Ik behoor tot die groep mensen die niet echt geloven in eindtoetsen. Uiteraard moet je kijken of iemand bepaalde kennis beheerst maar ik denk dat er zeker bij jonge kinderen andere methodes voor zijn dan klassikaal een eindtoets afnemen. Die mening heb ik altijd gehad maar vanochtend werd mij glashelder voorgeschoteld wat het met kinderen kan doen.

Ik ben een vrij open boek. Mensen mogen vrijwel alles van mij weten. Het doorbreken van een taboe of open zijn over zaken die gevoelig liggen of waar niet zoveel over gepraat wordt vind ik niet moeilijk. Juist door open te zijn over dingen denk ik dat je begrip kunt krijgen voor bepaalde zaken want hoe kan iemand iets echt begrijpen als hij of zij de situatie niet kent. Toch zijn er ook dingen waarover ik het moeilijk vind om te schrijven.

Vandaag is hij jarig. 22 jaar lang mag ik hem al mijn zoon noemen. 22 jaar lang ben ik al trots op hem, hou ik van hem en zie ik zijn kwaliteiten. Steeds vaker zien andere mensen die ook maar dat is wel totaal anders geweest. Zo werd hij van maar liefst 2 basisscholen, 2 middelbare scholen en een MBO opleiding afgestuurd. Was hij dan zo'n ramp? Nee, dat lag anders.

Het is inmiddels bijna 3 maanden geleden dat Kyana ziek werd en alles even op zijn kop kwam te staan. Dingen die normaal leken en waar we eigenlijk niet zo bij stil stonden werden opeens heel bijzonder. Niet alleen voor ons maar voor heel Nederland verdween het leven zoals wij dat altijd hadden gekend.