Is open adoptie nu wel handig voor kinderen? Is het niet enorm verwarrend? Zijn het dan wel écht jouw kinderen? Is open adoptie altijd enkel mooi en gezellig? Dat laatste zeker niet, maar waard is het, het allemaal absoluut!

Steeds vaker krijg ik vragen binnen over wat een open adoptie nou precies inhoud. Of het dan eigenlijk geen pleegzorg is en of de kinderen dan wel bij mij blijven. Waarom ik er voor koos en hoe de band is ontstaan met de buikmama's. Ik zal de komende tijd daar uitgebreid op ingaan.

Vorige keer schreef ik over hoe we in Amerika een free clinic bezochten en wat de arts daar zei. Jeremiah was geen "standaard" baby dat had ik wel door maar ik maakten mij geen hele grote zorgen. Het waren prachtige weken die we hadden in Florida. Ik zat ondanks alles op een roze wolk. Er was na al die maanden van spanning een soort rust over mij gekomen. Een gevoel dat alles eindelijk op zijn plek gevallen was.

Ik vroeg laatst via Instastories waar jullie graag een blog over zouden willen lezen. Wat kwamen er veel vragen binnen, enorm bedankt daarvoor! Een van de vragen die zeer vaak gesteld werd was op welk moment ik de kinderen heb verteld dat ze geadopteerd zijn.

Ik stelde afgelopen week op Instagram de vraag of er onderwerpen of vragen waren die jullie graag beantwoord zouden willen zien op het blog. Blij verrast was ik door de vele reacties. De vraag die het vaakst gesteld is afgelopen is hoe de kinderen elkaar zien. Een vraag die ik deze week zal beantwoorden.

Met het verstrijken van de tijd werd het haar duidelijk dat er deze Kerst geen berichtje zou komen van haar buikmama. Ze werd boos, baldadig, brutaal en uiteindelijk intens verdrietig. Dit was niet hoe Kerst had moeten zijn. Maar dan bedenkt ze opeens dat ze gewoon te weinig tijd had en is ze strijdlustiger dan ooit.

Het is de meest gestelde vraag "Hoe is het om een open adoptie te hebben?" Op die vraag is niet 1 antwoord mogelijk want iedere situatie is anders. Het contact is aan veranderingen onderhevig en zeker niet altijd makkelijk maar wat ben ik er blij mee. Er is toch niets mooiers dan dat je zoon kan zeggen "Mijn mama's zijn niet alleen beide gek op mij, ze houden ook van elkaar".

Joshua heeft enorm lang getwijfeld of hij wel of niet zijn biologische moeder wou ontmoeten toen we in Amerika waren. Opeens wist hij het zeker, hij wou haar zien! Maar dat had nog wel wat voeten in de aarde en terwijl ik dacht wat doe je nu, gaf ze hem eigenlijk een groot cadeau.

River en Jeremiah hebben altijd geweten dat ze geadopteerd zijn en ook dat ze nog broers en een zus in Amerika hebben. Met twee broers was contact, er was echter 1 ding. De broers wisten niet dat River en Jeremiah hun zusje en broertje waren. Ze wisten zelfs niet dat ze geadopteerd zijn. Tot één van de broers op onderzoek uit ging. Wat volgde was een prachtige ontmoeting.

Ik moest afgelopen week het moeilijkste doen wat ik ooit gedaan heb. Ik moest het hart van mijn kinderen breken, ze hun grote droom afpakken. Ik was de slecht nieuws brenger en wist dat het hun vreselijk veel pijn zou doen maar ze hadden recht op de waarheid.