Er gaan weken voorbij dat ik er niet aan denk. Soms komt het ineens weer in mijn gedachten voorbij. Zelfs na al die jaren. Het kindje dat nooit kwam. Hoe zou het gaan? Hoe zou het met de geboortemoeder gaan? Is alles op zijn pootjes terecht gekomen? Het is geen gevoel van spijt. Ik weet dat het zo goed is. Dat het zo moest zijn. Daar twijfel ik geen moment aan. Maar er was toch een korte periode waarin we dachten dat wij ouders zouden worden van een kindje. En dat kindje, dat was niet Bram.