Het is 25 november. 12 dagen na de geboorte van onze zoon. Ik kijk uit het raampje in het vliegtuig. Het is nacht en de lampjes van de stad verwelkomen ons als kleine vuurvliegjes onder ons. Dit is het dus, het land, de stad waar ons kindje is geboren. We zijn nu enkele uren en kilometers verwijderd van onze baby, waar wij al zoveel jaren op wachten.

Het is een zonnige dag, en ik sta met mijn vriendin op het strand. Met de voetjes in de zee, terwijl we onze kids nauwlettend in de gaten houden langs de vloedlijn. In eerste instantie dacht ik Nee. Ik bedoel, ik werk nog, zie mijn vrienden gelukkig nog regelmatig. Ben nog niet van mijn zwarte humor af en heb ook gewoon nog het gevoel dat ik Natasja ben, en niet alleen Mama.Maar als ik er dieper over nadenk, besef ik dat alles is verandert. Is dat erg? Totaal niet!

Vandaag is het weer zo ver. Arjan en ik nemen een vrije dag op. We gaan er samen met Bram een leuke dag van maken, inkopen doen, slingers ophangen, ballonnen opblazen. De BBQ wordt aangestoken, de wijntjes liggen koud en biertjes zullen rijkelijk vloeien. Onze vrienden, in onze tuin. Zomaar op een doordeweekse dag. Zomaar? Nou, niet helemaal.

Een week die voor het grootste gedeelte in het teken stond van adoptie. Van samen met een stukje van je roots, je thuishaven verkennen, samen spelen met allemaal Amerikaanse vriendjes en ouders die je ook zo gunt om het ouderschap, wat in hun hart al zo aanwezig is, het moment te laten beleven dat ze hun kind in armen mogen sluiten.

Ik zeg heel eerlijk dat ik tijdens het gehele proces van adopteren eigenlijk nooit heb stil gestaan bij de biologische opa's en oma's. Altijd heb ik gezegd dat contact, met de biologische moeder of nog mooier met de biologische ouders, mij een enorm voorrecht leek. Geen spoorloos verhalen maar van beide kanten weten wat er speelt. Als je dan de kans krijgt om die opa en oma ook te ontmoeten is dat zo'n kostbaar geschenk.

Gisteren is ze zes geworden. Ondanks dat ze niets heeft met cadeautjes enz., keek ze al weken uit naar haar verjaardag. Op deze dag denk ik nog meer dan anders aan haar buikmama en herbeleef ik het moment dat het telefoontje kwam dat er een klein, dapper meisje was geboren waarvan ik moeder mocht worden.

Niet alleen is zij trotse moeder van Bram, die via adoptie in haar leven terecht kwam maar heeft zij inmiddels ook een passie ontwikkelt om mensen duidelijk te maken hoe dapper het is om je kind af te staan. Je kind afstaan doet niemand zonder reden, redenen waarom kunnen we allemaal invullen. Jammer daarbij is, dat vele vergeten dat die redenen niet zomaar zijn ontstaan.

Hij is erg stil en bij iemand met volume standje hard, valt dat extra op. Terwijl ik de auto parkeer, kijkt hij mij aan met hele grote ogen. "Mam, P zegt dat jij mij hebt gekocht en omdat ik bruin ben en jij wit, ben ik dus een soort slaaf". Ik weet niet wat ik hoor en kan dan ook eerst alleen maar uitbrengen, "natuurlijk niet mannetje".