Ik houd ervan als mensen rechtstreeks zijn, als ze er geen heel verhaal van maken maar to the point komen en zeggen wat ze eigenlijk willen zeggen. Eerlijk, oprecht en ja dat kan soms confronterend zijn maar dan weet je wel waar je aan toe bent. De mensen die mij goed kennen zullen mij dan ook nooit verpakt iets vertellen, ze weten dat ik kriebels krijg van mooie praatjes en een gruwelijke hekel heb aan leugens. Zoiets kan dan wel een eyeopener zijn.

Wat als we te laat zijn? Wat als de kans om haar te zien er niet meer komt? Wat als... het zijn woorden die de laatste dagen steeds vaker door mijn hoofd schieten. Wat als ik hun moet vertellen dat hun buikmama er niet meer is.

Laatst schreef ik al hoe Jeremiah na zijn geboorte bij zijn pleegouders ging wonen en dat die mij direct duidelijk maakten dat zij er van overtuigd waren dat er medisch gezien meer aan de hand was met hem. Ze besloten zelf met hem naar een dokter te gaan.

Ik schreef laatst al dat vroeg in de zwangerschap van Jeremiah bleek dat hij van alles zou mankeren. Er werd gesproken over anti-kell, Down syndroom en afwijkingen aan de organen. Zijn biologische moeder weigerde prenatale zorg. Ik heb haar gesmeekt toch te gaan maar ze was heel stellig, dit ging ze op haar manier doen. Ze zou hoop hebben en vroeg mij dat ook te hebben. Toen ze plotseling verdween bleef hoop houden het enige wat er nog over was.