We waren geland, eindelijk waren we daar waar we al zo lang wilden zijn.

Langzaam liep het vliegtuig leeg, iedereen op zoek naar zijn of haar bagage bij de bagageband maar onze koffers waren al een dag eerder aangekomen dus die moesten ergens anders zijn maar waar. Dat bleek namelijk nog niet zo eenvoudig om te achterhalen. 

Waar ik in al mijn naïviteit had bedacht dat zulke bagage op een vaste plek bewaard zou worden tot de bijbehorende passagiers gearriveerd waren, bleek dat in de realiteit anders te liggen.

Ze konden een koffer vinden maar die was aan de andere kant van de luchthaven en daar mochten wij niet naar toe. We zouden moeten wachten tot die koffer naar deze kant kwam. Hoe dat zou gebeuren en hoe lang dat zou duren kon niemand vertellen. We moesten maar gewoon bij de bagageband beneden gaan wachten.

Drie kleine handbagage-koffers bleken achter de incheckbalie te liggen en 1 koffer bevond zich in Amsterdam.

Braaf gingen we beneden zitten wachten. De stemming zat er het eerste uur nog wel in maar toen was het genoeg. Ik wou nu mijn bagage, de auto halen en dan richting het huis dat we gehuurd hadden.

Ik was toch niet helemaal hierheen gevlogen om mijn tijd te verdoen aan wachten?

Het was warm, we stonden nog steeds in dezelfde kleding die we inmiddels al 3 dagen aan hadden, niemand kon duidelijkheid verschaffen over hoe lang alles nog zou duren en of de koffer die in Amsterdam stond nog deze kant op zou komen. 

Terwijl je zou verwachten dat de kinderen waarvan de roots hier lagen er helemaal klaar mee zouden zijn en naar buiten zouden willen, eindelijk aan het avontuur beginnen waarvoor we gekomen waren, waren zij degene die compleet in de situatie berusten.

Ze waren thuis, thuis in Amerika, de rest zou nu ook wel goedkomen.

 

Na ruim 2 uur wachten was er dan eindelijk een koffer. Over de andere bagage konden ze nog niets zeggen en ik besloot dat ze mij dan maar moesten bellen zodra er meer duidelijk was. De auto bleek niet meer op de luchthaven te zijn en het wachten begon opnieuw. Dit keer gelukkig wel wat korter want na nog eens een uur wachten zaten we dan eindelijk in de auto. Wat een bakbeest!

Nog even langs de supermarkt want eten was inmiddels ook al een flinke tijd geleden en daarna door naar het huis waar we zouden verblijven.

Iedereen was moe en na een paar happen van het eten besloten we dan ook allemaal ons bed in te kruipen.

 

Dat moment van wakker worden de volgende ochtend is onbeschrijfelijk. De zomerkleding werd aangedaan, de voordeur werd geopend en je kon het gewoon zien. Deze kinderen waren thuis.

Thuis is geen huis daar ben ik na al die jaren wel achter. Thuis is zoveel meer. Thuiskomen is een gevoel, een combinatie van zoveel dingen tegelijkertijd. 

Geuren, smaken, temperatuur, omgangsvormen, cultuur, alle mensen om je heen, samen zorgen ze voor een gevoel van thuiskomen.

Iemand die zelf geadopteerd is schreef mij dat ze het aan de kinderen kon zien. Dat stukje dat ze zelf zo goed herkende. Gelukkig zijn in Nederland, daar ook echt op je plek zijn maar als je dan in je land komt waar je geboren bent je echt compleet voelen, thuiskomen.

Ik vond het prachtig om te zien hoe goed die eerste ochtend hun al deed, hoe fijn ze zich voelde door alleen maar die voordeur te openen en te lopen over de stoep voor het vakantiehuis maar tegelijkertijd vond ik het schrijnend. Door ze te adopteren had ik ze dit gevoel ontnomen. Zo voelde het op dat moment. Door hun mee te nemen naar Nederland waren ze nooit echt thuis.

Gedurende de vakantie zou ik er achter komen dat dit inderdaad het geval is maar dat het geen reëel beeld is. Hoe zij nu naar Amerika komen en Amerika ervaren is op een totaal andere manier als dat ze het zouden ervaren als ze daar waren blijven wonen. We zagen de verhalen, we hoorden de verhalen hoe hun leven dan was geweest. Er was geen andere optie dan adoptie naar het buitenland.

Zoals een familielid zei 'Juist doordat ze ergens anders opgroeien krijgen ze de kans om van hun vaderland te houden, om er de mooie dingen van te zien. Zouden ze hier gebleven zijn dan was er niets geweest om van te houden, dan hadden ze enkel de schaduwkant leren kennen'.

Wat die schaduwkant is en waarom het niet anders kon is iets wat ik nu met eigen ogen zag tijdens deze vakantie (het wat en waarom zal ik nog een keer uitgebreid uitleggen in een blog).

Maar ondanks dat het niet anders kan, ondanks dat dit de beste oplossing is, is het bitterzoet om te zien hoeveel thuiskomen kan doen met een kind.

 

De eerste plek die we zouden bezoeken stond al een tijd vast. Een planning voor zo'n vakantie lijkt misschien een beetje overdreven maar het geeft enorm veel rust door de duidelijkheid die het biedt. Ieder kind wist wat er die dag ging gebeuren, de planning was er zowel in plaatjes als in tekst.

Iedereen stapten enthousiast in de auto en toen begonnen de verhalen. De herinneringen aan de plek waar we naar toe reden werden opgehaald. Celebration is een plaats waarbij Disney het doel had de perfecte stad te creëren. Voor ons is het een perfecte stad. 

Celebration is het stadje waar ik de adoptiepapieren tekende voor Jeremiah. Daar in de Starbucks zetten ik 9 jaar geleden mijn handtekening op alle documenten waarna ik Jeremiah in mijn armen mocht sluiten. Een ongewone plaats en zeker ook niet normaal voor Amerikaanse begrippen maar het kwam toen zo uit doordat de medewerker van het adoptiebureau het ongelooflijk druk had en naar Miami moest voor een speciale casus. Het was tekenen in Celebration of nog 1 a 2 dagen wachten en dan op kantoor tekenen. Je snapt dat de keuze snel gemaakt was.

Ik vergeet het nooit meer. Dat moment aan dat kleine ronde tafeltje. 

De kinderen die achter mij stonden te wachten. De medewerkster van het adoptiebureau die in een enorm snel tempo alle tekst doornam uit de papieren en ik die alleen nog maar kon denken "Maar ik heb geen pen bij mij'.

Ook de medewerkster van het adoptiebureau bleek geen pen te hebben en zo kwam het dat de hele Starbucks opeens wist wat er aan dat kleine ronde tafeltje gebeurde. 

Een pen werd aangereikt, ik zetten op alle plekken waar het moest mijn handtekening, kreeg een dikke knuffel van de medewerkster van het adoptiebureau en op het moment dat ik de kinderen zei 'Jullie hebben er een broertje bij, alles is nu officieel', ging iedereen in een keer staan in die Starbucks en begonnen ze luid te klappen, de God bless you klonk luid en terwijl wij naar de uitgang liepen legde iedereen die we passeerde een hand op onze schouder en wensten ons alle geluk van de wereld.

Er valt heel veel te zeggen over Amerikanen maar dit is iets wat echt zo gebeurt zoals je in films ziet. Je het gevoel geven dat je iets samen beleeft, dat je elkaar kent. 

Disney wou er een plaats van maken waar dromen zouden uitkomen, dat is zeker gelukt.

Nu kwamen we er terug, dit keer zonder dat er papieren getekend moesten worden maar met dat jongetje dat ik nadat ik die papieren had getekend mijn zoon mocht noemen, aan mijn hand.

Hij kent de verhalen maar daar op die plek, de plek waar ons samen begon kwam alles nog veel meer binnen.

We liepen de route om het meer die we toen ook liepen. We zaten in de schommelstoel aan de rand van het meer waar ik die eerste momenten met hem ook zat, toen met hem in mijn armen, dit keer hand in hand. Ieder in onze eigen schommelstoel. 9 jaar geleden fluisterde ik in zijn oor hoe speciaal hij is, hoe ik alles voor hem zou doen, dat ik er altijd voor hem zou zijn.

Nu vertelde ik hem die verhalen en vroeg hij keer op keer of ik het nog een keertje wilden vertellen.

 

De herinneringen aan die dag, 9 jaar geleden, werden door iedereen opgehaald. Iedereen had zijn of haar eigen momenten aan die dag.

Het klinkt simpel, teruggaan naar een plek maar het is vol emoties en ik kan je verzekeren dat die extra hard binnenkomen als er sprake is van een jetlag. Ik besloot dan ook dat dit voldoende emoties waren voor vandaag en we de wandeling die verbonden is met River haar start door zouden schuiven naar de volgende dag.

Na een laatste drankje in Celebration gingen we op weg richting Disney Springs. Disney Springs is een winkel- en uitgaansgebied in het Walt Disney World Resort dat vrij toegankelijk is. Je vindt er allerlei winkels (waaronder de grootste Disneystore ter wereld) en restaurants.

De dag sloten we af in het zwembad bij het vakantiehuis.

Als ik die avond Jeremiah naar bed breng vertelt hij eerst nog even over de dag en hoe fijn hij het allemaal vond en dan kijken die grote ogen mij aan 'Mama, hoe groot is de kans dat ik buikmama ga zien? Hoeveel procent is die kans? Ik wil het heel graag maar misschien ga ik mezelf wel vertellen dat ik het niet wil dan doet het ook geen pijn als het niet lukt'.

Ik verzeker hem dat je altijd mag voelen wat je voelt, dat je geen pogingen hoeft te doen om dingen niet te willen omdat ze dan misschien minder pijn doen. Ik leg hem uit dat het mij nog niet gelukt is om haar te bereiken maar dat ik alles maar dan ook alles ga proberen om haar te kunnen zien. Als het niet lukt is het niet omdat ze jou niet wil zien maar omdat het haar niet lukt.

Dan draait hij zich om, legt zijn hoofd op zijn aap en zegt dan 'Slim van buikmama dat ze jou koos als mama he, ze wist dat ze iemand nodig had die bleef proberen'.

Ik geef hem een kus en loop direct door naar de wc waar ik mijn tranen de vrije loop laat en besluit om letterlijk alles op alles te zetten om haar te zien te krijgen.

Niet alleen voor de kinderen maar ook voor haar, ze moet weten hoeveel er van haar gehouden wordt. Opeens is daar dat oersterke instinctieve gevoel dat dat meer dan ooit belangrijk is.

 

Je leest binnenkort hoe het verder verliep.