Ik heb thuis de kinderen erop voor proberen te bereiden dat het ook zo kan wezen dat we in Amerika staan en er toch geen bezoeken plaats gaan vinden.

Dat als mensen niet komen dat niets zegt over hoeveel die mensen van hun houden maar dat het soms voor mensen te moeilijk is om mensen waar ze heel veel van houden even te zien als ze weten dat ze ze ook weer moeten loslaten, dat het soms te spannend is voor ze, dat ze soms niet komen om jou te beschermen en dat het soms niet gebeurt omdat de ander te verdrietig is en te boos wordt op zichzelf dat alles zo gelopen is als dat het is gelopen.

Geen enkele reden zegt iets over de liefde voor hun. Niemand hoeft zich schuldig te voelen maar dat gevoel bij een ander wegnemen is niet altijd mogelijk.

Ik heb de kinderen uitgelegd dat we alleen maar kunnen hopen dat we elkaar gaan zien en dat ik er alles aan zal doen omdat moment plaats te laten vinden.

 

Ik besluit die nacht dat ik ook iedere nacht 2 keer een bericht zal sturen. Misschien heeft hun buikmama op dit moment een ander dag en nachtritme en maak ik zo meer kans. 

Terwijl het hele huis slaapt zit ik daar op de grond tegen die muur aan in de slaapkamer terwijl mijn telefoon tergend langzaam oplaad aan het enige stopcontact in die slaapkamer.

Ik stuur haar de foto's van Jeremiah op de plek waar ik 9 jaar geleden de handtekening onder de adoptiepapieren heb gezet. Ik wacht en wacht maar er gebeurt niets.

2 uur later zit ik daar weer op dezelfde plek en stuur ik nog 2 foto's en dan gebeurt waar ik zo op heb gehoopt.

Ze worden gelezen maar hoe lang ik ook wacht er komt geen reactie.

Ik stuur nog een keer de vraag of ze ons wil ontmoeten, in mijn achterhoofd houd ik er rekening mee dat deze vraag haar juist ook weg kan jagen maar ik moet het vragen. We zijn hier maar zo kort, er is geen tijd om af te wachten.

Het blijft stil.

 

De volgende ochtend hang ik weer een hele tijd aan de telefoon om te achterhalen waar onze bagage is. De koffer uit Amsterdam moet inmiddels in Orlando zijn. Na heel vaak doorverbonden te zijn krijg ik eindelijk iemand die antwoord kan en mag geven. De koffer hebben ze meegegeven aan een koeriersdienst en die gaan hem bij het huis waar we verblijven bezorgen. Wanneer en hoe laat is een raadsel ook voor de koeriersdienst als ik die uiteindelijk aan de lijn krijg.

De andere bagage is nog niet boven water.

We besluiten niet te wachten op de koeriersdienst want deze geven aan dat het eigenlijk nooit overdag wordt bezorgd. Het voelt als tijdsverspilling om dan thuis te blijven wachten. 

 

Een klein stukje van het huis vandaan ligt Disney Wildlife Preserve. Geen pretpark zoals de naam Disney bij veel mensen wel doet vermoeden maar een natuurreservaat. Een prachtig stukje natuur waar voor ons speciale herinneringen liggen.

Een van de eerste foto's die ik zag van River werd hier genomen. Zij ging om diverse redenen direct na haar komst bij haar pleegouders met hun kamperen vlakbij dit reservaat. Toen de foto naar mij gestuurd werd verzekerde ze mij dat ik absoluut hier ook heen moest gaan en dat deden we destijds uiteraard en nu dus weer.

Je moet je registeren bij aankomst zodat ze weten hoeveel mensen er in het reservaat zijn en of iedereen er voor zonsondergang weer weg is. Tijdens de wandeling zien we allerlei prachtige grote vlinders, otters, slangen en een krokodil. River luistert naar alle verhalen en vraagt op alles door. Je kunt vanaf dat we aankwamen in Amerika zien dat deze reis exact is wat ze nodig had. Ze zweeft door de dagen maar dan staat ze opeens stil, ze staart voor zich uit over het meer. We gunnen haar de tijd, dit moment dat ze even zelf moet beleven. Na een paar minuten komt ze aangerend, geeft mij een knuffel en zegt dan 'Als ik haar niet ga zien dan neem ik haar dat wel kwalijk dan ga ik haar wel laten weten dat ik er boos om ben. Niemand heeft mij gevraagd of ik het moeilijk vond om geadopteerd te worden dat deden ze ook gewoon, dan moet zij ook maar eens een keer gewoon iets doen. Moeilijk of niet ze doet het maar'.

Ik wil nog op haar statement inhaken maar ze rent al voor mij uit terwijl ze af en toe een radslag doet midden op het pad.

Soms is iets ook gewoon een tekst die je moet mededelen, niet iets waarover je in gesprek wilt gaan.

 

Zodra we het reservaat uitrijden besluiten we naar een outlet-mall te rijden zodat we daar nog wat hoognodige dingen kunnen kopen die we nu echt missen nu onze bagage er niet is.

We kopen het hoognodige en ziet Joshua de foodcourt van de mall en spot daar ook direct het eten dat zijn moeder altijd at toen ze zwanger van hem was. Het is misschien nog niet echt een tijdstip om te eten maar we besluiten dit moment wel aan te grijpen. 

Thuiskomen in je land is niet alleen in de buurt zijn van de mensen waar je bij hoort, het zijn ook de geuren, de temperatuur, het ( in ieder geval voor je gevoel ) minder opvallen maar ook zeker het eten. Intens gelukkig eet hij de noodles die zijn buikmama altijd at toen ze zwanger van hem was en waar ze nog steeds gek op is.

Natuurlijk kan je thuis ook noodles maken maar dat is absoluut niet hetzelfde. Het gaat om het hele plaatje en dat dat plaatje compleet past bij hem en hem zoveel meer doet dan een bakje afhaalnoodles is meer dan ontroerend om te zien. Bij iedere hap die hij neemt zie je het, hij is gelukkig.

 

Daarna gingen we richting het huis waar we verbleven. Terwijl we de bocht omreden zagen we plots onze koffer voor het huis staan. Het is absoluut een veilige wijk waar we verbleven maar om nu een volle grote koffer onbeheerd voor een huis neer te zetten is wel een beetje vreemd. Op de koffer zat een kaartje met daarop de tekst dat de koerier vooraf even met de eigenaar van de koffer contact moest opnemen. Nou, dat was niet gelukt blijkbaar maar de koffer was er. Dit was dan wel niet de koffer waar veel kleding in zat maar wel de koffer waar de zorgvuldig uitgezochte cadeautjes voor iedereen die we hoopten te ontmoeten in zat. Kleding enz kan je wel nieuw kopen maar typisch Hollandse cadeautjes worden wat lastiger om te regelen dus we waren enorm blij dat dit de koffer was die boven water was.

 

Terwijl ik alles opruimde zwom de rest in het zwembad.

We pakte 's avonds een tas in met wat spullen voor een nachtje weg want de volgende ochtend zouden we vertrekken richting St Pete om daar herinneringen op te halen.

Ik stuurde voor het slapen gaan nog alle mensen die we wilden gaan zien een berichtje en al snel kreeg ik een reactie van Joshua zijn zus. Ze had het heel druk gehad en dus nog niet eerder de berichtjes gezien maar ze wilde niets liever dan hem zien. We spraken af om elkaar woensdagavond te ontmoeten.

Nog even liep ik naar hem toe om te kijken of hij nog wakker was. Dat was hij en die blik toen ik hem vertelde dat we zijn zus gingen zien was onbeschrijfelijk. Dit is waarom we hier waren, dromen doen uitkomen!

Als ik nog een blik werp op mijn telefoon voordat ik in bed stap is daar ook een berichtje van een van de broers van River en Jeremiah, ze willen samen graag ons ontmoeten maar hoe en wat moeten ze nog verder bespreken.

Ik voel aan alles dat er meer achter dit berichtje zit en antwoord dan ook enkel dat we ernaar uitkijken om hun te zien en het wel horen als ze kunnen.

Het liefste spreek ik uiteraard een datum, tijd en plek af maar ik voel aan alles dat als ik daar nu om vraag ik de kans op een daadwerkelijke ontmoeting extreem verklein. 

Ook die nacht stuur ik weer foto's naar de buikmama van River en Jeremiah en het is binnen een minuut raak, de foto's worden bekeken. Ik schrijf dat het ons fantastisch lijkt om haar te ontmoeten maar wat ze ook beslist wij van haar houden. Het wordt gelezen en dan is ze offline.

Ik stap weer terug in bed maar kan de slaap moeilijk vatten. Waar doe je goed aan, wat moet je wel of juist niet zeggen. Ik pak mijn telefoon er nog even bij en scroll door de berichten die ze ooit schreef. Daar zie ik dat ik dit ooit letterlijk aan haar heb gevraagd. Ze schreef toen terug 'Doe wat je voelt, dat is wat je intuïtie je ingeeft dan zit je altijd goed'. 

 

Hoe het verder ging lees je binnenkort.