11 jaar geleden was er een vrouw aan de andere kant van de wereld in totale paniek. Ze wist dat ze aan de vooravond stond van iets wat ze niet kon laten gebeuren maar hoe ze het kon voorkomen wist ze niet.

Met grote regelmaat krijg ik de vraag hoe mijn kinderen aan hun namen komen, of ze meerdere namen hebben en of ze anders zijn genoemd nadat ik ze geadopteerd heb. In dit blog geef ik antwoord op al die vragen.

Een prachtig prentenboek voor als er een broertje of zusje op komst is of om uit te leggen hoe een baby in de buik groeit. Wie weet ben jij degene die dit boek straks thuis heeft. Lees snel hoe je kans maakt!

Wat een mooie, lieve en ontroerende reacties kregen we op zowel de Moederdag-blogs als op de Mom2Mom over Moederdag. Tussen de reacties kwam één vraag meer dan 25 keer terug. Kan je echt wel even veel houden van andermans kind als van je eigen? Kan dat en had ik twijfels? Ik vertel het je vandaag.

Ik ben zwanger!" "Wat een verrassing! Wat tof, gefeliciteerd!" roep ik enthousiast uit! Tot zo ver niks geks. Het is een gesprek wat tientallen keren gevoerd wordt. Toch voel ik een paar gezichten mijn kant op draaien. Vragende blikken, Misschien afwachtend, observerend. Of met een lichte angst, ironie of met een licht gevoel van medelijden."Oeh, het zal voor jou wel een dingetje blijven zijn he, zo'n zwangerschap" hoor ik vragen. Dan wordt het stil.

In mijn vorige blog las je hoe ons eerste jaar "proberen" verliep. Vandaag lees je hoe het verder ging en hoe we uiteindelijk uitkwamen bij adoptie.

30% van de vrouwen is binnen 3 maanden zwanger, 70% van de vrouwen is binnen 6 maanden zwanger, 80% van de vrouwen is binnen een jaar zwanger, 90% van de vrouwen is binnen 2 jaar zwanger. Bij mij kwam dat moment nooit. Niet na maanden, niet na jaren. Never Ever.

Ik schreef het al in, wat deel je wel en wat deel je niet, dat ik een gesprek had met één van de kinderen. Een gesprek waar ik torenhoog tegenop zag maar wat totaal anders verliep dan ik ooit had kunnen bedenken. Hoe het verliep, lees je nu.

Eerder was te lezen hoe Natasja uitkwam bij adoptie, en kon je meelezen hoe de fertiliteitsbehandelingen haar leven jarenlang op zijn kop zetten. In deze blog lees je één van de grootste ergernissen van haar -en vele andere vrouwen.

"Wij kunnen niets meer voor u doen, het spijt me" Ze gaf ons een hand. En daar stonden we dan. Onze jas was niet eens uit geweest. Het gesprek had nog geen minuut geduurd. Anderhalf jaar. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Prikken, meten, testen, janken en weer doorgaan. En dat alles was voorbij in één minuut. Ons fertiliteitstraject. Het traject dat elke dag, van uur beheerste kwam met het dichtslaan van een deur tot einde.