Kerst is al 5 jaar niet meer hetzelfde. Het zal ook nooit meer hetzelfde worden want jij bent er niet meer. Alles had anders kunnen zijn, alles had anders moeten zijn ….ik mis je, het zijn woorden die er nu al 5 jaar zijn. Gemis is iets dat nooit verdwijnt, het krijgt een andere vorm, het voelt anders maar niet beter.

Hoe ga je straks om met het verdriet als een kindje weer uit je leven verdwijnt? Vind je het niet moeilijk dat je je kinderen dit verdriet aan zult doen? Het zijn vragen die ik bijna dagelijks krijg nu mensen weten dat we pleegkinderen gaan opvangen.

Als het in een film zou gebeuren zou ik het betitelen als te voorspelbaar, totaal niet geloofwaardig en te ver gezocht maar toch gebeurde het vorige week. Ik plaatste een blog over waarom ik de kinderen herkenbaar in beeld breng en nog dezelfde dag vond er iets heel bijzonders plaats.

Met het verstrijken van de tijd werd het haar duidelijk dat er deze Kerst geen berichtje zou komen van haar buikmama. Ze werd boos, baldadig, brutaal en uiteindelijk intens verdrietig. Dit was niet hoe Kerst had moeten zijn. Maar dan bedenkt ze opeens dat ze gewoon te weinig tijd had en is ze strijdlustiger dan ooit.

Als je mij enkele jaren geleden had gezegd hoe ik zou reageren op een situatie die ontstond dan had ik een totaal ander beeld geschetst. Ik zou nooit gezegd hebben dat ik de ander zou kunnen vergeven want dat verdiende de ander niet. Nu weet ik dat juist die vergeving jezelf soms heel veel kan brengen.

Ik moest afgelopen week het moeilijkste doen wat ik ooit gedaan heb. Ik moest het hart van mijn kinderen breken, ze hun grote droom afpakken. Ik was de slecht nieuws brenger en wist dat het hun vreselijk veel pijn zou doen maar ze hadden recht op de waarheid.

Morgen is het verkeersexamen, één van de hoogtepunten uit het leven van een kind in groep 7. Hier thuis is het een groot dieptepunt, Zinsy mag niet meedoen en laat dat fietsexamen nu net haar grootste wens zijn...