Vanaf het moment dat ik van je biologische moeder het bericht kreeg dat ze weer zwanger was en dat het haar wens was dat je bij je zus en broer op zou groeien, zat je in mijn hart. Nooit zal ik kunnen accepteren dat ik je niet heb kunnen beschermen. Je had er nog moeten zijn, je had hier rond moeten rennen met de rest maar jij verliet het leven al enkele dagen na je geboorte. Ik mis je....

Een jaar is voorbij. Een jaar, waarin allerlei eerste keren, hadden moeten zijn. Het werden eerste keren zonder jou. Verdriet slijt niet, je went er aan, dat het er altijd op de achtergrond is, om soms, zonder enige aankondiging op de voorgrond te treden. De eerste maanden waren zwaar, ik voelde letterlijk dat er een stuk van mij misten. Je broers en zussen zorgde er voor dat ik verder ging, verder moest.