Ooit zei een vriendje tegen mij 'Jij moet altijd alles zeker weten en als je dat niet weet dan ga je net zolang door tot je die kennis wel hebt. Het is je geluk en je handicap'. Ik vond dat toen een enorm overtrokken reactie. Hij maakte hem dan ook voor het eerst tijdens een onenigheid maar kwam er later nog vaker op terug. Nu na al die jaren denk ik dat hij wel gelijk had en dat er daarin nog steeds weinig veranderd is.

De afgelopen dagen kreeg ik ontelbaar vaak de vraag 'Hoe gaat het met jullie?' Een kort en simpel antwoord is daar niet op te geven vandaar dit blog.

Vanaf het moment dat ik van je biologische moeder het bericht kreeg dat ze weer zwanger was en dat het haar wens was dat je bij je zus en broer op zou groeien, zat je in mijn hart. Nooit zal ik kunnen accepteren dat ik je niet heb kunnen beschermen. Je had er nog moeten zijn, je had hier rond moeten rennen met de rest maar jij verliet het leven al enkele dagen na je geboorte. Ik mis je....

In de Mom 2 Mom van deze week hebben Natasja en Charlotte het over Moederdag. Want is dat nu wel zo'n leuke dag voor iedereen?

Twee jaar verder maar het gemis is er niets minder om geworden. Lieve Jesiah, ik houd van je!

Een jaar is voorbij. Een jaar, waarin allerlei eerste keren, hadden moeten zijn. Het werden eerste keren zonder jou. Verdriet slijt niet, je went er aan, dat het er altijd op de achtergrond is, om soms, zonder enige aankondiging op de voorgrond te treden. De eerste maanden waren zwaar, ik voelde letterlijk dat er een stuk van mij misten. Je broers en zussen zorgde er voor dat ik verder ging, verder moest.