleef ook enthousiast en geduldig wachten maar ik zag dat Jeremiah al door had waar dit toe zou gaan leiden.

We wachten 5 minuten en belde weer....het scherm bleef weer zwart.

"Dit gaat dus niet gebeuren" hoorde ik Jeremiah met een brok in zijn stem zeggen tegen River.

"Natuurlijk wel, ze heeft lange haren daar doet ze gewoon langer over" antwoordde River hem.

Ze bleven daar hand in hand zitten.

 

Weer 5 minuten later drukte we weer op de knop en weer bleef het scherm zwart.

Ik zag dat ze online was.

Jeremiah stoof de kamer uit, schreeuwend "Zie je wel ik win nooit van dat rotspul".

Dat zijn momenten waarop je je als moeder in tweeën wilt kunnen splitsen. Beide kinderen hebben je op dat moment even hard nodig maar kunnen niet bij elkaar zijn op dat moment.

Ik droeg River op pas weer op de knop te drukken als ik terug was en heel hard te roepen als buikmama zelf zou bellen want dan kwam ik er direct aan.

Snel ging ik achter Jeremiah aan die zich onder zijn bureau had verstopt en hartverscheurend huilde.

Ik kroop erbij en wiegde hem. Al binnen enkele minuten viel hij uitgeput in slaap. Ik legde hem snel in bed en ging terug naar River.

 

Zij zat nog steeds vol verwachting te wachten. 

We probeerde het nog een paar keer. Ik wist dat ze niet zou opnemen maar ik wou dat River zelf de beslissing zou nemen dat het genoeg was, ik weet dat dat voor haar het beste is.

Ze heeft daar anderhalf uur gezeten tot ze het aan kon om te beseffen dat haar buikmama niet de telefoon zou opnemen.

Toch bleef ze ondanks het grote verdriet heel blij. "Ze heeft aan mij gedacht en ik heb haar kunnen zeggen dat ik van haar hou".

Het niet nakomen van een belofte is voor de kinderen het moeilijkste wat er is. Had ze niet gevraagd om te videobellen was dit een geweldige ervaring geweest en waren ze beide dolgelukkig.

Nu heeft het de eerste avond en de dag erna een andere uitwerking gehad.

 

Opstandig, verdrietig, niets willen om daarna helemaal in je te kruipen en daarna weer zich te verstoppen.

Zulke dingen moeten verwerkt worden en dat doen ze in de meest primitieve vorm. Dat is heel heftig maar ik ben toch enorm blij dat ze het doen. Het betekent dat ze zich veilig genoeg bij ons voelen om dat te doen en daarnaast is het na een avond en een dag dan ook direct weer in een stuk rustiger vaarwater. 

Door hun hele heftige reactie is het niet iets wat doorsuddert maar iets wat direct explodeert en waar direct aan verwerking wordt begonnen.

 

We hebben er nu over kunnen praten en ze snappen dat hun buikmama het wel wil maar zich schaamt of het niet kan.

River zei "Eigenlijk had ik het kunnen weten want wie kamt nu zijn haar als hij op straat woont of als je eindelijk iemand kan zien die je zo graag wilt zien. Mij had ze best met mijn slaapharen mogen zien".

Jeremiah zei "Drugs zijn het stomste wat er is, ze maken mensen stom zodat ze niet meer echt van iemand kunnen houden, niet zoals het hoort".

Het gevoel van er niet toe doen, het gevoel van minder belangrijk zijn dan de drugs, het gevoel van tweede keus zijn is vreselijk. Dat is wat ze voelen. Dat is waar ik in moet ondersteunen.

 

Toch zijn zij en wij allemaal heel blij dat hun buikmama contact heeft gezocht. Want hoe klein dat momentje ook is geweest hierdoor weten de kinderen wel dat ze aan hun denkt, dat er soms momenten zijn dat haar hart het wint van de drugs, dat ze niet compleet kwijt is en ik weet dat er een ingang is gemaakt door haar.

Ik heb haar nog een berichtje gestuurd om te zeggen wat er is gebeurd erna. Sommige mensen zullen dat niet snappen maar dat is zeer zeker geen trap na, na de moed die ze heeft getoond. Ze heeft mij altijd gevraagd eerlijk te zijn en haar te helpen een moeder in hun leven te kunnen zijn. Daarbij hoort ook dat ik haar vertel dat ze beter niet iets kan beloven wat ze niet waar kan maken. Ook schreef ik dat ik intens veel van haar houd en dat altijd zal blijven doen. Dat als er iets is ze altijd bij mij terecht kan en dat als de tijd voor haar rijp is ik haar help met een afkickcentrum.

I will be there for you.

Ik verwachtte niet dat er een reactie terug zou komen maar die kwam wel.

Ik weet dat jij er bent, dat je niet oordeelt en helpt. Niet alleen met mijn kinderen maar ook met mezelf. Het gaat niet goed, eigenlijk heel slecht. Bid voor mij dat ik sterk genoeg ga worden om dit gevecht aan te gaan. Als ik dat niet ga doen dan ga ik verliezen.....

 

Zo'n bericht is moeilijk. Ik wil er niet eens aan denken dat ze zou verliezen maar toch zweven die gedachtes door mijn hoofd. Als ze hier in de buurt had gewoond was ik gaan zoeken, had ik net zolang gesprekken met haar gevoerd tot ze het aan zou kunnen om af te kicken maar ze woont niet in de buurt. Zij zit in Amerika en ik hier. Ik moet afwachten tot ze weer contact zoekt en hopen dat ze in de tussentijd misschien mijn berichtjes leest. 

Een open adoptie is zo enorm veel waard, het brengt je zoveel mooie dingen maar het brengt ook verdriet en stress.

Stress over hoe het gaat met die ander, die ander waar je je nooit om bekommert zou hebben als ze niet haar kinderen aan jou had toevertrouwd, Dat beseffen maakt dat ik denk dat we met zijn allen meer om elkaar moeten denken want die ander die kennen wij misschien niet maar is vast en zeker net zo belangrijk voor iemand als zij voor ons.