Ik ben een vrij open boek. Mensen mogen vrijwel alles van mij weten. Het doorbreken van een taboe of open zijn over zaken die gevoelig liggen of waar niet zoveel over gepraat wordt vind ik niet moeilijk. Juist door open te zijn over dingen denk ik dat je begrip kunt krijgen voor bepaalde zaken want hoe kan iemand iets echt begrijpen als hij of zij de situatie niet kent. Toch zijn er ook dingen waarover ik het moeilijk vind om te schrijven.

Ik had geen zwarte afbeelding op mijn tijdlijn en kreeg daar enorm veel kritiek op. Hoe kon ik dat niet doen terwijl ik juist de week er voor nog over white privilege had geschreven? Ben ik van mening veranderd? Nee, zeker niet maar het kwam opeens akelig dichtbij en als witte vrouw had ik toen de kans om mij even terug te trekken, een kans die een zwarte vrouw in mijn situatie niet had gehad, daar ben ik mij bewust van en dat moet veranderen!

Ik stelde afgelopen week op Instagram de vraag of er onderwerpen of vragen waren die jullie graag beantwoord zouden willen zien op het blog. Blij verrast was ik door de vele reacties. De vraag die het vaakst gesteld is afgelopen is hoe de kinderen elkaar zien. Een vraag die ik deze week zal beantwoorden.

Misschien ben ik een tikkeltje naïef maar ik wil en blijf er in geloven! Vier ik nog Sinterklaas? Jazeker, en ik vertel je ook graag waarom ik dat doe en wat ik alle kinderen toewens.

Iedere blogger hoopt dat zijn of haar blog goed gelezen zal worden maar wat als je blog viral gaat en je geen grip meer hebt op het verhaal en de reacties. Als je enkel nog de statistieken kunt zien en een klein topje van de reacties, dan blijkt dat woorden loslaten best moeilijk is.

Toen de Raad van de Kinderbescherming mij tijdens de raadsgesprekken vroeg hoe ik dacht om te gaan als mijn kind in aanraking kwam met racisme dacht ik nog "als". Al snel zou ik leren dat de wereld heel anders in elkaar zit, dan tot ik tot op dat moment had gedacht. Pas sinds zijn komst ben ik mij bewust van mijn eigen huidskleur en wat daar mee samen valt.