Dagelijks krijg ik vragen over adoptie en pleegzorg. Vaak zijn het mensen die zelf ook overwegen om hun huis en hart open te stellen voor andere kinderen.
Zodra adoptie of pleegzorg negatief in het nieuws komt stijgt het aantal berichtjes van mensen die ook even moeten zeggen hoe ze er over denken. Ook die opmerkingen krijgen een reactie terug.
En soms zit er een vraag tussen waardoor ik zelf aan het denken wordt gezet. Zo ook met de vraag 'Heb je nooit spijt?'.
Vaak krijg ik een vraag over de overeenkomsten en de verschillen bij adoptie en pleegzorg. Waarom ik nu voor pleegzorg koos en niet eerder en wat ik het moeilijkste vind. Dat is niet het loslaten kan ik je vertellen. Wat het wel is lees je hier.
Ooit zei een vriendje tegen mij 'Jij moet altijd alles zeker weten en als je dat niet weet dan ga je net zolang door tot je die kennis wel hebt. Het is je geluk en je handicap'.
Ik vond dat toen een enorm overtrokken reactie. Hij maakte hem dan ook voor het eerst tijdens een onenigheid maar kwam er later nog vaker op terug. Nu na al die jaren denk ik dat hij wel gelijk had en dat er daarin nog steeds weinig veranderd is.
Bij adoptie zijn er enorm veel bewoordingen voor het moment dat een kind bij zijn adoptieouders komt. Van Gotcha-day tot Hebbesdag. Ik krijg persoonlijk de kriebels van die termen, natuurlijk is het een mooi moment dat je kind bij je komt en je een familie wordt maar er zit aan die dag ook veel verdriet vast. Verdriet wat geen feestje verdient. Toch blijft die dag dat een kind dat bij je gaat wonen, een speciale dag. Vandaag is het een jaar geleden dat hij hier binnen kwam.
De afgelopen dagen kreeg ik ontelbaar vaak de vraag 'Hoe gaat het met jullie?'
Een kort en simpel antwoord is daar niet op te geven vandaar dit blog.
Ik ontvang heel veel persoonlijke berichtjes via social media. Heel vaak gaan die over pleegzorg en adoptie. Oprechte vragen, mensen die hun eigen verhaal delen of mensen die een mening hebben. Ik probeer iedere vraag zo goed als mogelijk te beantwoorden.
Een van de meest gestelde vragen is hoe ik pleegzorg ervaar in vergelijking tot adoptie. Daar is niet heel kort een antwoord op te geven daarom besloot ik er een blog over te schrijven waarin je het antwoord daarop leest.
Ben je geworden wat je als kind wou worden, was afgelopen week een vraag op de radio.
Nou, dat was bij mij niet echt gelukt.
Een gesprek over iets totaal anders kwam onverwachts op hetzelfde onderwerp terecht en dat zetten mij aan het denken.
Hoe ga je straks om met het verdriet als een kindje weer uit je leven verdwijnt?
Vind je het niet moeilijk dat je je kinderen dit verdriet aan zult doen?
Het zijn vragen die ik bijna dagelijks krijg nu mensen weten dat we pleegkinderen gaan opvangen.
De vraag waarom ik voor adoptie koos in plaats van pleegzorg krijg ik met grote regelmaat.
Vaak volgt daarna de zin "er zijn in Nederland ook heel veel kinderen die wachten op een plek in een gezin".
Van die zin is geen woord gelogen en ik ben mij daar ook heel bewust van maar ik koos voor adoptie met een reden.
