Het is een doodgewone donderdagavond. Mijn vriend en ik zitten op de bank een serie te kijken. Ik ben moe en de moed zit onder in mijn schoenen. Adoptie, wachten, teleurstellingen, nog meer wachten. Ik heb het gehad. Niet dat ik wil stoppen, absoluut niet. Maar ik ben er gewoon even he-le-maal klaar mee.