Bij adoptie zijn er enorm veel bewoordingen voor het moment dat een kind bij zijn adoptieouders komt. Van Gotcha-day tot Hebbesdag. Ik krijg persoonlijk de kriebels van die termen, natuurlijk is het een mooi moment dat je kind bij je komt en je een familie wordt maar er zit aan die dag ook veel verdriet vast. Verdriet wat geen feestje verdient. Toch blijft die dag dat een kind dat bij je gaat wonen, een speciale dag. Vandaag is het een jaar geleden dat hij hier binnen kwam.

Er zijn momenten dat je gewoon een opmerking maakt zonder dat je er echt verder bij nadenkt of dat je erbij stil staat, dat die ene opmerking een hele trein aan gesprekken zou kunnen veroorzaken. Van de week gebeurde mij dat.

Ze komt dwars uit school. Haar hoofd hangt naar beneden. Haar antwoorden zijn kort en bozig. Bij binnenkomst slingert ze haar tas in de hoek, trapt haar schoenen uit, gooit haar jas over het hok van de hond en gaat naar de wc. Vanachter een gesloten deur hoor ik haar heel boos en geïrriteerd mopperen. Ze praat niet tegen mij maar is in een hevige discussie met zichzelf verwikkeld.

Houden van en vertrouwen hebben leken mij vroeger dingen die iedereen bezat maar inmiddels weet ik (flink door de wol geverfd) dat, dat heel anders ligt en dat één simpele opmerking er voor kan zorgen dat je weer 10 stappen terug doet.

Het is misschien wel het grootste taboe maar daarom is er nog geen enkele reden om je er voor te schamen. Ik was diep ontroerd door de vele reacties en één ervan was zo speciaal dat het voelde alsof ik even mee keek in het hoofd van dat meisje van zes die niet begreep wat haar gebeurde en het tot op de dag van vandaag niet kan zeggen maar echt voelt. Deze is voor haar!