11 jaar geleden was er een vrouw aan de andere kant van de wereld in totale paniek. Ze wist dat ze aan de vooravond stond van iets wat ze niet kon laten gebeuren maar hoe ze het kon voorkomen wist ze niet.

Ik wou haar beschermen tegen de keiharde waarheid. Ik dacht het goed te doen maar deed het daardoor juist zo fout. Ze wil duidelijkheid en die kreeg ze in Amerika van haar biologische oma. Daar ging een enorme boosheid en groot verdriet aan vooraf. Want wat doet het pijn als je, je kind zo stuk ziet gaat. Een afkomst zegt niets over je toekomst en voor die afkomst hoeft ze zich zeker niet te schamen dat heeft haar oma ons wel duidelijk gemaakt. Wat had ze gelijk!

Ik krijg regelmatig berichtjes van mensen die zelf geadopteerd hebben, geadopteerd zijn of mensen die er een bepaalde mening of vragen over hebben. "Je doet net alsof het altijd leuk is met biologische ouders en alsof het altijd mogelijk is". Nou, het is niet altijd leuk en nee, het is niet altijd mogelijk. Ook bij ons niet.

Er zijn momenten dat je gewoon een opmerking maakt zonder dat je er echt verder bij nadenkt of dat je erbij stil staat, dat die ene opmerking een hele trein aan gesprekken zou kunnen veroorzaken. Van de week gebeurde mij dat.

Sommige zinnen zijn moeilijk om op te schrijven. Sommige zinnen krijg je haast niet uit je mond. Een zin als twee van mijn kinderen zijn verslaafd, is er zo een. Voor mij is die zin de keiharde waarheid. Ik zei het altijd anders en dan nog het liefst niet, tot iemand mij liet inzien dat ik zo mijn kinderen écht niet help.