In mijn vorige blog las je hoe ons eerste jaar "proberen" verliep. Vandaag lees je hoe het verder ging en hoe we uiteindelijk uitkwamen bij adoptie.

Vandaag lees je deel 1 van wat vooraf ging aan de start van het adoptie-avontuur van Sophie. Zwanger worden, dat kon toch geen probleem zijn, iedereen in de familie was het heel snel, dus dat moest goed gaan. Helaas bleek dat iets anders te lopen.

30% van de vrouwen is binnen 3 maanden zwanger, 70% van de vrouwen is binnen 6 maanden zwanger, 80% van de vrouwen is binnen een jaar zwanger, 90% van de vrouwen is binnen 2 jaar zwanger. Bij mij kwam dat moment nooit. Niet na maanden, niet na jaren. Never Ever.

Onlangs had ik een gesprek met een ontzettend leuke en wijze buurvrouw, die jarenlang in de zorg gewerkt heeft. Tijdens één van onze "tuinhekgesprekken" gebeurde het volgende: "Ik vind toch dat je dit een keertje aan moet snijden, Natasja " sprak de buurvrouw monter. "Maar het is al zo lang geleden. En er zijn er veel die echt hun best deden en betrokken waren" sputterde ik tegen. Tot ze mij een heel goed punt gaf om het wel te doen, dus bij deze!