Persoonlijk
Waar eerder regelmatig nieuwe artikelen verschenen op het blog is het al een tijdlang stil. Regelmatig krijg ik de vraag waarom dat zo is en of het zo blijft, het blog misschien wel verdwijnt of dat ik het weer ga oppakken.
Ik besloot er een blog over te schrijven zodat ik uitgebreid antwoord kan geven op deze vragen.
Even niet een vervolg op onze reis naar Amerika maar wel een blog dat ik even moet delen.
Het thema van die maandag lijkt wel het tevergeefs in contact proberen te komen met de mensen die ik moet bereiken.
Of het nu om de koffers gaat of om mensen die we willen zien, het lijkt niet te lukken tot het einde van die dag.
Je leest hier verder hoe het na deel 1 , deel 2 en deel 3 ging.
Vandaag is het een jaar geleden dat je er plots niet meer was.
Geen afscheid, geen bewuste laatste woorden.
11 jaar geleden was er een vrouw aan de andere kant van de wereld in totale paniek.
Ze wist dat ze aan de vooravond stond van iets wat ze niet kon laten gebeuren maar hoe ze het kon voorkomen wist ze niet.
Mensen zullen weten hoe hun start is geweest.
Ben je niet bang dat mensen hun erop zullen veroordelen?
Nee, ik weet dat ze op dingen veroordeeld en beoordeeld zullen worden. Hun huidskleur, hun achtergrond en juist dat is de reden dat ik het deel.
We vinden in Nederland dat we iedereen gelijk moeten behandelen maar tussen vinden en doen ligt nog een enorm verschil.
Het is al weer 5 jaar geleden dat een leuk museumbezoek binnen een seconde veranderde in een nachtmerrie.
Ik schreef laatst al over River haar oogproblemen en wat er gebeurde toen ik het haar buikmama vertelde.
In dit blog lees je het vervolg hier op.
Al een paar jaar loopt River bij de oogarts en de laatste tijd kregen ze haar zicht niet meer gecorrigeerd.
Er kwamen extra onderzoeken en die bevestigde dat ze ondanks haar bril niet scherp zag.
We werden doorverwezen naar zowel VISIO als het UMCG om uit te zoeken wat er aan de hand is.
Op een moment als dit merk je extra wat een open adoptie inhoud en ook dat het dan niet altijd makkelijk is.