Wie mijn stories wel eens voorbij ziet komen ziet dat mijn kinderen geen 'ik zit netjes en blijf daar zitten'-kinderen zijn. Nee, het liefst hangen ze ondersteboven ergens te bungelen, klimmen tot duizelingwekkende hoogtes in bomen en balanceren op een randje. Ik houd mijn hart regelmatig vast en enkele jaren geleden riep ik nog de hele tijd 'Pas op' en 'Niet doen' maar nu laat ik ze. De vraag waarom ik dat doe krijg ik heel vaak, ik vertel het je graag.

Ik schreef laatst over de vragen die beantwoord moesten worden voor schooltijd omdat ze anders de hele dag in zijn hoofd zouden blijven ronddwalen. Vragen waarop ik eigenlijk ook geen antwoord heb. Daarop kreeg ik enorm veel vragen binnen, eigenlijk allemaal over hetzelfde, of ik niet bang ben dat ze ook zo worden.

Houden van en vertrouwen hebben leken mij vroeger dingen die iedereen bezat maar inmiddels weet ik (flink door de wol geverfd) dat, dat heel anders ligt en dat één simpele opmerking er voor kan zorgen dat je weer 10 stappen terug doet.

De meeste aanstaande ouders in het adoptietraject hebben er een haat-liefde verhouding mee, want jemig, wat is dat moeilijk? Hoe kun je jezelf nou "verkopen"? zonder dat je jezelf verliest? Hoe kun je nou eerlijk zijn, zonder te eerlijk te zijn? Hoe val je op tussen al die andere leuke, lieve, originele en mega knappe koppels? En waar moet je op letten?

Ik ben aan het werk als mijn telefoon wel tien appjes na elkaar binnenkrijgt. Dat kan er maar één zijn. Mam, ik ben geslaagd! Trots is te zacht uitgedrukt. Hij, waarvan ze in groep drie al zeiden dat hij ZO anders was dat het schoolsysteem daar geen rekening mee kon houden. Hij heeft het gedaan!!!