Ik houd ervan als mensen rechtstreeks zijn, als ze er geen heel verhaal van maken maar to the point komen en zeggen wat ze eigenlijk willen zeggen. Eerlijk, oprecht en ja dat kan soms confronterend zijn maar dan weet je wel waar je aan toe bent. De mensen die mij goed kennen zullen mij dan ook nooit verpakt iets vertellen, ze weten dat ik kriebels krijg van mooie praatjes en een gruwelijke hekel heb aan leugens. Zoiets kan dan wel een eyeopener zijn.

Moederdag is een van die dagen die extra betekenis krijgt als het plaatje niet standaard is. Of dat nu is omdat je gewild of ongewild kinderloos bent, je een sterrenkindje hebt, je geen contact hebt met je kinderen, je kind niet bij je woont of zoals hier thuis omdat er mama's gemist worden.

Wat als we te laat zijn? Wat als de kans om haar te zien er niet meer komt? Wat als... het zijn woorden die de laatste dagen steeds vaker door mijn hoofd schieten. Wat als ik hun moet vertellen dat hun buikmama er niet meer is.

Ik krijg regelmatig berichtjes van mensen die zelf geadopteerd hebben, geadopteerd zijn of mensen die er een bepaalde mening of vragen over hebben. "Je doet net alsof het altijd leuk is met biologische ouders en alsof het altijd mogelijk is". Nou, het is niet altijd leuk en nee, het is niet altijd mogelijk. Ook bij ons niet.

Het moment dat River de eerste Halloween-spullen in de winkels ziet verschijnen is voor haar ieder jaar weer het startsein om het non-stop over haar biologische moeder te hebben. De verjaardag van haar biologische moeder valt namelijk samen met Halloween. Ze wist al heel vroeg wat ze haar wil geven dit jaar maar twijfelde of het kon.