Hij is bijna jarig. De eerste verjaardag zonder mama. Niet dat dat op dit moment een extra lading voor hem heeft want dood is iedere dag hetzelfde voor een peuter. Dood dan kan je iemand nooit meer zien. Daar is geen extra lading bij voor hem op speciale dagen. Voor mij wel...

10 jaar geleden werd ze geboren zonder dat ik wist van haar bestaan. 10 jaar geleden zat daar een hele familie aan een bed in een ziekenhuis in Florida om de moeilijkste beslissing te moeten maken die ze ooit moesten maken. Na 4 kinderen binnen de familie opgevangen te hebben zou dit het eerste kindje zijn dat ze uit adoptie zouden overdragen. Ze werd in liefde geboren, ik zou haar vol liefde opvoeden maar ik wist nog niet dat ik dat zou mogen doen.

Vandaag is hij 8 geworden. Iedere dag worden er kinderen 8 en voor iedere ouder is dat een speciaal moment maar bij hem is het net wat specialer door de woorden die de arts sprak "Hecht je niet teveel aan hem want je zult hem moeten loslaten". Zie hem nu eens stralen en intens gelukkig zijn als hij aan het voetballen is, hij is mijn superheld.

Het moment dat River de eerste Halloween-spullen in de winkels ziet verschijnen is voor haar ieder jaar weer het startsein om het non-stop over haar biologische moeder te hebben. De verjaardag van haar biologische moeder valt namelijk samen met Halloween. Ze wist al heel vroeg wat ze haar wil geven dit jaar maar twijfelde of het kon.

Ik maak graag mensen blij, ik heb graag de touwtjes in handen en vind het moeilijk om teleurstellingen te zien. Die drie dingen waren de ingrediënten waardoor ik een geheim had. Niet iets omdat ik er zelf beter van werd maar omdat ik hem nooit meer zo verdrietig als vorig jaar wou zien. Dit leek mij een goed idee maar hij had mij door.

Sinterklaas, Kerst, verjaardagen, een enorme stroom cadeaus lijkt er in een maand je huis in beslag te nemen. Voor wie doe je die cadeaus en kan het ook anders?

We vieren ieder jaar de verjaardagen van de biologische moeders. Een dag waarop we taart eten, contact hebben en veel over haar praten. 31 oktober was het de verjaardag van een van de moeders. Na het plaatsen van een foto van de kinderen met haar verjaardagstaart, op Instagram, kreeg ik ongekend veel berichtjes met vragen. Waarom ik het vier, of ik het moeilijk vind enz. Ik leg dat graag uit want zonder deze vrouw, had ik de kinderen die mij mama noemen, nooit gekend.

Er is weer een jaar voorbij gevlogen. Het is bizar, hoe relatief tijd is. De jaren van fertiliteitsbehandelingen en de jaren die in het teken stonden van de adoptieprocedure kropen voorbij van minuut naar minuut. De 3 jaar dat Bram bij ons is, zijn als een film voorbij gevlogen. Hoewel dit absoluut gaat klinken als de honderdste momlife cliché: Het voelt echt als gisteren dat we Bram als baby van 12 dagen voor het eerst in onze armen hielden.

Vandaag ben je elf jaar geworden. Het kleine meisje dat je was is steeds meer op de achtergrond geraakt en de puber staat steeds meer op de voorgrond. Na de zomervakantie begin je aan je laatste jaar op de basisschool. Het is een enorm cliché maar o zo waar, wat is het allemaal snel gegaan. Wekenlang riep je dat je niets voor je verjaardag hoefde te krijgen want wat je echt wou kon niet.

We maken uitnodigingen voor River haar verjaardag. Al snel komen de eerste namen op haar lijstje, dan zucht ze een paar keer diep en vraagt mij of ik het adres van een piloot heb. Ik kijk haar niet begrijpend aan en dan steekt ze van wal. "Ik heb dat adres echt nodig hoor mama, want dan kan ik hem uitnodigen en als hij dan vraagt of hij ook een cadeautje voor mij mee moet nemen, dan kan ik zeggen: Nee, maar wil je iemand ophalen voor mijn feestje". Het kwartje begint te vallen bij mij.